Het is weer een lang verhaal geworden! Ik hoor dat het in Nederland ook mooi weer is geworden, dus tip: print het uit, neem er een lekker koud drankje bij en ga het in de zon zitten lezen :)

Vorige week maandag ben ik al vroeg bij Welcome Home. Ik had met William afgesproken dat ik de boodschappen voor deze week wilde betalen ( van het gesponsorde geld) en dat ik graag mee wilde met het boodschappen doen.

Dat was natuurlijk helemaal goed! Dus met het busje op stap, richting de markt. Er werd van alles gekocht: brood, wc papier, kookolie, vaseline, suiker ( in zakken van 50 kilo), rijst, poshio, groente, fruit! Van alles, genoeg voor een hele week om meer dan 70 kinderen eten van te geven! Er werd letterlijk ‘voor een heel weeshuis' ingekocht! De prijzen van voedsel zijn ook in Oeganda heel erg de lucht in gegaan, dus het is een grote uitgavenpost. William was dan ook heel erg blij dat ik dit wilde betalen!

Dinsdagmorgen ging ik ‘smorgens weer naar Welcome Home toe. Toen ik aankwam bleek dat twee kinderen voor de eerste keer weer terug op visite gingen bij hun familie. Het uiteindelijke doel is dat kinderen weer terug gaan naar de familie, als ze nog familie hebben en deze voor de kinderen (wil) en kan zorgen. Zo ook bij deze twee kinderen: Charles en Christoffer. Rond 10 uur gingen we met een busje weg, en reden we richting Iganga, een plaats verderop. Deze weg is trouwens erg goed, volgens mij nog niet zo lang geleden gemaakt. Maar vanaf Iganga gingen wij steeds verder van de hoofdweg af. Steeds verder van de bewoonde wereld vandaan, en richting de dorpen. Onderweg geniet ik van alles wat ik zie: hutjes gemaakt van klei en leem, kinderen druk aan het spelen met zelfgemaakt speelgoed, vrouwen die druk bezig zijn met de was of eten aan het koken zijn, mannen die bij elkaar onder de boom aan het kletsen zijn. Na zo'n kleine 2 uur rijden komen wij bij het dorpje van Christoffer aan. Zijn moeder leeft niet meer, maar zijn vader nog wel. Hij kan weer voor zijn zoon zorgen, erg fijn natuurlijk! Want ik vind dat een kind (bijna) altijd het beste thuis hoort bij eigen familie. Zijn vader heeft een mooie hut, waar een echt bed in staat, voor hem en zijn zoon. In de tuin staat een ‘kerk' gemaakt van wat planken en golfplaten. Hier is de vader zondags dominee. De familie was erg blij om Christoffer weer te zien, iedereen kwam 1 voor 1 aanlopen, van oma tot neef en nicht! Goed om te zien dat ook de familie weer blij is om te zien dat hij binnenkort weer naar huis komt.

Hoe weinig bezittingen en geld de mensen in de dorpen ook hebben, ze zijn allemaal erg gastvrij. Speciaal voor ons werd er soda ( flesjes cola en Fanta) opgehaald en kregen wij koekjes! Dat moet voor deze mensen een hele opoffering geweest zijn, maar toont ook hun dankbaarheid naar Welcome Home toe! Na deze korte kennismaking reden wij weer terug naar Iganga. Hier gingen wij in een ‘restaurant' lunchen. Voor de 2 kinderen ook een hele belevenis om te eten in een restaurant! Ze waren onder de indruk van alles! Na een bord vol rijst, bonen en beef, gingen we op weg naar het dorp van de familie van Charles. Dit is een stuk makkelijk gezegd dan gedaan.

Ze wisten namelijk niet precies waar het dorpje lag, dus met veel getelefoneer, verkeerd rijden en mensen de weg vragen, wist de chaffeur de weg te vinden.

Ook hier onderweg weer genoten van alles! Hier zie je echt hoe het leven in een dorp is, je ziet het ‘echte' originele Afrika. Van dorpjes met alleen ronde hutjes.

Zo ook het dorpje waar Charles vandaan komt. Hoe verder we van de doorgaande weg af gaan, hoe smaller de wegen worden, tot het bijna geen wegen meer te noemen zijn. Ik dacht soms echt: moet hier een auto door passen?

Ook de familie van Charles is erg blij hem weer te zien! De HELE familie was op de been! Echt veel mensen waren er. Charles werd door iedereen welkom geheten. We bezochten het huisje waarin hij straks komt te wonen. Ook hier was de familie erg blij, dus werd in de auto een levende kip geladen, met veel pinda's. Voor de kinderen van Welcome Home.

Na een lange dag komen we dan rond 5 uur weer terug bij het weeshuis. De kinderen erg moe, maar volgens mij hebben ze van elk moment genoten! Het gebeurt ook niet erg vaak dat ze er met de auto op uit gaan, soda krijgen en in een restaurant gaan eten! Dan nog niet te spreken van alle familie die ze weer zien!

