15 mei was het dan eindelijk zover: ik ga vertrekken naar Zuid-Soedan!

Zondag was een mooie en bijzonde afscheidsdienst. Bijzonder dat er zoveel mensen aanwezig zijn en voor je bidden!

Dinsdag stond om 2.30 uur de wekker, want ik moest om 7.20 al vliegen. Dus nog een laatste keer in mijn eigen bed geslapen (+warme douche, vers brood enz.!) en op weg naar Schiphol!

Pa en ma hebben mij uitgezwaaid! Mijn eerste tussenstop was in Londen. Vanuit Londen vlieg ik naar Nairobi. Met ruim 1,5 uur vertraging ging ook dit vliegtuig in de lucht. De vlucht was goed, af en toe wat turbulentie, maar ik heb genoeg dvd'tjes kunnen bekijken.

En dan sta je weer in Afrika!:) Het voelde goed terug te zijn! Zodra je buiten bent ruikt het weer anders en dacht ik: ohw ja, zo rook het!

Ondertussen was het overal donker. De weg was erg goed, af en toe een gat in de weg. Maar tja, het is en blijft Afrika!

John, mijn chauffeur bracht mij bij Maree, een vrouw uit New Zeeland, die ook voor Across werkt. Hier kan ik slapen de komende dagen.

Woensdag had ik een introduction op het hoofdkantoor van Across. Veel mensen ontmoet, en veel informatie gekregen. Ik werd hartelijk welkom geheten! Ik kreeg een t-shirt van de organisatie en voelde me een echte ‘Acrosser'!

Natuurlijk moesten er ook nog de nodige boodschappen gehaald worden voordat ik naar Yei ga. In Nairobi is namelijk alles wel verkrijgbaar! In een kleine shoppingmall de supermarkt opgezocht en een tweepits gasstel en een kussen gekocht.

Veel van Nairobi zie ik niet, omdat ik in een buitenwijk van de stad verblijf. Wel zie je overal een typisch Afrikaans beeld: kleine winkeltjes, overal langs de kant van de weg mensen die een zakcent verdienen door mango's ed. te verkopen. Vrouwen met baby's op hun rug.

Het werd ook tijd om heel eventjes de toerist uit te hangen. Samen met Maree en een andere New Zeelander gingen wij naar een giraffenopvang. Hier kunnen giraffen wel vrij rond lopen, maar kun je de giraffen ook voeren! Door mijn Oegandese rijbewijs te laten zien werd ik een echte ‘resident' van Oost-Afrika en betaalde erg weinig! Op naar de giraffen, een van mijn lievelingsdieren!

Ik moet zeggen; dit is een ding wat bij iedereen op de ‘to do list' moet staan! Je staat op een platform en giraffen komen statig aanlopen. Er waren ook twee babygiraffen bij. Je krijgt eten in je hand en dat stop je zo in de mond van een giraf! Ook kun je het op je hand leggen en de giraf likt het zo van je hand. Dat was echt heel leuk om te doen! Ik was zelfs zo maf om het tussen mijn lippen te doen, zodat je een lekkere lik krijgt van een giraffe! J

Nu ik nog in de ‘beschaafde' wereld ben, zijn wij ‘s avonds uit eten geweest bij een Italiaans restaurant. Nog een lekkere pizza gehad! Ik ben klaar voor Zuid-Soedan!

Donderdag nog een laatste dag in Nairobi. Om half 11 werd ik opgehaald om naar een weeshuis te gaan. Maar dan wel een heel ander weeshuis dan ik gewend ben!

Een olifantenweeshuis wel te verstaan! Hier worden allemaal (wees) baby olifantjes opgevangen en grootgebracht, zodat ze later weer terug kunnen in het wild. Dit was een hele aparte maar erg leuke ervaring! Er stonden allemaal flessen klaar met melk en de olifantjes kwamen aan lopen. Het is wel mega toeristisch, dus je zag overal blanke mensen met grote zoom fototoestellen. Nadat de olifantjes hun drinken hadden gehad liepen ze rond. Je kon ze aanraken en aaien. Erg grappig is dat!

Per dag mag je maar een uur bij deze olifantjes blijven, anders raken ze te veel gewend aan mensen. Ik moet zeggen: het was erg toeristisch, maar ook zeker de moeite waard! Je keek uit over Nairobi N.P. en ik zag nog een kleine impala lopen. Na de olifanten nog wat haarlak, mousse en doxycycline ingeslagen in een supermark en dat was de luxe voor nu!

Vrijdags vlieg ik ‘s morgens naar Juba. Ben benieuwd wat ik daar aan zal treffen en hoe is het in Zuid-Soedan! Nog 1 keer een warme douche ( als er stroom is, die al erg vaak uitgevallen is)! En dan zeg ik: Hello South-Sudan! J

Vrijdag morgen werd ik om 6 uur opgehaald door John, de taxichauffeur. Ik had mijn bagage uitgezocht, want officieel mocht ik maar 30 kilo aan bagage mee nemen van Nairobi-Juba. Natuurlijk lukte dit mij niet en was ik bereid meer te betalen voor extra kilo's. Het verkeer in Nairobi was niet echt druk. Wel mooi om de zon op te zien gaan boven Nairobi town. Op het vliegveld ontmoette ik twee Amerikaanse jongens die ook naar Juba vlogen. Gelukkig hadden zij niet zoveel bagage mee genomen en kon ik gebruik maken van hun overgebleven kilo's. Ik had nog teveel, maar de vrouw achter de balie deed helemaal niet moeilijk over mijn 20 kilo extra! Dat was mooi meegenomen.( en scheelde veel geld) De vlucht van Nairobi naar Juba was erg goed, het was een 50-seats vliegtuig, maar we waren maar met 14 man in het vliegtuig.(geen wonder dat ze niet moeilijk deed over de bahahe!) Aangekomen in Juba stap je het vliegtuig uit en het eerste wat je merkt is de warmte! Omdat mijn spijkerbroek het meeste woog, had ik deze aangetrokken, maar dat was geen slimme keus!

