Het is weer hoog tijd voor een kleine update!

In Nederland alles goed? De herfst is aangekomen en de zon ver weg? In Yei is dat net andersom. De zon begint steeds vaker en feller te schijnen en de regen valt steeds minder. Maar áls de regen dan valt, dan gaat het nog steeds goed tekeer!

Ondertussen gaat het leven en werken hier gewoon verder.

Het hoogtepunt in alles was denk ik het 40-jarig jubileum van Across. Vrijdag 28 september was het DE grote dag. De dag ervoor kregen we allemaal een t-shirt. Want als er iets groots gevierd moet worden, dan hoort daar in Zuid-Soedan een t-shirt bij!.

‘s Morgens hebben we met z'n allen het Across lied geoefend, tot in den treure toe. Officieel zou de ceremonie om half 11 beginnen, maar natuurlijk werd dat later. Er wordt in Zuid-Soedan heel anders feest gevierd dan in Nederland, namelijk met veel speeches. Zonder een speech is het geen feest. (en tja, die beginnen dan allemaal met: I don't have much to say, BUT..... en dan gaan ze zo een half uur verder)

Er waren heel wat belangrijke gasten uitgenodigd, die allemaal een tijdslimiet hebben gekregen voor hun speech. Het staat netjes op het schema. (maar je eraan houden is voor sommigen erg lastig)

Ook enkele studenten van YTTC (Yei Teachers Training College, onderdeel van Across) verzorgden dans en muziek. Er was een heuse brassband opgericht. Dat was erg leuk! Want dansen en muziek maken kunnen de Z-Soedanezen!

Na afloop was er eten, dat gaat als volgt: je staat in de rij om je handen te wassen bij een jerrycan, daarna sta je in een nog langere rij te wachten voor het eten. Gelukkig was er variatie genoeg en was het erg lekker!

Het werk in het vluchtelingenkamp Lasu gaat ook goed. 3 Keer in de week ga ik naar Lasu om daar de kinderen (en leerkrachten) Life Skills te geven. De opzet is dat ik maandags en dinsdags een voorbeeld groep heb op de basisschool, waar om de beurt verschillende leerkrachten komen helpen. Zo train ik én de leerkrachten in het geven van sociale vaardigheidstrainingen én train ik de kinderen. En de kinderen zijn erg enthousiast! Dat is erg leuk om te merken. Natuurlijk zijn er verschillen tussen een klas kinderen in NL en in Z-Soedan. Maar de manier waarop de kinderen meedoen, lachen en plezier hebben bij de sociale vaardigheidstrainingen zegt genoeg!

Natuurlijk zijn er ook verdrietige dingen die naar voren komen, ik had het met de kinderen over emoties. Dat een emotie je gevoel is en dat je verschillende emoties hebt. Zo kun je blij zijn, maar ook verdrietig enz. Toen ik vroeg wie er wel eens verdrietig was, stak iedereen zijn hand op. Logisch, maar wat mij het meeste aansprak was het antwoord op de vraag: mag je huilen als je verdrietig bent. Iedereen reageerde gelijk met een verontwaardigd NEE! De cultuur hier is dat je niet huilt. Je moet ‘sterk' zijn. Dat was wel even slikken, dus ik met mijn pedagogisch (misschien westers) praatje dat het heel natuurlijk is om te huilen enz. Ik hoop dat ze er iets van opgepakt hebben en er wat mee doen.

Ook op de middelbare school gaat het geven van sociale vaardigheden erg leuk. Hier zijn de jongens en de meisjes gescheiden, zodat ik samen met een vrouwelijke collega, alleen de meiden spreek.( de jongens krijgen sociale vaardigheden van de mannelijke leerkrachten) Helaas is de taalbarrière soms lastig, maar met handen en voeten en veel geduld komen we er wel!

In het kamp werken nog meer NGO's (nog government organization) samen met de UNHCR. Dus vergaderingen met al deze organisaties horen er ook bij. Van effectief en kort vergaderen hebben ze nog niet gehoord. Een vergadering begint meestal rond een uurtje of 10, tijd is flexibel. Maar omdat iedereen wat wil zeggen, en er in de ondertoon ook veel politiek gepraat zit (de lokale overheid leidt deze vergadering) duren de vergaderingen vaak uren. Dus als je rond 4 uur eindelijk klaar bent, doet je achterwerk zeer van het stilzitten, is je hoofd vol van alle informatie en maakt je buik lawaai omdat je trek hebt! Maar ondanks dat alles is het wel heel interessant om te zien hoe het er aan toe gaat. Gelukkig zijn deze vergaderingen maar 1 x in de maand.