Donderdag was de dag dat Famke, Naomi en ik op reis gingen. We gaan op weg naar de Sipi watervallen. Deze liggen in het oosten van Oeganda. Dus ‘smorgens onze wekker gezet, zodat we mooi op tijd weg konden( dachten we).

Rond half 8 komen wij bij het taxipark van Jinja aan. Hier zoeken wij de taxi ( een minibusje) wat naar Mbale gaat. Deze staat al klaar, maar helaas zat er nog niemand in!

De ‘regel' van de taxi's in Oeganda is, dat je wacht tot het hele busje vol is, pas dan gaat hij op weg. Dus dan begint het wachten. Je kan bijna elke voorbijganger wel in het busje kijken, want wachten op de vroege morgen, daar ben ik nog niet zo goed in. Maar je moet wel, want na 75 minuten later stapt eindelijk passagier nummer 14 in. We kunnen op weg! Gelukkig ging de heel reis erg soepel en komen wij veilig in Mbale aan. Hier zoeken wij een volgende taxi, die ons naar sipi kan brengen. Deze keer is het geen busje, maar een personenauto die vol geladen moet worden. Maar dan ook echt VOL geladen moet worden. Op de achterbank zitten we met 4 volwassenen gepropt, en dan heeft Famke Naomi ook nog eens op schoot. Op de voorstoel moeten ook 2 mensen zitten. Maar zit iedereen dan eindelijk, dan gaan wij ook hier weer weg. De reis naar Sipi is erg mooi. Ineens zie je de bergen opduiken en het landschap veranderen. Erg mooi!

Bij Sipi aangekomen staat Moses ons al op te wachten, hij is een Oegandese vriend van Famke, die veel toeristen rond leidt. Hij woont zelf in een dorpje, in een modderhut. Hij was heel gastvrij, want wij mogen bij hem thuis slapen! Mijn eerste echte keer slapen in een hut in een dorp!

We beginnen 's middags aan de koffietour. Iedereen in de omgeving daar verbouwt zijn eigen koffie, dus ook Moses. We lopen tussen de velden door en gaan naar een lodge, vanaf hier heb je prachtig uitzicht op een waterval. Maar erg lang konden we niet genieten van dit uitzicht! Het begon te regen! Zo hard, dat ik niet verder kon kijken dan 10 meter. Gevolg van deze regenbui was ook, dat de weg weer terug naar het ‘huis' een en al in modder was veranderd! Dus glibber weer terug, schoenen onder de rode modder. Hier ging de rest van de koffietour verder. Want nadat de koffie geplukt zijn, en de bonen gedroogd, moet je de bonen nog stampen, roosteren en fijn malen. Een heel proces voordat je eindelijk gebruikklare Koffie hebt. Helaas lus ik echt geen koffie, ik heb nog geprobeerd wat van mijn eigen creatie te proeven, maar toch was het niet lekker.

Nadat alles van de koffietour klaar was, begon het ook al donker te worden. Dan wordt het echt donker. Er is geen elektriciteit in de hut, dus met een petroleumlampje zitten we in de ‘huiskamer'. De vrouw van Moses heeft echt Afrikaans eten klaargemaakt. Dus zitten we aan de bonen, rijst en matoke. Op zich wel lekker hoor, maar toch neem ik maar niet te veel! Stel dat het verkeerd valt, en dat zit je in een hutje, zonder wc, haha!

Omdat het heel erg geregend had, en de wc een heel eind verder was ( buiten het hek, de straat over) mochten we in de douche plassen, niet echt een douche zoals hier, maar gewoon een omheining in de hoek van de tuin.

Onze voeten waren heel erg vies geworden na deze dag, maar ook daar had de vrouw van Moses aan gedacht! Ze had heel erg lief wat water opgewarmd en ze ging onze voeten wassen! I voelde me wel een beetje opgelaten ,aar dit is de Afrikaanse manier van gastvrijheid, dus heb ik haar maar heel hartelijk bedankt!

In het hutje waren twee extra bedden, dus Famke en ik konden elk in een eigen bed slapen! Dat was erg fijn. Wel werd ik ‘snachts vaak wakker, toch raar als je je bedenkt dat je slaapt in een hut, ergens in Oeganda!

‘smorgens vroeg wakker, om half 7 is het al weer licht buiten, dus dan begint ook het leven in het dorp weer. Omdat het nu licht was, voelde ik er niet veel voor om ook nu de ‘douche' als toilet te gebruiken. Dus op weg naar de latrine. Dichterbij gekomen snap ik ook wel waarom ze deze zover weg bij het huis hebben staan, je kunt letterlijk de geur volgen :). Maar dat geeft niet.

Ben er wel achter gekomen dat het echte Afrikaanse village leven niet echt iets voor altijd voor mij is. Neem nou de wc, dat is een heel (echt heel klein) gat in de grond, waar je je behoefte kunt doen. Ik snap niet hoe die Afrikaanse vrouwen dat kunnen hoor! Respect.

Altijd modder en viezigheid als het geregend heeft, geen elektriciteit en stromend water. Ik heb er echt van genoten deze nacht, een hele belevenis, maar ik ga straks toch echt de koude douche enzo weer waarderen!