Om een visa te krijgen was het wachten, maar gelukkig viel alles erg mee. Je gaf je paspoort af, en wachtte 30 minuten tot hij hem later met visum weer terug geeft. Natuurlijk moesten alle koffers open en gecheckt, maar dat ging prima: rits open, beetje rommelen en weer dicht met de koffer. Gelukkig stond de chauffeur mij al op te wachten en konden we naar de Across compound in Juba. Hier is een groot kantoor en vele kamers om te verblijven. Ook ik verblijf in een kamer op de compound van Across.

Across is een organisatie wat over heel Zuid-Soedan werkt. In Juba, de ‘hoofdstad' van Zuid-Soedan richten de programma's zich vooral, in samenwerking met de UNHCR, op de returnees van Khartoum naar Juba.

Vrijdagmiddag ben ik naar The Way Station geweest. Dit is een van de kampen waar de vluchtelingen van Zuid-Soedan opgevangen worden. Dagelijks komen er rond de 300 mensen aan, wat een hele organisatie is. Je ziet dan ook veel UN en UNHCR mensen rondlopen. Across heeft een gedeelte van de organisatie op zich genomen en zorgt onder andere voor onderdak, eten en medische zorg.

De mensen die aankomen zijn tijdens de oorlogen als vluchtelingen gevlucht naar Khartoum en komen nu weer terug, nu het zuiden onafhankelijk is geworden.

Het is moeilijk te beschrijven hoe het er aan toe gaat. Veel mensen staan te wachten in lange rijen om ingeschreven te worden, er worden dan vragen gesteld al: waar kom je vandaan, waar wil je naar toe en heb je nog familie enz.

Daarnaast zijn er veel grote tenten waar rond de 50-100 mensen in slapen. Ieder gezin wat zich inschrijft krijgt een pakket met daarin onder ander: dekens, klamboes, borden en bekers.

Veel kinderen lopen rond en anderen zitten dicht bij elkaar te zitten en te wachten. Omdat ik niet zo goed wist wat ik hier moest doen heb ik gevraagd of ik niet met iets kan helpen.

Dus werd ik naar de kliniek gebracht en hier mocht ik helpen met de medicijnen. Ik moet zeggen, dat was leuk werk om te doen! Mensen die ziek zijn zien een ‘dokter' of verpleegkundige en komen met het handgeschreven recept bij mij, ik noteer alle gegevens en welke medicijnen ze mee krijgen en diegene naast mij pakt alle medicijnen en legt aan ze uit hoe ze het moeten gebruiken. Ik kreeg vaak hele verhalen naar mijn hoofd, waar ik natuurlijk niets van begreep, dus verwees ik ze allemaal door naar de wachtruimte.

De bedoeling was dat ik zaterdag met een auto naar Yei gebracht werd, dit is qua afstand niet ver ( zo'n 160 km) maar omdat de weg zo slecht is, doe je er lang over.

Helaas ging dit niet door, waardoor ik langer in Juba verblijf. Tja, het is en blijft Afrika met allemaal veranderingen, flexibel zijn hoort er dan bij. Niet altijd makkelijk maar zo krijg ik wel de kans meer van Juba te zien!

Ik ben 's morgens weer naar het zelfde kamp gegaan. ‘smiddags ging ik, samen met anderen van Across, naar een ander kamp. De opstelling en organisatie hiervan is hetzelfde, maar het heeft ruimte voor meer mensen. Juba is erg bijzonder.

Niet in de zin van huizen en omgeving, maar meer door de weg. Er is asfaltweg aanwezig, maar dit stopt gewoon op de een op andere moment. Dan gaat de weg over op een stoffige weg vol met gaten en hobbels. Het is soms goed om in een 4x4 te zitten. Het straatbeeld is wel weer typisch Afrikaans en lijkt een beetje op Oeganda met veel winkeltjes aan de kant van de weg en kleine stalletjes waar men van alles verkoopt van groente en fruit tot beltegoed.

Het andere kamp is goed vol, rond de 2000 mensen hebben hier tijdelijk onderdak. Grote tenten van verschillende hulporganisaties worden opgebouwd, je ziet tenten van de EU, wc's van ZOA, hulppakketten van de OIM enz.

De mensen krijgen 3 keer per dag eten en staan dan ook veel in de rijen te wachten.

Op de terugweg kreeg ik een tour door Juba. Verbazingwekkend is dat alles heel erg duur is hier! Zo is benzine erg schaars en staan er ook lange rijen auto's, mensen en brommers voor te wachten. Ik geloof dat je soms meer dan 2 tot 5 euro per liter betaald! Dan mogen wij in NL nog niet klagen...

Ook is eten en drinken erg duur, een flesje cola betaal je al gauw 1,5 euro voor en voor accommodatie ben je toch minimaal 50 dollar kwijt voor een simpele plek. Raar dat een land zo in ontwikkeling, waar de bevolking zo arm is, toch zulke dwaze prijzen heeft.

Ik ben benieuwd wanneer de auto naar Yei gaat, want alles is redelijk onvoorspelbaar. Morgen ergens naar een typische Afrikaanse kerk, ik ben benieuwd!

PS. Mijn mobiele nummer in Zuid-Soedan is: +211954099749