Het is al weer een tijdje geleden dat ik het vorige verslag geplaatst heb. Maar hier weer een vers en nieuw verslag vanuit het (meestal) warme, stoffige en zonnige Yei.

Momenteel is het zonnig en droog, maar dat wil niet garanderen dat het altijd mooi weer is hier. Het regenseizoen is van april- november. Dit houdt in dat het soms ineens kan stortregenen. De regen valt dan met bakken uit de lucht en de lichtflitsen geven een show weg.

Sinds het vorige verslag heb ik heel wat dingen gedaan en meegemaakt. Zo waren de examens voor P6 ( Primary 6/groep8) aangebroken. Maar omdat de scholen gebruik maken van een Congolees curriculum, moeten de examens ook vanuit Congo komen. Maar we kregen niet alleen de examens, maar ook een inspecteur.

Deze inspecteur/minister van education in Kinshasha bracht deze examens en hield gelijk toezicht of alles wel volgens plan verloopt. Natuurlijk moet er ook goed contact zijn tussen de lokale autoriteiten, dus hebben we ook genoeg meetings gehad in Yei.

In het vluchtelingenkamp Lasu brachten we, samen met de inspecteur een bezoek aan de scholen. Veel administratieve handelingen moesten nog verricht worden.

Maar de P6 kandidaten waren er klaar voor. De volgende dag dus vroeg op weg om op tijd in Lasu aanwezig te zijn. De examens verliepen allemaal volgens plan en de inspecteur was tevreden. Helaas sprak hij erg weinig Engels, dus een goed gesprek was niet mogelijk.

Helaas was de inspecteur, 50+ , getrouwd en grijs, erg gecharmeerd van mij. Hij bleef maar vragen of ik hem niet op wilde bezoeken in Kinshasha, en nadat ik mijn werk met Across klaar had moest ik maar naar Congo gaan. Ik heb alles maar in het midden gelaten en er niet veel op gereageerd. Toen het tijd was om een groepsfoto te maken, stond ik dus het verst bij hem vandaan. Maar als een hooggeplaatst persoon uit Congo je vraagt om met hem op de foto te komen, kun je natuurlijk niet weigeren...

De eerste zaterdag na de examens kreeg ik om 8 uur 's morgens al een telefoontje van een onbekend nummer. Ja, je raad het al: de inspecteur! Hij wilde mij graag spreken en ik hoorde vaag iets van: komen naar Congo... Ik heb maar gelogen dat de verbinden erg slecht was en heb toen opgehangen. Tja, wat moet je hier mee? Gelukkig is hij nu ver weg en zullen we maar zeggen: uit het oog, uit het hart?!

Niet alleen P6 heeft examens, maar alle leerlingen van de scholen hebben toetsen, dat zorgt voor veel stres bij sommige leerkrachten. Op een dag liepen Jullius (onderwijsteam) en ik naar de scholen toe, toen wij merkten dat het wel erg stil was. De leerkrachten hadden de kinderen maar een vrije dag gegeven, omdat ze de examens voor moesten bereiden.

Ook de middelbare school heeft examens. Deze examens zijn door de leerkrachten op papier gezet en moesten wij in Word typen en vermenigvuldigen voor de kinderen. Helaas was alles in Frans. Dus de spellingscontrole maar op Frans en hopen dat er niets verkeerd gespeld is.

In het vluchtelingenkamp is dus een middelbare school, maar deze heeft (tot nu toe) alleen de eerste klas. Oudere kinderen moeten naar school in Yei. Across houdt supervisie en met behulp van andere sponsors krijgen deze jongeren de kans om naar school te gaan. Zo zijn er 11 meisjes die naar de Yei Girls School gaan. Op een vrijdagmorgen brachten wij een bezoek aan de school en spraken wij met deze meisjes. Sommige zijn erg gemotiveerd en trots dat ze de mogelijkheid hebben om school af te maken. Want 11 meiden uit een heel vluchtelingenkamp zijn er niet veel.

