Het is weer hoog tijd voor een nieuwe update!

Soms vraag ik mij af of ze in Afrika een andere tijd gebruiken als in Europa, want de tijd vliegt hier voorbij! Is het ook al september in Nederland? Maar ze zeggen wel: Time flies when you’re having fun! Dus het zal wel een goed teken zijn!

In Nederland zijn alle vakanties weer afgelopen en iedereen zal wel weer druk aan het werk zijn, in Zuid-Soedan is dat ook het geval. De zomervakantie van de kinderen was in Augustus afgelopen. Dus ook voor ons betekent dat weer dat er volop werk te doen is! Om maar wat op te noemen: Congolese leerkrachten krijgen een Intensieve Engelse cursus, nieuwe Engelse leerkrachten worden aangenomen en geïntroduceerd, kinderen krijgen nieuwe lessen enz.

Een nieuwe taak voor mij is het verzorgen en coördineren van ‘Life Skills’, (ook wel sociaal-emotionele vaardigheidstraining genoemd) op de scholen.

Dit is een erg leuke en uitdagende taak! Ik ga twee keer in de week naar de basisschool in het vluchtelingenkamp. Hier heb ik een ‘voorbeeldgroep’ met leerlingen. Leerkrachten komen bij mij kijken in de les, zodat ze een voorbeeld krijgen en het de volgende dag in praktijk kunnen brengen. Ook ga ik één keer in de week naar de middelbare school in het kamp.

Op de middelbare school richt ik mij vooral op de meisjes. Dit omdat het een kwetsbare groep is met het grootste aantal uitvallers. Samen praten, luisteren naar elkaar, spelletjes doen, sporten. Maar het is ook de bedoeling om belangrijke onderwerpen aan te kaarten zoals: seksualiteit, omgaan met je leidinggevenden, ouders, emoties enz. De kinderen vinden het erg leuk en zijn enthousiast! Ik dus ook.

In Lasu moet je soms erg lang wachten tot je weer terug kunt naar Yei. Dit omdat er soms maar 1 auto die kant op gaat en er 5 verschillende programma’s in Lasu zijn. Lang wachten is niet mijn sterkste kant, maar ik probeer er toch het beste van te maken.

Enkele verslagen geleden schreef ik over een meisje die ik graag wat extra aandacht wilde geven. Dit meisje, Irene, is erg ondervoed, wordt, samen met haar broertje, opgevoed door haar oma. De moeder is ergens in Yei en kent geen verantwoordelijkheid. Het broertje van Irene, Patrick was zo ernstig ondervoed, dat hij dagelijks naar de kliniek in het kamp moet om gevoed te worden, maar ook om in de gaten te houden.

In de tussentijd probeerde ik vaak naar Irene te gaan, maar helaas kreeg ik van de buren elke keer het antwoord dat ze met haar oma mee was om op het land te werken.

Toen wij enkele weken geleden weer bij het hutje van oma langs gingen, kregen wij weer hetzelfde antwoord: Irene is met oma mee. Ondertussen zag ik een heel klein meisje die met haar armen op haar rug met een halve rits vastgebonden zat. Ze was klein, ondervoed, vies en onder de wonden. Pas na een paar keer goed kijken herkende ik haar pas! Het was Irene! Ze was nog magerder geworden. Toen we haar de volgende dag naar de kliniek brachten voor een chek-up bleek dat ze maar 8 kilo weegt, dat terwijl ze al 5 jaar is!

Samen met Across en UNHCR zijn wij nu op zoek naar een stabiele, liefdevolle oplossing voor deze twee kinderen, want het is duidelijk dat de oma (en moeder) dit niet kan geven. Helaas gaat dat niet zo snel als ik gewild had, maar we zijn ermee aan de slag gegaan. In dit soort situaties is het wel lastig om je verstand, en niet je hart, te volgen. Anders waren deze twee kinderen allang bij mij in huis geweest. Gelukkig kan ik ze nu vaak bezoeken in Lasu en verwennen met koekjes en soda. Ook heb ik ‘nieuwe’ kleren op de 2e handsmarkt gekocht voor ze! Het gezicht van Irene sprak boekdelen toen ik deze bij haar aantrok!

