Vorige week maandag avond hadden Famke en ik lekker uitgebreid gekookt! We gingen bami koken! (uit NL mee genomen)Daar moet natuurlijk kip in, en wat fijn dat de kleine supermarktjes hier tegenwoordig ook kip uit de diepvries verkopen! Dus geen levende kippen die eerst geslacht moeten worden enzo, nee gewoon een stukje kant en klaar, wat een luxe!

Pastor Terrie en zijn vrouw Debbie kwamen namelijk bij ons eten, erg gezellig! Later op de avond nog het spel Ligrette gespeeld, erg gezellig zo!

Vorige week dinsdag was een lekker rustig dagje. Heel de dag bij de kinderen van Welcome Home geweest. Ondertussen heb ik van alle kinderen die er zijn foto’s gemaakt. Deze kunnen dan in hun dossier. Wel een leuke taak, maar ook moet je er veel geduld voor hebben. Bij de kleintjes moet eerst al de kleertjes schoongepoetst worden en de snottebellen weggeveegd worden. En dan wil je graag dat de kinderen ook nog gaan lachen. Een hele klus, maar wel erg leuk!

Woensdag werden we al vroeg gewekt door de wekker. Met zaklamp alle spulletjes bij elkaar gezocht, want er was geen stroom. We hadden toch besloten om met een taxi ( auto met chauffeur) naar Arua te gaan. Dit omdat het waarschijnlijk een stuk veiliger is ( stukje gemoedsrust) en omdat we in en rond Arua verschillende projecten wilden bezoeken. Dan is het makkelijker om vervoer bij de hand te hebben. Helaas werd het allemaal een heel stuk duurde, ook duurder dan we berekend hadden. Maar ja, hopelijk ben ik dan straks allemaal weer vergeten.

Om 6 uur stonden we klaar voor vertrek, eerst de auto vol getankt en we konden op weg! In Kampala, de hoofdstad, een korte stop gemaakt om nog wat kleine dingen in te slaan.

Kampala is een grote, lelijke, drukke en stinkende stad. Het verkeer staat altijd vast en er ligt overal rommel op straat, ik ben altijd blij dat we er weer door zijn. De weg naar Arua is lang, maar gelukkig is er recent een hele goede weg aangelegd! Dus met relatief weinig hobbels en kuilen zitten we comfortabel in de auto. We komen onderweg een hele mooie waterval/stroomversnelling tegen: de Karuma Falls. Hier zitten ook erg veel baboons en andere aapsoorten.

Maar de verrassing van de reis kwamen we tegen bij de plaats Pakwach. Dit is een plaatsje waar je de Nijl weer over steekt en wat vlakbij het Nationaal Park Murchison ligt. Hier liepen eerst al wat hertjes, maar na een tijdje zei onze chauffeur: hier staan erg veel palmbomen, dat betekend dat er waarschijnlijk ook veel olifanten zijn. En ja hoor, we rijden op de weg, langs allemaal hutjes en dorpjes, lopen daar 3 olifanten rond! En onze pret duurde nog langer, bij een grote waterplas lag een hele grote kudde nijlpaarden, minstens een stuk of 20! Dan pas denk je weer: weet je hoe mooi het is om in Afrika te zijn? Niet alleen de mooie weg naar Arua toe, met veel verschillende landschappen, dorpjes en hutjes, maar ook om olifanten te zien lopen op nog geen 15 meter afstand! Het voelde als een kleine safari!

Rond 4 uur kwamen wij aan in Arua, we slapen bij een Nederlands echtpaar, die door een Ierse organisatie uitgezonden is. Deze mensen hebben een klein guesthouse waar wij verblijven. Het ziet er allemaal prima uit! Ook de stad Arua is een kleine, maar drukke stad. Je kan merken dat er een goede weg naar toe loopt. Je ziet wel aan de mensen dat ze een stuk donkerder zijn dan in Jinja. Dat komt omdat er heel veel verschillende stammen zijn in Oeganda. De mensen die wij tegen gekomen zijn, zijn heel erg aardig! Veel vriendelijker dan in Jinja.

Woensdag neem ik een heerlijke ijskoude douche en ga lekker vroeg naar bed! Na een rit van 10 uur ben ik daar wel aan toe! Maar ik moet toegeven, het voelt wel heel erg gaaf hoor, om zo dwars door ( letterlijk) Oeganda te reizen. Je voelt je hier letterlijk in de bush van Afrika!

