Anita aan het werk in Afrika

Uganda/Zanzibar en weer South-Sudan!

Het is weer hoog tijd voor een nieuw verslag.

De afgelopen 6 weken zijn voorbij gevlogen en ik heb veel gedaan/ meegemaakt. Het zal dus een lang verhaal worden! Maar ik heb gehoord dat de nachten weer koud zijn, de eerste sneeuw gevallen is, de verwarming staat dus volop aan, kopje koffie/thee/chocomelk erbij en u hebt weer een verhaal om te lezen. Ik zal dus zeggen: voetjes op de bank, stroopwafel (ohw lekker!) erbij en veel leesplezier.

Ruim 6 weken geleden was ik van Yei opweg naar Arua. Arua is mijn eerste stop in Oeganda. Het was een hobbelige, maar niet al te lange rit omdat de auto van Across mij naar de grens bracht. Het slechtste stuk weg heb ik dus heerlijk in een landcruiser afgelegd. In Arua naar Famke en Naomi, een heerlijke pizza gegeten met veel kaas en mijn ticket geboekt voor de bus naar Kampala voor de volgende dag.

Om 7.30 gaat de bus weg, wonderbaarlijk dat ze hier wel tijd weten te houden en niet vertragen. De weg van Arua naar Kampala is goed, dat wil zeggen: asfaltweg! Vooral fijn als je de afgelopen 12 weken alleen maar gehobbeld hebt op zand en modderwegen.

In Kampala voelde het erg raar, er waren veel blanken, het was erg druk op straat, overal asfaltweg en in Garden City ( een groot luxe winkelcomplex) voelde het al helemaal dubbel. Het was alsof ik weer terug was in de Westerse wereld met alle luxe en supermarkten die overvol zijn! Gelukkig wende dit snel en kon ik in de supermarkt van alles kopen.

Na een diner bij een goed restaurant naar de taxi gegaan. Deze zou mij ophalen en naar Entebbe airport gaan, Marlinde was namelijk ook al onderweg en die zou ik gaan ophalen. Erg leuk dus! Op Entebbe ging alles goed, Marlinde was snel geland. Toen kon ik haar eindelijk, na 6 maanden, weer in mn armen sluiten. Het voelde ook gelijk weer als normaal om met haar hier te zijn, omdat ze vorig jaar mij ook in Oeganda is komen opzoeken. Met de taxi weer terug naar Jinja.

En tja, toen hadden we onze accommodatie nog. We hadden via een Nederlandse vriendin wat geregeld, maar hier was wat mis in gegaan. Gelukkig hadden anderen wel een soort kamer voor ons geregeld... in de garage. Opzich niet erg, maar toen wij midden in de nacht aankwamen stonden er twee kale bedden, geen klamboe ed. Maar dat was nog niet het ergste. Ik hoorde een wel heel bekend geluid achter de kast vandaan komen....RATTEN! Nou, ik heb al genoeg met ratten geslapen in Zuid-Soedan, dus ik wilde deze keren graag ratvrij slapen. De taxi weer opgebeld midden in de nacht, die ons weer kwam halen en ons naar een ander, beter guesthouse bracht.

De volgende morgen was het zondag, dus bij Pastor Terry ( een Amerikaan) naar de kerk, heerlijk in de buitenlucht onder de bomen. Veel oude bekenden gezien.

Na de kerk en lunch was het tijd voor Welcome Home! Het weeshuis waar ik meerdere keren vrijwilligerswerk gedaan heb.

De kinderen herkenden me nog en ook het weerzien met alle mommies was erg leuk. Het blijven allemaal schatjes!

\"\"

De dagen in Jinja vulden zich al snel: dagje weeshuis, dagje zwemmen, dagje shoppen op de 2e handmarkt, dagje zwembad, weeshuis enz. Het was erg gezellig! De dagen vlogen om en voordat we het wisten was het alweer vrijdag! De taxi haalde ons weer vroeg op om ons naar Entebbe te brengen. Het was tijd voor een luxe weekje vol ontspanning, zon, zee en strand! We gingen naar Zanzibar!