Afrika en de mensen hier blijven mij steeds verbazen. Zo ging ik afgelopen zaterdag naar Harvesters, een weeshuis in Yei. Hier ga ik heen om met de kinderen daar te spelen en voor te lezen enz. Ik was op zoek naar een boda boda (brommertaxi). Ik hield een motor aan en vroeg of hij een boda was. Dat was hij niet, maar hij kon mij vast wel helpen. Ik vertelde dat ik graag naar Harvesters wilde en legde uit waarom. Gelijk zei hij: Je hebt vast Jezus in je hart, want anders doe je deze dingen niet. De jongen besloot mij mee te nemen en onderweg hadden wij een heel gesprek. Hij komt uit Oeganda en is hier een kleine winkel begonnen om geld te verdienen. Hij wil namelijk zijn school afmaken, maar moet daar eerst geld voor hebben. Toen we bijna bij het weeshuis waren zei hij: ik heb zitten denken, maar ik wil niet dat je mij betaald. Je bent hier als vrijwilliger, dus je hoeft mij niet te betalen, ik wil je zo bedanken voor al wat je hier doet! Tja, dan zet het je toch even stil: iemand die zelf geld nodig heeft, besluit mij weg te brengen, maar wil geen geld omdat ik hier als vrijwilliger werk! Toen ik probeerde uit te leggen dat ik wel een bijdrage voor eten en huur kreeg, wilde hij er nog niets van weten! De wonderen zijn de wereld en Afrika nog niet uit.

Ik blijf geobsedeerd door de wegen hier. Nou ja, soms zijn het geen wegen, maar is het meer een modderpad door de jungle. De weg naar Lasu wordt na elke regenbui langer en we komen vaker vast te zitten.

Op een gegeven moment reden we van Lasu terug naar Yei. Toen was de weg geblokkeerd! De commissioner, soort van burgemeester van Yei, was komen kijken. Hij had besloten dat de weg geblokkeerd moest worden en alle lokale mensen de weg moesten repareren. Dat het wel een heel drastische regeling was, werd wel duidelijk, want de volgende dag werd de auto van Across inderdaad tegengehouden en kon niemand de weg passeren. Gelukkig, met veel overleg tussen de lokale regering en NGO’s (hulporganisaties), is er een afspraak gekomen. Ik geloof dat nu iedereen mee moet betalen voor het repareren van de drie slechte plekken in de weg.

De weg naar Oeganda is ook geen pretje meer. Ik had een tijdje terug besloten om ‘even’ een weekendje naar Famke in Arua te gaan. De heenweg was erg gezellig en viel erg mee, er waren meerdere collega’s die naar Arua reisden. Alles ging soepeltjes.

In Arua was het erg gezellig. Ik kom op een vrijdagavond aan, en heb eerst Famke en Naomi mee genomen naar het beste hotel in Arua. Hier een heerlijke pizza gegeten. Zaterdag gezellig samen, waarbij het de volgende dag alweer tijd was om terug te reizen.

De terugweg ging wat minder vlekkeloos en duurde de hele dag. Ik ging om 10 uur in de morgen weg. Waarna je naar een taxiplaats gaat. Hier moet je wachten tot de taxi vol is, helaas ging de taxi niet naar Yei, dus moesten we in een volgend plaatsje weer wachten. Op zich niet erg, maar minder prettig is de regenbui die hier kwam. De straten veranderen dan in stromen met modder. We kwamen bijna vast te zitten. Ook de weg vanaf de grens is een ramp: vele vrachtwagens zitten vast in de modder, waardoor je moet wachten tot ze eruit zijn, of een bijweg gemaakt hebben. Ik kwam pas om half 7 ’s avonds weer in Yei aan. Een lange rit, maar voor zo af en toe wel de moeite waard! (vooral door de super heerlijke pizza en goed gezelschap!!)

Tja, het zal je misschien wel opvallen: als je hier leeft ben je erg gefocust op ETEN! En dan vooral het lekkere eten, wat hier niet te verkrijgen is. Ik kan een lange rij opnoemen van dingen die ik heel erg mis. Maar er bestaat een oplossing: erg creatief zijn met de dingen die je hebt! Zo leen ik af en toe de ‘oven’ van Hilda. Dit is een grote pan, die ik op het vuur zet. Doordat ik er blikjes in zet, is het gerecht van de bodem af en maakt de hete lucht het klaar! Zo kan ik toch nog pizza maken, of een heerlijke cake!

