Het weekend in Juba was erg rustig. De zondagmorgen naar de kerk geweest waar iemand van Across voor ging. Grappig was dat hier meerdere blanken naar toe gingen en ik naast een man zat, die ik ook in het vliegtuig naar Nairobi ontmoet heb. Hoezo de wereld is klein.

De kerkdienst was wel een beetje lang, zelfs vergeleken met Nederland. Maar het is altijd bijzonder om te zien dat wereldwijd mensen dezelfde God aanbidden.

Maandagmorgen ging er een auto naar Yei, dus dat was goed nieuws voor mij! Alle koffers boven op het dak vastgeknoopt, en op weg. We zetten nog een paar medewerkers bij een anders vluchtelingenkamp af en de auto ging verder. Asfalt was al in geen kilometers te zien, alles is stoffig en zand. De weg zit vol met gaten en hobbels, maar wonder boven wonder kan de chauffeur alles goed in bedwang houden en zie ik zelfs de kilometerteller boven de 80 uitkomen! Zelfs dat is dus mogelijk!

Halverwege ontmoeten we de auto uit Yei. Dit is zodat beide auto's niet zover hoeven te rijden en dat scheelt voor beide kanten weer benzine. Helaas was van beide auto's de band lek gegaan. Geen wonder met deze slechte wegen, maar de band moest dus vervangen worden en de band die stuk was moest gemaakt worden.

Daar zit je dan, ergens in een dorp midden in Zuid-Soedan, je gaat naar een lokaal restuarantje ( als je het zo mag noemen) en je eet een bord met rijst. Kinderen spelen buiten, ouderen mannen doen een dutje. Groepjes mannen zitten onder de mango boom te kaarten. Het Afrikaanse leven is volop aan de gang. Na een vertraging van ruim 2 uur kunnen we weer verder. Aangekomen in Yei staat Hilda, een andere Nederlandse vrouw, mij al op te wachten. Fijn zo'n welkom!

Ik slaap voorlopig bij Ruth, een vrouw uit Engeland.

Ik zou een eigen kamer krijgen, maar deze kamer staat nog vol met spullen van iemand anders, die onverwachts weggegaan is zonder zijn sleutel aan iemand anders te geven. Dus daar moet ik nog op wachten, voordat ik mijn eigen plekje krijg. Het is en blijft Afrika, dus flexibel zijn hoort erbij!

Dinsdag een oriëntatie in Yei, voornamelijk de compound gezien en alle collega;s ontmoet. Op de compound staat ook een school, Yei Teacher Traings College, de Zuid-Soedanese pabo zeg maar. Wie weet kan ik hier in de toekomst ook nog iets betekenen.

Ik heb veel ingelezen over Lasu, het vluchtelingenkamp waar ik ga werken.

Donderdag ging ik voor het eerst naar Lasu, ik was erg benieuwd, want men had mij er al veel over verteld. Vooral voor de weg werd ik gewaarschuwd.

Om half 9 werd de auto vol geladen en gingen wij op weg. Het begin van de weg was nog niet heel slecht. Maar hoe verder we gingen hoe slechter de weg werd. Het verbaasd mij dat het een weg mag heten. Heel, heel veel gaten, hobbels in de weg. En dan is het regenseizoen hier, wat inhoud dat de weg veranderd in een rivier. Grote plassen, zo breed als de weg moeten doorkruist worden. Ik kan zeggen, een land cruiser is hier geen overbodige luxe maar echt nodig! De afstand tussen Yei en Lasu vluchtelingenkamp is niet veel, zo'n 35 kilometer, maar je kunt je voorstellen dat je met zo'n weg er geen half uurtje over doet. Voor een enkele reis moet je toch al gauw 1,5 uur rekenen. De omgeving waar je door rijd is wel prachtig, je gaat door bossen, wat al gauw op regenwoud lijkt, je passeert kleine dorpjes, kinderen die naar je zwaaien.

Aangekomen in Lasu Refugee Settlement lijkt het een mega groot dorp. Overal, zover als je kunt kijken staan kleine hutjes bij elkaar. Er wonen in dit kamp ongeveer 8000 mensen, die allemaal uit Congo gevlucht zijn. Het kamp bestaat sinds 2009. De mensen zijn voornamelijk gevlucht voor het geweld van de LRA. (Leger van de Heer) Het was indrukwekkend om te zien hoe georganiseerd alles was! In het centrum was een klein kliniekje, waar de mensen medische hulp kunnen krijgen, er staan grote tenten met zakken eten van World Food Program.

