Het vorige verslag was wel heel erg lang geworden. Deze zal hopelijk wat minder lang zijn! Ik zal de laatste dagen in Oeganda beschrijven, want ik ben alweer aangekomen in Nederland ( donderdag avond 22 sept)! Veel leesplezier!

Vorige week maandag was het een echte ‘marktdag', dit omdat we ‘s morgens met William, de manager van Welcome Home mee naar de markt gingen om inkopen te doen voor de hele week. Dus er werd weer van alles ingeslagen: een pak suiker van 50kg, brood, meel, olie, rijst, groente, fruit, enz! Genoeg om 70 kinderen en de medewerkers een week lang eten van te geven! William was weer erg blij, toen wij vertelden dat wijde boodschappen ook deze keer wilden betalen. Dus alle sponsors heel erg bedankt maar weer! Ook hebben wij de 90 blikken babyvoeding opgehaald, die wij in Kampala hadden gekocht. Wat een dankbaarheid van de medewerkers en van William! De prijzen zijn de afgelopen tijd zo extreem veranderd in Oeganda, dat het voor de meeste mensen onbetaalbaar wordt. Zo is de prijs van suiker 3 keer de lucht in gegaan, maar ook van brood, water en elektriciteit!

Na dit leuke en weer bijzondere uitje was het nog niet over met de ‘marktjes'! Alle medewerkers van Welcome Home organiseerden een marktdag, om zo hun eigen gemaakte spulletjes, zoals kettingen, armbanden en tassen te verkopen. Ik heb mij dus weer flink misdragen, want bij iedereen moest ik natuurlijk ‘iets' kopen! Ik heb dus voorlopig tassen, armbanden en kettingen genoeg! Maar wat mooi maken ze het! Trots dat ze een kettinkje verkocht hebben!
Ik vond eigenlijk ook dat Marlinde en Kirsten het ‘echte' Oegandese eten eens moesten proeven, en onder echt Oegandees eten versta ik Posho ( maïsmeelpap) en bruine bonen! Dit werd vandaag klaar gemaakt in het weeshuis, dus pakten ook wij een bordje mee. Ik zag wel dat ze erg moesten wennen, en het niet heel erg lekker vonden! Maar wel goed als je dit een keer gegeten hebt, want dit is wat ze overal in de dorpjes, dag in dag uit, ‘s morgens tot 's avonds eten!

's Middags zijn Marlinde en ik nog nar de Bujagali Falls geweest, een grote stroomversnelling in de Nijl, vlak bij Jinja. Leuk om gezien te hebben, vooral omdat ik daar vorig jaar ben wezen raften!
Ook nog een bezoekje gebracht aan de weverij, waar ik een kleed besteld had, gelukkig was het klaar en kon het mee genomen worden!
Een lange, maar mooie dag! Ondertussen, elk moment dat ik even de tijd had was ik natuurlijk bij de kinderen te vinden, wat ga ik hen missen!

Dinsdag was een dag waarbij we vroeg moesten opstaan! Ik had geregeld dat wij met Paster Timothy ( een dominee die op de eilanden werkt) mee mochten om verschillende eilandjes te bezoeken. Vorig jaar had ik dit ook twee keer gedaan en die herinnering was zo bijzonder, dat ik vond dat Marlinde, Kirsten en Rixtia dit ook maar eens mee moesten maken.
We hadden om 8.15 afgesproken bij Welcome Home, om daar samen met het village team van Welcome Home te vertrekken. Ik wist de weg niet zo goed, dus we hadden afgesproken om op elkaar te wachten en samen weg te gaan. Maar William had dit team niet 8.15 gezegd, maar 7 uur! Ja, want tijd is een ruim begrip, en zeg je 8 uur, dan wordt het al gauw half 9! Maar zo niet vandaag. Het team was netjes op tijd, en dachten maar: die blanken en tijd? 7 uur is toch 7 uur? Laten wij maar alvast naar de haven gaan waar het bootje is.
Gelukkig bestaan er mobiele telefoons en is alles toch nog goed gekomen, wij werden weggebracht naar de haven en daar was iedereen. Rond 9 uur konden wij dan, met zijn allen op een smal en toch wel enigszins wiebelig bootje, vertrekken.
Het eerste eilandje, was een eilandje waar ik vorig jaar ook al eens geweest was. De kinderen hadden ons al van ver gezien en stonden al op de uitkijk!Je komt dan met een vol bootje aan bij een ‘haven'. Alleen zijn de aanlegsteigers nergens te bekennen. Hoe doe je dat dan in Oeganda: gewoon wat extra gas geven, zodat je met een flinke vaart tegen de kant aan vaart. Het bootje ligt dan lekker stevig vast in het zand, en wij mogen met veel acrobatische toeren uit het bootje stappen. Een rokje is dan niet praktisch...