Elke zaterdag gaan we volleyballen met verschillende mensen van NGO’s. Vaak is het ook dat we na het volleyballen uit eten gaan bij de Ethiopier. Dan krijg je lekker eten en bestellen we vaak ook kilo’s aan geitenvlees! Jamjam!

Maar ook de zondagmiddag is het altijd feest! Ik ga dan altijd naar Fellowship (Bijbelstudie). Met een groep van ongeveer 20 personen komen we dan samen. Maar voordat we met de Bijbelstudie beginnen, verzamelen we ons eerst rond de tafel. Iedereen neemt een snack mee. Ik grapte vorige week al: we are suffering in south-sudan, but not on Sundays!

Ik heb ook een nieuwe bezigheid ontdekt hier! Ik kwam erachter dat je de reclamefoldertjes van winkels op internet kan zien! Dus nu kan ik mijn wekelijkse activiteit voortzetten door alle aanbieden te bekijken! Helaas is aanschaffen een probleem. Maar als ik de foldertjes zie denk ik wel: wat een luxe en wat veel keus!

Qua eten heb ik hier keus uit weinig dingen. Maar toch probeer ik hier vaak wat lekkers van te maken! Op de markt kun je kopen: tomaat, ui, knoflook, groene paprika, witte kool, aardappels, rijst, pasta, bonen, linzen. Er is 1 nieuwe ‘supermarkt’ die een diepvriezer heeft. Als je geluk hebt kun je hier diepvrieskippen uit Brazilië (!) vinden, en heel af en toe worstjes. In Lasu is mijn lunch minder variabel: rijst met bonen is het menu! Gelukkig vind ik dit nu heerlijk, dus dat scheelt!

Ik vermaak mij verder prima hier! Overdag werken, ’s Avonds gaan we 3 keer in de week sporten met een dvd’tje. Daarna heb ik gelukkig mijn laptop, zodat ik contact met het thuisfront kan hebben, of een leuke serie kan kijken. Maar als je mij vraagt wat ik mis in Yei, kan ik maar 1 antwoord geven: een zwembad! Maar tja, je kan niet alles hebben.

Gelukkig ben ik nu wel de trotse eigenaar van een eigen mini koelkastje! Ik heb toch de knoop maar doorgehakt om er een aan te schaffen. Een dure aankoop, want het moet via via geïmporteerd worden, maar zeker de moeite waard! Wat is koud water een luxe!

Soms gaat het hulp geven hier wel heel praktisch en direct. Een voorbeeld: Vorige week woensdag rond een uur of 4 werd ik door een van de medische mensen van Lasu geroepen. Er was een baby uit het kamp opgenomen in het ziekenhuis in Yei en deze baby had bloed nodig. Helaas is er geen enkele bloedbank o.i.d. in Zuid-Soedan, dus als patiënt ben je op familieleden aangewezen. Helaas had deze baby geen vader meer en de moeder en oma hadden niet dezelfde bloedgroep. Er werd gevraagd of ik bloed wilde geven. Ja hoor, kom maar met die naald. Het ziekenhuis in Yei is geen plek waar ik graag ben, ik vraag mij af of je daadwerkelijk goed geholpen wordt. Maar voor sommige mensen is dit de enige keus. In het laboratorium kon ik mijn bloed doneren. Wel apart en bijzonder om jouw bloed even later een baby van een jaar kan helpen. Gelukkig ging het goed met het meisje en werd ze de volgende dag alweer ontslagen. Maar veel mensen in Zuid-Soedan hebben minder geluk als er geen familie in de buurt is die wil of kan doneren.

Het verhaal is weer ‘iets’ langer geworden dan ik gepland had, maar ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn avonturen hier.

Ook wil ik iedereen bedanken die een reactie heeft geplaatst, of mij een kaartje gestuurd heeft! Altijd fijn om te merken dat jullie met mij mee reizen en mee leven.

Anita Heutink