Ik ga mij hier vooral richten op het onderwijs. Het kamp telt 3 scholen, 1 middelbare school en 2 basisscholen. De basisscholen tellen veel kinderen, maar toch is er een groot probleem met het aantal kinderen wat wel aan school begint, maar later uitvalt, dit om verschillende redenen. Een aantal redenen zijn bijvoorbeeld: ouders zien het nut van onderwijs niet is, kinderen moeten helpen in het huishouden door bijvoorbeeld water te halen, kinderen worden niet naar school gestuurd door ouders, meisjes worden uitgehuwelijkt op jonge leeftijd en worden zwanger, enz.

Wat mij ook opvalt in het kamp is dat bijna elke vrouw die je tegen komt of zwanger is, of een kind heeft. Het is een soort ‘verzekering' om veel kinderen te hebben, omdat deze kinderen weer voor jou kunnen zorgen als je zelf oud geworden bent.

Het was een indrukwekkende dag. Vrijdags ben ik weer naar het kamp geweest en heb ik samen met een onderwijscollega van Across met de directeuren gesproken. Ik werd door iedereen hartelijk welkom geheten. De kinderen vinden het nog wel bijzonder om een blanke te zien, iedereen wil je hand vasthouden en roepen naar je.

Over handen geven gesproken, de sudanese cultuur is zo dat je iedereen een hand geeft als je ergens binnenkomt, ze houden gewoon van handen schudden. En zie je elkaar in de avond weer, dan schud je elkaars hand toch weer?

Al met al heb ik dus al een klein beetje gezien van Yei en omgeving. Ik kijk er naar uit om te gaan werken met het onderwijsteam en zien of er van beide kanten iets geleerd kan worden!

Mijn werkzaamheden zullen voornamelijk plaats vinden in Lasu. Ik heb mijzelf voorgenomen om de eerste periode van ongeveer een maand niet al te veel willen doen, ik wil niet de blanke zijn die er komt en het beter weet. Toch heb ik voor mijzelf al een klein lijstje gemaakt van activiteiten die ik graag zou willen organiseren. Sportactiviteiten, sociale vaardigheidstrainingen, een workshop voor de leerkrachten. Maar ik moet niet te snel willen, dus gebruik ik deze eerste periode vooral voor observeren, vragen stellen en meelopen.

De weg van Yei naar Lasu blijft elke keer wel een uitdaging, wij mensen zijn gewoon niet gemaakt om 1,5 uur in een hobbelende auto te zitten. Toch geniet ik elke keer wel van de landschappen die wij voorbij rijden. Vooral de veelkleurigheid van de kleren die de vrouwen aanhebben, de hardwerkende vrouwen op het land, terwijl ze het land bewerken kunnen ze ook nog een baby op hun rug dragen, de versierde hutten. Afrika is en blijft bijzonder.

Maar dat er nog steeds veel verdrietige dingen gebeuren is ook helaas een feit. Toen wij maandag de 28^e terug reden van Lasu naar Yei hoorde ik dat er een man aangetroffen was in het vluchtelingenkamp. Hij had wonden en tekenen dat hij vast gebonden was, hij was ontsnapt uit de bush en zo aangekomen in Lasu. Hij is waarschijnlijk ontvoert geweest door de LRA, maar heeft kunnen ontsnappen. Across heeft de politie gestuurd om te kijken of zijn verhaal klopt en hij echt een slachtoffer is en niet iemand zelf van de LRA.

De LRA mag dan nog maar een klein ‘leger' hebben, maar toch is voor mij erg duidelijk dat de gevolgen nog steeds erg groot zijn: een kamp met 8000 gevluchte mensen en verhalen vertellen mij dat het nog steeds een groot probleem is.

Waar ik mij de komende tijd op ga richten is het organiseren van verschillende activiteiten voor de kinderen in het kamp. Zo willen wij een net- en voetbaltoernooi organiseren tussen de twee basisscholen. De kinderen hebben bijna vakantie, dus het leek ons een goed idee om deze periode af te sluiten met een competitie.

Daarnaast is er in juni ‘World Refugee Day', hier willen wij een leuke dag voor maken, dus willen wij activiteiten bedenken voor de kinderen in het kamp. In juni is het ook ‘African Child Day', ook dit kunnen wij niet zomaar voorbij laten gaan, dus willen wij ook op deze dag de kinderen een fijne dag bezorgen.