Zodra je voet aan wal gezet hebt, voel je je net sinterklaas en zwarte piet, alleen zijn wij de blanke en zij de ‘zwarte'. Je hebt gelijk een hele schare kinderen om je heen, die je hand vastpakken, maar ook een stukje arm of een vinger is goed om vast te pakken. Soms heb je meer dan 8 kinderen aan je hangen, maar dat is ook wel bijzonder. Grappig is dat een jongetje echt aan Marlinde moest voelen of ze niet wit af gaf!
Als je zo met een hele kinderschare aan het lopen bent door een Afrikaans dorp, voelt dat wel bijzonder. Het is zo onwerkelijk, dat al die kinderen, vaak op blote voeten, sommige een schooluniform aan, maar de meeste hebben geen fatsoenlijke kleren aan, hier gewoon wonen! In een hutje of huisje van modder en koeiepoep, dit is voor hen gewoon werkelijkheid! En dat er dan 4 grote blanken op bezoek zijn, dan is dat in hun ogen ook bijzonder.
Van ons hoeft al die poespas niet, maar er werden uit de klaslokalen grote stoelen gehaald en deze werden onder de boom, in de schaduw gezet. Hier mochten wij, samen met het team van Welcome Home plaats nemen. Nadat we ons voorgesteld hadden gingen de kinderen zingen en dansen. Ook werd er door het team van Welcome Home een verhaal uit de Bijbel verteld.
Na dit alles kregen wij door de directeur nog een korte rondleiding door de school. Elk klaslokaal staat apart van elkaar. Er is weinig te bekennen in de klas, een zwart schoolbord en een paar bankjes. Maar toch, de kinderen hebben en krijgen hier de kans om naar school te gaan!
Na dit bezoek gingen wij weer terug naar de boot. Met weer veel onhandige toeren stapten wij in het bootje en vaarden richting eilandje nummer 2. De directeur van het vorige schooltje ging ook met ons mee, want hij wilde het daar ook wel eens zien.

Aangekomen wij het dorpje merkten wij gelijk verschil in de kinderen, ze kwamen wat minder snel op je af en keken wat meer de kat uit de boom. Ik was zelf ook nog niet eerder op dit eilandje geweest. Wat mij ook gelijk op viel was dat het eilandje geen welvaren eiland was, bijna alle huisjes waren hutjes en de kinderen waren vies en soms bijna naakt, omdat ze gewoon geen kleren hebben.
Toch waren ook deze kinderen erg blij om ons te zien. Het schooltje lag redelijk hoog op de heuvel, dus al vanaf het bootje konden wij de kinderen op ons af zien rennen.
Ook wij klommen omhoog naar het schooltje toe, alhoewel het woord ‘school' nog een groot woord is. Alle kinderen van de school zaten buiten onder de boom op wat bankjes, of op de grond. De directeur van het schooltje, en de leerkrachten, allemaal ver bejaard en 70+ heetten ons van harte welkom. Ze waren dankbaar met het bezoek die de school kreeg, want dat gebeurde niet zo vaak.