\"\"

Via Entebbe gingen we naar Dar Es Salaam, we hadden een tankstop bij de Kilimanjaro, helaas was deze berg in de mist en konden we het dus niet zien. Het was wel mijn eerste keer dat ik voet aan land zette in Tanzania! Ondertussen had ik ook in de gaten wat echte turbulentie is...wat een naar gevoel als je ineens een paar meter naar beneden zakt en je maag in je hoofd zit. In Dar hadden we erg weinig overstap tijd, omdat de vlucht vertraagd was, gelukkig hielp een lieve stewardess ons overal doorheen en konden wij ook hier weer op het vliegtuig stappen naar Zanzibar.

Het was donker toen we over Zanzibar vlogen, dus nog geen witte stranden gezien. Het vliegveld is erg klein en deed mij een beetje aan Juba airport denken. Je koffers werden zo naar je toe gesleept. Geen lopende band niets. Maar alle koffers waren er en zelfs de taxichauffeur stond hier al te wachten. Goed om te weten: in heel Zanzibar is asfaltweg! Fijn!

Het was een public holiday voor de moslims, dus het was onmogelijk voor ons om een werkend pinautomaat te vinden. Op naar onze accommodatie. Het is een super mooie lodge waar wij een erg grote kamer hadden! Twee grote tweepersoonsbedden en een grote badkamer, met stortdouche! Ik kon mijn geluk weer op!

In de morgen konden we de omgeving eens goed bekijken; uitzicht op het zwembad en de zee! En ja, het is waar, er zijn witte zandstranden! Super mooi!

\"\"

Het ontbijt was elke morgen een traktatie: vers fruit, brood, pannenkoek en een worstje! Volgens mij zijn alle kilo\'s die ik kwijt geraakt ben ik Z-Soedan er na deze week er weer bij op! Zaterdag was ons plan om op een gehuurde scooter het eiland te verkennen. Helaas had Marlinde de schakelscooter niet helemaal door en belangde na 50 mtr al in de berm. Dus toch maar geen scooter rijden, het werd een dagje zwembad en zee! Ook helemaal niet verkeerd!

De volgende dag hadden we 2 excursies geboekt, de eerste was een Spice tour. Zanzibar wat ook bekend staat als Spice Island, is bekend om de vele specerijen. Met een gids liepen we door een grote tuin en hij liet ons alles zien, proeven en ruiken. Na een heerlijke wandeling met veel geurige indrukken was er een lunch voor ons klaar gemaakt waarin de lokale specerijen verwerkt zijn.

\"\"

We reden via Stone Town (de hoofdstad waar we nog moesten pinnen) naar Joziani Forest. Dit is een bos is een grote trekpleister van Zanzibar en bestaat vooral uit mahoniehout, maar dat is niet de reden waarom wij hier naar toe gingen. In dit bos woont de Red Colobus aap, een aapsoort wat alleen hier voor komt. Met een gids liepen we door de bossen, maar gelukkig vonden we de apen al snel. Het zijn lieve, leuke beestjes die graag willen poseren voor de foto. Ze bleven in ieder geval stil zitten.

\"\"

De maandag was een van de mooiste dagen. We hadden een dolfijnentour geboekt. Vroeg opstaan en op een bootje, opzoek naar dolfijnen. Omdat deze gewoon in het wild leven, was het even zoeken, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden was het niet moeilijk om ze te volgen. Ondertussen snel onze duikbril op, flippers aan en in het water springen als de dolfijnen er zijn! Zwemmen met ze is erg gaaf! Je kijkt door je duikbril naar beneden en ziet ze onder je door zwemmen, de een eet een vis op, je ziet kleine dolfijnen! Helaas was het elke keer maar voor een kort moment, maar ik ben 3 keer in het water geweest om met ze te zwemmen.

\"\"

Dinsdags gingen we op weg voor een blue safari. Weer een bootje in, de zee op en naar een ander klein eilandje gevaren. Hier komen we bij een helderwit zandstrand aan. We krijgen tijd om hier te relaxen. Maar we komen om te snorkelen! We gaan de boot weer op en stoppen op zo\'n 100 meter voor de kust. Wat een onderwaterwereld! Zo kleurrijk met al het koraal, maar vooral alle vissen! Zwart met wit gestreept, helderblauw, groen, doorzichtig enz.! De hele Nemo film speelde zich onder ons af! Wat een mooie en wonderlijke creatie! Ik kon er niet genoeg van krijgen en toen iedereen van de groep aan boord was, moest ik ook maar stoppen. Op het eiland kregen we nog een grote lunch aangeboden met allemaal verschillende vissoorten, nu eet ik eigenlijk nooit vis, maar mega grote kreeften, inktvis enz. kan ik dan niet laten staan.