Deze morgen scheen gelukkig de zon, wat de modder een beetje aan het opdrogen maakte. We liepen naar een andere lodge toe, waar onze wandeling begon.

We gingen naar twee watervallen lopen. Het was echt heel erg mooi daar, een mooi uitzicht. Wel was de weg erg glibberig en we moesten over een HEEL eng bruggetje lopen. Dat was het enige minder leuke aan de tocht.

Bij de tweede waterval aangekomen was de nevel heel erg opkomen zetten, wat betekende dat het uitzicht niet te zien was, erg jammer. Gelukkig had ik de vorige dag wel van het uitzicht kunnen genieten.

Rond 11 uur namen wij weer een taxi, die gelukkig langs kwam rijden, naar Mbale. Vanaf hier zochten wij weer een taxi terug naar Jinja.

Gelukkig hoefde we deze keer minder lang te wachten, ruim 3 kwartier laten was het busje vol en konden we naar Jinja vertrekken.

We zijn gelukkig weer veilig aangekomen in Jinja. ‘thuis'gekomen heb ik eerst heel erg genoten van een erg koude douche! Dat hij koud was kon me niet zoveel schelen! Wat hebben we het toch luxe met stromend water en een douche! Alle rode aarde werd weer van onze benen en voeten gewassen!

Dat we erg veel ‘geluk' hebben gehad op onze terugweg, hoorde ik de volgende dag. Er was later in de middag een busje vanuit Mbale naar Jinja verongelukt in Jinja. 12 doden.... Dan sta je toch wel even stil en besef je weer hoe kwetsbaar je bent.

Want het verkeer in Oeganda is soms echt chaotisch.

Zaterdag morgen was ik weer bij Welcome Home, altijd fijn om hier weer naar toe te gaan! Kinderen en mommies zijn zo lief!

's Middags ging ik naar een heuse Afrikaanse bruiloft toe. Betty, een medewerker van Welcome Home ging trouwen en iedereen was uitgenodigd! Dus om 1 uur stond ik bij welcome Home, omsamen met een andere mommie naar de bruiloft te gaan.

Ik had mijn jurk aangetrokken en was er klaar voor. ( op de kaart stond dat het om 12 uur zou beginnen) Dus eigenlijk al een uur later dan op de uitnodiging stond gingen wij op weg. Rond half 2 kwamen wij bij de kerk aan waar de dienst en later ook de receptie gehouden werd.

Iedereen was erg feestelijk gekleed. Maar natuurlijk was de dienst nog niet begonnen, tijd is immers een ruim begrip in Afrika!

Rond 2.15 kwam de bruidegom aan. Swingend kwam hij de kerk binnen! Gaaf zeg :) Iedereen erg vrolijk en onder veel gejoel van de vrouwen ging hij zitten. Maar de bruid was nog niet gearriveerd, dus ook daar moest nog op gewacht worden. Een kwartier later was ook zij gekomen. Ze zag er erg prachtig uit, met bruidsmeisjes en al!

De dienst was erg uitbundig en er werd veel gezongen en gedanst! Maar de preek was wel erg traditioneel, de vrouw moet de man gehoorzamen enzo... Brrr. Gelukkig sprak hij later nog wel over liefde.

Na het ja woord werden de ringen omgedaan en omhelsden de bruid en bruidegom elkaar, kussen in het openbaar is namelijk taboe!

Na de dienst gingen de bruid en bruidegom foto's maken, wij moesten dus braaf wachten in de tuin tot zij weer terug waren. Dat duurde behoorlijk lang!

Rond half 6 waren ze weer terug en na heel veel toespraken konden wij eindelijk het nieuwe bruidspaar feliciteren. Ondertussen was het al 7 uur, en zou het snel donker worden. Ik besloot dus maar om naar huis te gaan, want alleen in het donker over straat lijkt mij geen pretje!

Het was echt heel erg leuk om een Afrikaanse bruiloft mee te maken, alle enthousiasme enzo, maar ook veel wachten. Je leert er wel geduldig van zijn. :)

Zondag weer naar de kerk, altijd fijn hier om in de buitenlucht naar de kerk te gaan. 's Middags geluncht in mainstreet. 's Avond was er bij een vrouw uit de kerk een gezellige avond. Dus ben daar heen gegaan. Ze hadden een WII dus hebben we gedanst en een film gekeken. Ook wel fijn dat sommige mensen die luxe hier hebben, dan voel je je weer even Westers J

Woensdag gaan Famke, Naomi en ik naar Arua toe, dat is een dorp in het Noord-westen van Oeganda. Erg spannend ook wel, want het is een hele lange reis! Hopelijk ook deze keer zonder ongelukken!

We gaan bij andere Nederlands slapen, dat is wel erg fijn. Ondertussen hopen we daar verschillende projecten te gaan bezoeken. Ik ben erg benieuwd hoe de toestand daar nu is, met betrekking op Het Leger van de Heer.

Zaterdag hopen we weer terug te reizen naar Jinja.

PS. Heel erg bedankt voor alle reacties! Dat is altijd zo leuk om te lezen, super!