Elke keer kom ik volgens mij weer terug op 1 onderwerp: de weg tussen Yei en Lasu. Deze wordt met de dag slechter, wat inhoud dat we steeds vaker vast komen te zitten. Raar, maar je went er wel aan. Toch blijft het een lange, hobbelige zit van 1,5- 2 uur per rit. (dus 3-4 uur per dag)

Onderweg geniet ik toch elke keer weer van het Afrikaanse landschap. De mooie versierde hutjes, de netjes aangelegde tuintjes, de houten kerkjes, de schooltjes waar kinderen in uniform naar toe lopen, de vrouwen die met jerrycans naar de borehole lopen, de kinderen die vol enthousiasme elke dag weer naar je zwaaien enz. Afrika heeft en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

(Helaas) zitten Patrick en Irene nog steeds in het kamp. Voor diegene die hen verhaal niet kennen, hier in het kort: Patrick en Irene zijn beiden erg ondervoed. Patrick (2) gaat dagelijks naar de kliniek in het kamp om voeding te krijgen. Zodoende is hij redelijk gezond. Helaas is hier totaal geen budget voor, dus voor zijn zus Irene is dit niet mogelijk. Irene (5) weegt maar 8,5 kilo. Ze is dus erg ondervoed en daardoor ook erg klein. Ze wonen bij hun oma, omdat hun moeder hen in de steek heeft gelaten. Helaas is de oma vaak dronken en slaat en mishandeld ze haar (klein)kinderen. Gevolg is dat Irene vaak onder de wonden zit. Op een dag vonden we Irene met haar armpjes achter haar rug vastgebonden. Oma was naar het land gegaan om te werken en had haar thuis achtergelaten.

Sindsdien probeer ik vaak bij Irene en haar oma op bezoek te gaan. Helaas zijn ze vaak aan het werk op het land. Maar als ik ze thuis vind, dan rent Irene met een grote vaart naar me toe.

In goed overleg met de lokale overheid, UNHCR, Across en een weeshuis in Yei proberen we een goede oplossing te zoeken voor de 2 kinderen. Helaas duren deze processen erg lang. Wat voor mij erg frustrerend is. Ons streven is om deze 2 kinderen (tijdelijk?) te plaatsen in het weeshuis, zodat ze gezonde voeding krijgen, een regelmatige medische check en ook niet onbelangrijk een stabiele, liefdevolle omgeving.

Bid dus alstublieft voor deze 2 kinderen dat dit zo spoedig mogelijk kan gebeuren!

Afgelopen week ging ik na de Life Skills lessen ook langs het hutje van oma. Gelukkig vond ik Irene thuis, oma was er niet. Irene rende zoals gebruikelijk naar me toe, maar toen ik haar wilde optillen begon ze toch te schreeuwen! Toen ik haar shirtje uit deed was mij wel duidelijk: 2 grote wonden had ze op haar ribbenkast. (geslagen door oma/buurman??)1tje begon al lekker te ontsteken. Arme schat! Ik heb haar op schoot genomen en wat eten gegeven. Toch bleef ze mij honderd keer hetzelfde vragen. Ik heb natuurlijk geen idee wat, want ik spreek geen Lingala.

De volgende dag (in overleg met collega's) haalde ik haar 's morgens vroeg op, voordat ik de lessen ging geven op de school. Ze ging mee naar de school en had plezier (of was dat omdat ik haar weer een pakje koekjes gaf ?)

Na de lessen nam ik haar mee naar de kliniek, voor behandeling van de wonden. Als je haar dan ziet staan, naakt, mager en uitgemergeld, dan smelt mijn hart. Wat heeft ze al veel mee moeten maken.

Maar na de kliniek was de glimlach op Irene's gezicht zo groot: ik nam haar mee naar een lokaal restaurantje waar ze groot bord rijst en bonen kreeg! Na elke hap eten, keep ze mij aan en glimlachte ze zo hard! Ik kan niets anders zeggen, ik ben verliefd op Irene!

Helaas is niet iedereen zo begaan met haar. Ik heb meerdere mensen horen zeggen: ze gaat toch dood.... Zelfs haar oma wenst haar liever dood dan levend. Ze denken dat ze behekst is. Dus nogmaals, wilt u blijven bidden voor haar?

Dat er veel narigheid gebeurt is in Afrika hoor ik vaak aan de vele verhalen die collega's vertellen. Leven en dood is hier erg verbonden. Zo hoorde ik een verhaal van een collega van ARC (American Refugee Counseling) dat haar man enkele jaren gedood is door de LRA. Hij was in aan auto in Oeganda toen ze in een hinderlaag reden. Hij werd gedood.

Dit is nog maar 1 verhaal. Mensen leven vaak van dag tot dag. Maar wat wel mooi om te zien is, is dat de mensen in hun geloof blijven volhouden! Zelfs in hun verdriet prijzen ze God!

Het is weer een lang verhaal geworden, en vele verhalen die ik hier meemaak zijn nog niet verteld! Maar volgens mij hebben jullie voorlopig weer genoeg leesstof!

Aanstaande vrijdag hoop ik weer op ‘leave/R&R' te gaan! En hier heb ik al lang naar uit gekeken, want zaterdag hoop ik mijn zus Marlinde van het vliegveld in Entebbe op te halen! We hopen tijd door te brengen in Oeganda in Jinja. In het weeshuis Welcome Home (waar ik meerdere keren geweest ben om vrijwilligerswerk te doen).

En we hopen een weekje naar Zanzibar te gaan, om echt even tot rust te komen en te genieten van een beetje meer luxe!

Daarna komt Marlinde voor 2 weken naar Zuid-Soedan! Dan kan ze zelf de Yei-lasu road ervaren! :)