Na een laatste nacht in deze heerlijke lodge, gaan we naar Stone Town, de hoofdstad. Hier slapen we midden in het centrum en hebben we een tour. We zien veel Arabische invloeden, smalle, nauwe steegjes, vrouwen en kinderen met hoofddoekjes, moskeeën en veel houtsnijwerk in grote massieve deuren. Erg mooi.

\"\"

Die donderdag zijn we nog naar prison Island gegaan. Hier leeft een kolonie reuzenschildpadden. En reuze zijn ze! Helaas stond er een bordje; verboden op te zitten, maar ander had ik zeker geprobeerd of ze zin hadden in een ritje.

\"\"

Na de schildpadden ook hier de zee in gegaan en nog een middag gesnorkeld. Weer erg mooi. Voorlopig hoef ik niet naar een aquarium toe.

Toen was de pret van Zanzibar weer voorbij! Maar het waar wat ze zeggen: witte zandstranden, helderblauw water, leuke excursies, vriendelijke bevolking en een rijke cultuur! Zeker de moeite waard!

\"\"

Na een goede vlucht terug naar Entebbe staat de chauffeur ons weer netjes op te wachten. Via Kampala rijden we naar Jinja. In Kampala natuurlijk langs ‘brood\'. Dat is een Nederlandse (!) bakker in Kampala: bruin brood, pitjes brood, speculaasbrok, oliebollen, croissantjes enz.! Dat is wat anders dan de enige soort brood wat we in Zuid-soedan kennen, namelijk: droog brood.

In de supermarkt nog inkopen gedaan, voorlopig weer de laatste keer dat ik keuze heb uit zoveel luxe!

In Jinja de laatste dagen veel tijd doorgebracht in het weeshuis Welcome Home, maar ook gezwommen, nog even schoonweken voor ik weer naar het stoffige Zuid-Soedan ga!

\"\"

De laatste dag hebben we nog kinderen opgezocht die weer thuis wonen, maar gewoond hebben in het weeshuis! Leuk om die bekende gezichten te zien, gelukkig ging het met iedereen goed!

\"\"

Woensdag 7 nov. Hadden we weer de luxe van een privé chauffeur. Marlinde moest en zou olifanten zien.... Je kan natuurlijk niet 5 weken in Afrika zijn zonder deze beesten gezien te hebben. En dat vond Anita helemaal niet erg...

We zijn er vroeg (4 uur) weg gegaan, om naar Murchison Falls te rijden. Na veel en lang praten, paspoort laten zien, visa\'s uitleggen mocht ik als een ‘resident\' naar binnen. Dat scheelt namelijk veel entree geld ( tja, ik blijf en ben een Nederlander).

\"\"

Met een gids in de auto zien we weer veel mooie beesten: olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden, verschillende soorten hertjes enz. Het was een korte, maar mooie en geslaagde safari! Via een andere uitgang gaan we verder en rijden we naar Arua. We verblijven een nachtje bij Famke en Naomi. Leuk!

En dan was het luxe avontuur weer voorbij! Maar ook erg leuk om Marlinde dan eindelijk het nieuwste land van de wereld te laten zien.! We gaan naar de taxistandplaats, wat erg luxe klinkt. Maar het is het openbaar vervoer in dit gedeelte van Afrika: kleine auto\'s die vol gepropt worden,zodat je aan het einde van de rit je benen amper voelt. Maar goed, we hadden geluk. Er stond een auto te wachten die naar Yei ging! En de auto beloofde van de buitenkant heel wat te zijn.. een 4x4 prado.. (met de nadruk op leek)

\"\"

Na een uurtje wachten was de auto vol. Ondertussen werden de koffers boven op de auto vast geknoopt. 4 mensen op de achterste bank, 4 mensen op de middelste bank en 1 persoon was de gelukkige, hij mocht alleen op de voorstoel zitten. Ik had een mini oven gekocht in Kampala, deze werd vast gezet tussen de twee voorstoelen, Marlinde en ik hadden de hele weg dus een prachtig uitzicht: een oven.