De ‘school' was 1 groot krot. Het was een gebouw gemaakt van wat planken, waar je zo doorheen keek en die aangevreten waren door de termieten. Alle klassen hadden les in hetzelfde gebouw, zo keek elke klas gewoon een andere kant op. Maar ik moet het mij niet voorstellen hoor, om les te geven aan een klas, in 1 gebouw met nog 4 andere klassen, samen 200 leerlingen. Mij hoor je niet snel meer klagen!
Maar niet alleen het schoolgebouw was een probleem, de toiletvoorziening ook. De school had 2 ‘toiletten', wat wil zeggen: 2 gaten in de grond omheind met wat bladeren. Het probleem van deze wc is alleen dat de bladeren snel weg waaien en de wc dan niet erg hygiënisch is. Nu wil de school erg graag 2 stenen omheiningen maken, de stenen hadden de eilandbewoners zelf al gemaakt. Maar cement is erg duur en dus een groot probleem voor deze school. ( 2 zakken cement is omgerekend zo'n 15 euro). We hebben besloten om geld achter te laten bij Pastor Timothy, dat hij cement gaat kopen in de stad en gaat brengen bij dit schooltje, zodat ook deze kinderen een fatsoenlijke gelegenheid hebben om naar de wc te gaan.
Na dit bezoek waren wij toch allemaal wel onder de indruk en een beetje aangeslagen, wat hebben wij het in Nederland toch goed, wat klagen wij Nederlanders toch snel over eigenlijk niets en wat eigenlijk nog het mooie is; deze mensen en kinderen hebben, in onze ogen, bijna niets, maar toch zijn ze niet ongelukkig! Daar kan ik nog wat van leren! Zelfs de directeur van het vorige eilandje zei tegen mij: ik dacht dat ons eilandje en school arm was, maar nu ik dit gezien heb zeg ik dat nooit meer!

We gaan nog naar het eilandje van Pastor Timothy, hij woont daar in een huisje met 7 eigen kinderen en 7 aangenomen weeskinderen. Zijn vrouw had echt Afrikaans eten voor ons gekookt! Dus we mochten weer aan de rijst/posho/bonen/witte kool en aardappels. Niet te veel gegeten ( gezien mijn eilandverhaal vorig jaar! :D) en weer terug met de boot naar Jinja. Het was ondertussen bloedje heet geworden, de zon scheen erg fel en de temperatuur steeg ruim boven de 30 graden. Toch hebben we een kleine omweg gemaakt, om langs de oorsprong van de Nijl te varen. Hier zie je grote kolken waar de Nijl begint. Grappig als je bedenkt dat dit een van de langste rivieren ter wereld is en hier ontspringt.
In de stad een ijskoude soda gedronken. Maar ik wilde toch ook graag nog zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de kinderen van Welcome Home, dus weer op de boda naar Welcome Home. Wat ga ik al die kinderen toch missen. Ze zien je altijd al van ver aankomen en dat laten ze weten ook: mommie anita! En dan moet je natuurlijk ook iedereen aandacht geven! Gelukkig had ik gezelschap van Marlinde en Kirsten!

's Avond uit eten bij 2Friends, een restaurant in de stad. Maar zo simpel kom ik niet van dit bezoek af. Nadat wij betaald hebben voor ons eten, nemen wij een boda terug naar huis. Marlinde en ik delen hem. Thuis gekomen wil ik mijn portemonnee pakken om de boda chauffeur te betalen. Maar hoe goed ik ook zoek, geen portemonnee te vinden. Dan kun je toch lichtelijk in paniek raken, maar gelukkig had ik hulp. Marlinde en ik namen een andere boda en reden heel erg langzaam, dezelfde weg weer terug. Ondertussen was het al donker geworden, dus we moesten goed kijken of ik misschien mijn portemonnee ergens op de grond zag liggen, de chauffeur hielp erg goed, want op een gegeven moment ging hij zelfs aan de verkeerde kant van de weg rijden. Maar helaas, nergens iets te vinden. Ook bij 2 Friends was geen portemonnee gevonden! Dan besluit je maar om voor de zekerheid de bankpas en creditcard te blokkeren, je weet maar nooit.
Marlinde en ik nemen dezelfde boda weer naar huis, ik vraag hem voor de zekerheid nog maar eens extra zachtjes te rijden, zie ik daar, nog geen 20 meter van 2 Friends, open en bloot op straat mijn portemonnee liggen! Ik gil natuurlijk keihard; STOP! Natuurlijk was al mijn papiergeld verdwenen, maar mijn pasjes en rijbewijs zaten er gelukkig nog in! Er was iemand heel erg rijk ( voor Oegandese begrippen) geworden vandaag.