Donderdag morgen hebben we een afspraak met Ann, een Engelse vrouw die werkt in een kliniek in Kuluva, een dorpje 10 km buiten Arua. Zij is daar verpleegkundige en geeft les op de school.Famke is erg geïnteresseerd in de programma’s die er in de buurt zijn voor ondervoeding bij kinderen. Ook vragen wij ons af of dit hier een probleem is. We worden voorgesteld aan een andere verpleegkundige en krijgen een rondleiding door het ziekenhuis. Het is een missieziekenhuis, wat betekend dat het niet door de overheid gerund wordt.

Het ziet er, voor Oegandese begrippen, prima uit. Er zijn verschillende afdelingen en er zijn zelfs dokters en chirurgen aanwezig! We lopen van afdeling, naar afdeling, wat hier verschillende kleine gebouwtjes zijn, je loopt doormiddel van paadjes naar de afdelingen. Ondertussen zie je overal mensen zitten, patiënten of familieleden. In Oeganda en misschien in wel meer Afrikaanse landen, is het de familie die voor de patiënten zorgt.

Als laatste komen wij aan bij de Nutritional Ward, hier worden ondervoede kinderen opgenomen, maar ook kinderen die een speciaal soort kanker hebben. Het Burkitt- lymfoma. Veel weet ik hier niet over, maar er is mij verteld dat dit soort kanker het meest voorkomt in Afrika bij kinderen. Er waren op dat moment 3 kinderen opgenomen met dit soort kanker, drie jongetjes van rond de 8 jaar. 1 van hen was er erg slecht aan toe, de tumor had zijn mond en gezicht misvormd en al zijn tanden waren scheef gegroeid. De kinderen waren wel onder behandeling, maar 1 belangrijk onderdeel van de behandeling ( er zijn, is mij verteld, 3 medicijnen nodig, 2 van hen waren in dit ziekenhuis aanwezig, de 3e niet) miste. Zonder dit medicijn had de behandeling weinig zijn, wat erg jammer is, want het schijnt heel goed en snel te genezen zijn! Het enige probleem wat deze families hadden ( en daarmee het ziekenhuis) was geldproblemen om deze drie kinderen naar Gulu te vervoeren, een stad meer in het noorden van Oeganda.

Dat brak mijn hart, je ziet drie erg zieke kinderen, die goed genezen kunnen worden, maar het enige probleem is geld voor transport!!!

In overleg met Ann, de Engelse verpleegkundige, heb ik genoeg geld achtergelaten om deze kinderen( plus evt. nieuwe kinderen die opgenomen worden), samen met kun familie, naar Gulu te laten reizen. Genoeg geld om dat 3 keer te doen, want zo vaak moesten ze daar naar toe om behandeld te worden.

Ik heb dit gedaan met behulp van het sponsorgeld, wat ik ingezameld had voor Welcome Home. Maar ik vond, dat ik dit bedrag van 1,5 miljoen shillings ( omgerekend ongeveer 370 euro) wel mocht gebruiken om ook deze kinderen een kans te geven op een gezonde toekomst!

’s Middags hadden wij een afspraak in het centrum van Arua, hier was een programma van Compassion. Compassion is een organisatie wat met behulp van sponsors over de hele wereld kinderen naar school laat gaan, en voor deze kinderen financieel zorgt.

Het was een speciale dag voor deze kinderen, want op de laatste donderdag van de maand komen alle kinderen bijeen, die in deze regio geholpen worden. Er word bij alle kinderen een medische checkup gedaan en alle kinderen krijgen een stukje taart.

Na zingen en bidden worden alle kinderen naar voren geroepen die in die maand jarig geweest zijn. Er wordt voor hen gezongen en de taart wordt aangesneden ( er waren 4 taarten, maar er waren dan ook erg veel kinderen aanwezig, over de 200). De kinderen genoten erg van deze traktatie, maar ook onze aanwezigheid was erg bijzonder, want zovaak zien de kinderen geen blanke mensen.

Na dit bezoek hebben Famke en ik de markt onveilig gemaakt en wat Afrikaanse stof gekocht. Deze komt uit Congo en is hier een stuk goedkoper als in Jinja

Vrijdag hadden Famke en ik besloten om naar Moyo te gaan, dat is een dorp/stad helemaal in het noorden, vlakbij de grens met Zuid –Sudan. Hier wilden we ook verschillende klinieken bezoeken, om te onderzoeken hoe het in dit gebied is met ondervoeding van kinderen.

De rit naar deze stad toe was al een hele onderneming op zich. De geasfalteerde weg houdt in Arua op, dat wil zeggen dat vanaf hier, helemaal naar Moyo, zo’n 140 km verder, geen asfalt te bekennen is. Alleen maar steentjes en zand.