De auto was een nachtmerrie. De hele schokdempers waren volgens mij zo versleten dat deze totaal niet meer werkten. Bij elke hobbel of gat ( en die zijn er nogal veel) hoorden we ene luide knal. Dus met een tempo van ong. 20 km per uur zijn we gaan rijden. ( de weg is zo\'n 100 mijl/ 160 km lang)

Toen we eindelijk bij de grens waren was het gelukkig geen probleem om zuid-Soedan binnen te komen. Ik had mijn visum nog en Marlinde moest gewoon 100 Dollar neerleggen. Beetje lachen, aardig doen, rok over de knie en grapjes maken werkt altijd.

Hoe dieper je Zuid-Soedan binnen rijdt, hoe slechter de weg wordt, hoe langzamer de auto dus ging. Helaas waren onze koffers niet erg goed vastgeknoopt bovenop de auto... Halverwege hoorden we een andere knal. Ja hoor, de koffer van Mar en mij lag in de berm. Beetje extra gebeukt en vies. Koffers er weer bovenop en we gaan verder. Ondertussen begin het nog te regenen ook.

\"\"

Na een lange rit komen we in Yei aan. Gelukkig kan ik een collega bellen die ons, met al onze koffers komt ophalen.

Mijn kamer was netjes schoongemaakt door iemand, er prettig dat het stofvrij is. Een extra matras had ik al geregeld. We kunnen gezellig bij Hilda eten.

Dan is Mar eindelijk bij mij in ‘huis\'. Gezellig!

De volgende morgen vroeg op, want we hebben devotion. Iedereen heet mij weer welkom terug en Marlinde hartelijk welkom. Ze geven mij een extra dagje vrij, zodat ik alles rustig uit kan pakken en Marlinde wegwijs kan maken.

\'s Avonds een verjaardagsfeestje bij de UNHCR. Er is een geit geslacht, dus die ligt op de bbq.

Maar het voelde als een verjaardag ook voor mij! Marlinde had een extra koffer mee met alleen maar spulletjes voor mij! Voornamelijk Hollands eten: stroopwafels, snoep, drop, en veel kruidenzakjes voor eten. Dank dank! :-)

Zaterdag gaan we naar de markt. Zo kan Mar Yei town ook in daglicht bekijken. Er staan veel hutjes, af en toe een huisje van steen. De markt bestaat uit kleine kraampjes waar de vrouwen groente en fruit verkopen. Ook bij de ‘slager\' gestopt om vlees te kopen. Ik moest Marlinde wel even overtuigen dat het prima te eten was... het ziet er van de buitenkant namelijk niet al te smakelijk uit...

\"\"

Er zijn geen grote supermarkten, dus we lopen van kraam naar kraam, van winkeltje naar winkeltje om alles te kopen wat we nodig hebben.

Zoals gebruiken gaan we \'s middags volleyballen en \'s avonds uit eten bij de Ethiopier. En tja, sorry Marlinde, dat is weer geit! Jam,jam, ik ben een volleerde geiteter aan het worden!

Zondag naar de kerk, was ook weer een hele belevenis. Er was fundraising ( extra geldinzameling), maar dit doen ze nogal op een aparte manier. Het leek wel een veiling. Wie bied....Wie wil er 100 pond geven, wie 80 enz... Ik moet zeggen, ik kreeg de neiging om uit de kerk te stappen. Toch maar braaf blijven zitten, maar mijn portemonnee bleef dicht.

\"\"

De verdere zondag lekker mn nieuwe oven uitgeprobeerd en naar fellowship (Bijbelstudie).

En dan was het maandag zover! Marlinde zou de échte weg van Z-Soedan leren kennen: de Yei-Lasu Road. Ik had een plaatsje voor ons 2én voorin geregeld, dat hobbelt net iets minder hard. Tja, ik heb al zoveel verhalen over de weg geschreven, dat er niets nieuws over te vertellen valt, alleen dat hij nog steeds erg hobbelt en dat je regelmatig vast komt te zitten. Gelukkig zorgt het landschap voor afleiding.