Vorige week woensdag morgen de laatste inkopen gedaan, wat souvenirtjes gekocht, schilderij opgehaald en naar Welcome Home! Laatste dag bij deze kinderen! 's Morgens heerlijk met alle kinderen gespeeld en de kleintjes een extra dikke knuffel gegeven.
's Middags was het een bijzondere dag voor de 40 oudste kinderen ( toddler groep) Wij namen hen namelijk mee naar de Nile resort om daar een soda te drinken en lekker te spelen in de speeltuin!
De kinderen werden extra vroeg uit bed gehaald, alle zondagse kleren kwamen tevoorschijn, want iedereen moest er op en top uit zien! Ook de schoenen werden uitgezocht; dat wil zeggen. Als een kindje de juiste kleren aan had, werd het naar de stapel schoenen gebracht om daar maar een passen paar uit te halen.
Alle kinderen vonden het maar wat spannend! Voor de meeste kinderen was het de eerste keer zo ver weg om een soda te drinken! Het busje van Welcome Home stond al klaar, natuurlijk is die groot genoeg voor alle kinderen!

Je moet er in Nederland niet aan denken, maar in Oeganda kan alles prima! ( op de terugweg zaten wij met 9 volwassenen en 40 kinderen in een 12 persoons busje) Zoveel mogelijk kinderen werden er op een bank gezet, wat mommies erbij en rijden maar! Wat een lol hebben de kinderen onderweg! Zingen, klappen en ogen vol pret!
Bij de Nile Resort spelen de kinderen leuk en koop ik voor iedereen een soda! Allemaal netjes op de grond in de kring. Heerlijk om te zien hoe de kinderen genieten, voor in onze ogen zoiets simpels!
Na deze soda krijgen alle kinderen een koekje en een ballon om mee te spelen! Wat een mooie afsluiter van 2 maanden in Oeganda!
Terug in de auto moet ik nog niet aan het afscheid denken wat er aan zin te komen. Wat zijn 2 maanden in Oeganda toch snel voorbij gegaan zeg! En wat hecht je je weer snel aan deze lieve kinderen!

Bij Welcome Home begin ik bij de middelste groep, ik geef elk kind een dikke knuffel. Afscheid nemen is niet leuk! Ook de baby's geef ik een dikke knuffel en een kus! Wat ga ik iedereen missen! Ook de mommies en medewerkers worden gedag gezegd. Met tranen zeg ik iedereen gedag, bah zeg! Dit is het minst leuke wat ik moest doen in die 2 maanden! Afscheid nemen van al die 70 lieve kinderen en al die mommies!
Maar de tijd begint te dringen, want om 6.15 uur zou de taxi al verschijnen. Dus nog een laatste knuffel, nog een laatste zwaai. Bye bye Welcome Home! Hopelijk tot weer heel snel een keer!

Bij Famke nog allemaal gedoucht, laatste spulletjes ingepakt en ook gedag zeggen van Famke en Naomi, waar ik de afgelopen 2 maanden gelogeerd heb! Fijn is dat we nog net op de valreep hebben mogen meemaken dat Famke de voogdij kreeg over Naomi!
Met de taxi naar Entebbe waar we ‘snachts om 2 uur gingen vliegen.
Na zeer weinig slaap komen we aan in Istanboel, waar we 6 uur moesten wachten op de vlucht naar Amsterdam, dus met wat spelletjes en een boek wachten op de volgende vlucht.
‘smiddags om 16.30 landden we dan op Amsterdam. Gelukkig had ik deze keer geen enkel probleem bij de douane en konden we zo door lopen! We waren weer in Nederland.
Wat is de tijd snel gegaan en wat heb ik veel meegemaakt! Ik zou zo nog eens 2 maanden of langer in Jinja kunnen verblijven, maar het houdt helaas een keer op!

Nu weer flink gaan invallen op de basisscholen om geld te verdienen! Ondertussen afwachten wat de GZB kan bieden. Afrika blijft trekken! Maar voorlopig geniet ik nog volop van de WARME douche en het verse brood!

Allemaal heel erg bedankt voor het ‘volgen' van mijn reisdagboek en voor jullie leuke en lieve reacties!