Maar dat heeft ook wel weer wat: De kuilen ontwijken, de rode stof/aarde die de auto binnenkomt. Onderweg alleen maar hutjes. Ik had letterlijk het gevoel dat ik de bewoonde wereld verliet en meer en meer de bush bush van Afrika binnenreed.

Na 4 uur hobbelen en onder het stof bereiken wij Moyo. Hier bezoeken wij een hele kleine kliniek, wat partner is met de kliniek in Kuluva. Deze kleine kliniek ligt midden in een dorp en doet erg goede dingen voor de bevolking. Minder ernstige gevallen worden er direct behandeld en er is nauw contact met het plaatselijke ziekenhuis in Moyo. Dit overheidsziekenhuis hebben wij dan ook bezocht. Goed om op te merken dat de bevolking hier echt heel aardig is. En ik denk niet dat dit alleen komt omdat wij blank zijn.

We gaan naar de kinderafdeling en krijgen een hoofdzuster te speken. Deze geeft ons een korte rondleiding en verteld ondertussen dat ondervoeding in dit gebied een heel erg groot probleem is. Vooral omdat moeders ondervoeding niet herkennen bij hun kinderen.

In het ziekenhuis is een kleine hoek speciaal ingericht voor deze ondervoede kinderen. De zusters geven hiernaast ook onderwijs aan de moeders. Hoe kun je voorkomen, met lokale producten, dat je kind gezond blijft! Erg goed!

Maar helaas is ook hier het probleem zichtbaar. Moyo is een erg afgelegen stad, weinig hulporganisaties zijn hier actief. De mensen zijn voor speciale middelen afhankelijk van organisaties.

Zo is er een speciale voeding formule: F-100 welke de ondervoede kinderen krijgen, deze was op in de maand juni, en ook was er geen geld om ander eten te kopen . Er werden 10 kinderen opgenomen met ondervoeding, 5 van hen overleefden het niet! De helft! E n dat zijn alleen de kinderen die bij het ziekenhuis gekomen zijn. Hoeveel kinderen leven dan wel niet in het dorp en sterven gewoon? Onbegrijpelijk! En duidelijk dat er op de een af andere manier hulp moet komen.

Na dit bezoek hebben Famke en ik nog even kort rondgekeken in Moyo, en zijn weer aan de terugweg begonnen. Een lange, en indrukwekkende dag.

Zaterdag morgen zijn Famke en ik eerst nog op bezoek geweest bij een Iers/Engels echtpaar wat al erg lang werkzaam is in Arua. Een erg prettig bezoek, aardige mensen.

Rond 12 uur wilden wij vertrekken vanuit Arua, om weer naar JiInja terug te rijden. Maar dat is erg gemakkelijk geschreven. De benzinetank was namelijk leeg! Sta je dan, gelukkig nog wel in Arua, midden op de weg, houdt de auto er mee op! Haha!

De chauffeur op een boda naar de benzinepomp, een jerrycan vol benzine opgehaald. Dan begint het grappige, want de tank is helemaal leeg. Dus de jerrycan leeggegoten. Auto wordt op en neer geduwd, heen en weer geduw, om de nieuwe benzine maar goed te verspreiden, in de hoop dat de auto weer gaat starten! Met behulp van een voorbijganger, die de auto geduwd heeft, krijgen wij dan gelukkig de auto aan de praat! Eerst maar de tank vol gegooid!De terugweg was net zo mooi als de heenweg. Je ziet het landschap veranderen. De stijl waarin de bevolking de hutjes bouwt veranderd. Mensen en kinderen die aan het werk zijn, vrouwen die water halen. Genoeg te zien! Na weer veel apen en nijlpaarden gespot te hebben komen we dan rond 10 uur ’s avonds weer veilig aan in Jinja! Gelukkig is alles goed gegaan!

Onderweg zagen wij nog een benzinewagen die omgevallen was. Je snapt niet dat mensen hun leven wagen, om in de plas benzine met een jerrycan zoveel mogelijk op te vangen. Ik moet er niet aan denken wat er met al die mensen zou gebeuren als er 1 vlammetje bij zou komen…

Het waren 4 lange, mooie, indrukwekkende en bijzondere dagen. Nu maar lekker bijkomen van het reizen en lekker met de kinderen van Welcome Home werken! Woensdag op donderdag nacht komen Rixtia, Kirsten en zus Marlinde aan op Entebbe! Er veel zin aan om hen op te halen en met hen veel te gaan beleven!

Ik verveel mij nog geen moment hier en de tijd gaat veel te snel! Ik weet zeker dat er ooit nog een 3e keer Oeganda aan komt!!

Bedankt voor jullie lieve en leuke reacties!