\"\"

Maar ook de gesprekken in de auto zijn erg interessant! Het is een lange rit van minimaal 1,5 uur heen en dan ook weer terug. Hele discussie worden gevoerd. Deze discussies gaan oa over; eten, bevallingen, kinderen en vrouwen slaan tot de politiek. Je kan je voorstellen dat het erg leuk is om met die discussies mee te doen. Vooral een echt Hollands standpunt innemen en eens kijken hoe de collega;s er op reageren.... Leuk, maar ook leerzaam!

Lasu was weer erg prima. De Life Skills gaan goed! We hebben een paar leuke activiteiten met de kinderen gedaan. Oa. een opdracht met ballonnen. De kinderen vormden tweetallen en stonden rug tegen rug, een opgeblazen ballon in het midden en een wedstrijdje doen! Je zou niet denken, maar zelfde de oudste kinderen vinden de ballonnen reuze interessant. Het werd bijna een vechtpartij op het laatst wie er een ballon mocht hebben, maar mijn zak bleef dicht. Ik kan toch niet kiezen tussen 400 kinderen wie er wel en wie er geen krijgt? Besloten dat de winnaars een ballon kregen. Stralende gezichten. ( de anderen wat minder stralend op het laatst, want een ballon is wel erg leuk).

\"\"

Irene en Patrick op gezocht. Irene woont tijdelijk bij iemand anders en ziet er al een stukje beter uit. Ze was wel ziek de eerste dag dat we kwamen, niemand had haar naar de kliniek gebracht, dus ja hoor, mommie Anita neemt je wel mee. Wat een gegil bij het prikje voor de malariatest. Maar het was wel nodig, malaria. Pillen gekregen en een bord rijst en bonen van Anita doet ook wonderen...

Na 2 weken pret in Zuid-Soedan was het voor Marlinde weer tijd om naar Nederland te gaan. Eerst nog een weekendje Arua. Met een (gelukkig betere) auto naar Arua. Op de grens moesten onze koffers uit de auto en naar militairen aan de kant van de weg gebracht worden. Deze moeten gecontroleerd worden, met veel pijn en moeite over een smal bruggetje getild, willen we ze open doen.. No, no, Its oké. Huh? Tja, soms heeft een blanke huidskleur nadelen, maar op dit moment een voordeel.

Naar Oeganda was geen probleem, ik heb een multiple entry, Mar moest er wel een visum kopen. In Arua Famke en onszelf getrakteerd op een heerlijke pizza.

Zaterdag nog wat gewinkeld op de markt. \'s Avonds lekker gekookt, want sinterklaas wist zijn weg ook naar Arua te vinden. De volgende dag het zwembad opgezocht! ( het is niet eerlijk, waarom is er wel een in Arua, maar geen in Yei?!)

Maandag morgen om 7.30 nam Marlinde de bus naar Kampala. Ik heb haar er veilig opgezet en uitgezwaaid. Wel raar hoor, om na 5 weken weer afscheid te nemen!

Ik reisde een dagje later terug naar Yei. Helaas weer pech met de auto. ( langzame chauffeur die overal stopte, lekke band, stilstaan in een dorpje voor 1 uur enz.) Op de grens herkenden ze douane me al. Ze vroegen zelfs waar mijn zus was. Maar nee, die was echt alweer in Nederland aan het genieten van asfaltweg, bruin brood, en een supermarkt.

In Yei is het droge seizoen aangebroken, geen regen meer, maar volop zonneschijn. De regenton is bijna leeg. Hierna moeten we met de jerrycan naar de borehole om water te halen. Verder gaat alles hier prima.

Sinterklaas schijnt 8 december in Yei aan te komen, wel wat verlaat. Maar tja, zijn stoomboot heeft hij in Kenia moeten verlaten en dan is het een lange weg op zijn schimmel...

Het is een heel verhaal geworden! Reacties zijn welkom!

Ik wil iedereen een hele fijne en gezegende kerst toewensen en al het goeds voor 2013!!

PS. Er staan ook nieuwe foto\'s online.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Hamba