De meisjes konden met ons praten en aangeven of er problemen zijn waarbij Across kan helpen. Ook spraken wij een bemoedigend woord. Ik was vooral trots op deze meiden, omdat ze ervoor gekozen hebben school af te maken. Hoe moeilijk het ook is om les te krijgen in een andere taal en ver weg te zijn van familie en vrienden.

Ook enkele jongens vanuit Lasu hebben de mogelijkheid gekregen om de middelbare school af te maken. In Yei Public school bezochten wij ook deze jongens. Gelukkig ging ook hier alles goed en was er alleen een verzoek om rekenmachines.

Dat ik nog steeds in Afrika ben bevestigd het volgende verhaal wel.

Er zijn heel veel verschillende stammen in Zuid-Soedan. Sommigen zijn meer de landbouwers, andere zijn meer de veehouders. Tussen de Dinka's en de Mundari ( twee stammen hier) ontstond een opstootje om koeien. Wat er precies gebeurt is weet ik niet, maar tijdens onderhandelingen kregen ze hier in Yei ruzie en werd de Dinka man gedood. De commissioner (soort burgemeester/leider van Yei) kreeg dit te horen en heeft wel een heel radicale maatregel ingesteld. Een hele maand lang mag er geen vlees van een koe verhandeld of verkocht worden in Yei. Dus geen koeienvlees op de tafels meer. Nu is dit voor sommige mensen echt en ramp hier. Illegale handel komt op gang en de hotels krijgen via andere steden hun vlees. Maar daarbij moet je wel oppassen want anders word je gearresteerd. Veel collega's klagen al, want hoe moeten ze het redden om een maand geen beef te kunnen eten? Ik denk dan: ga over op de kip of geit, maar nee, het zit hier hoog. Hopelijk heeft het geen erge gevolgen. ( want mensen kunnen soms rare dingen doen als ze boos zijn en hun zin niet krijgen)

Op een dag zat ik in Lasu te wachten op het transport terug naar Yei. Er zat een familie te wachten op iets. Nadat ik de gebruikelijke handen geschud had probeerde ik een gesprekje aan te knopen met de vrouw. Erg makkelijk ging dit niet, want zij sprak alleen de lokale taal. Maar gelukkig met iemand die vertaalde kwamen wij redelijk ver. Er was ook een heel klein, mooi meisje. Ik had nog een zakje met snoepjes, dus deze uitgedeeld. En snoep doet wonderen, wanneer ze eerst nog schuchter naar je als blanke kijken, veranderd het gezichtje in een lach zodra het snoepje tevoorschijn komt.

Het meisje heet Ireen, haar moeder heeft haar verlaten waardoor ze nu bij haar oma woont, samen met haar broertje en zusje. Oma is 42 jaar. Toen ik vroeg hoe oud Ireen was kon ik het antwoord bijna niet geloven: ze is 4, maar ziet er uit als een meisje van 2! Erg ondervoed. Ik had nog wat koekjes en water, dus dit aan haar gegeven. Vol trots liep z emet het flesje water rond en gaf ze heel lief wat aan haar broertje. Ze wilde zelfs bij mij op schoot zitten, nou dat laat Anita zich geen twee keer zeggen.

Zaterdag 16 juni was het ‘The Day of The African Child'. Met een heel team van Across gingen we om 9 uur weg. Dat tijd een ruim begrip is werd ook nu weer bevestigd. Toen wij rond half 11aankwamen was er niemand van ARC ( Andere organisatie, die deze dag organiseerde) aanwezig. Hoewel duidelijk op de uitnodiging stond: aanvang tussen 9 en 10 uur. Niemand doet hier moeilijk over, dus wachten we allemaal geduldig. Reachel (collega Across) en ik gaan opzoek naar Ireen en haar familie. Ze woont helemaal aan het einde van het kamp, dus het is een hele wandeling. Ook is het lastig om het juiste plekje te vinden. Het kamp is opgedeeld in villages, maar dan nog zijn die erg groot. Na veel gevraag en met behulp van een jongen, vinden we tussen alle hutjes en mais het juiste adres. De oma en kinderen waren er niet, maar de tante was er wel. We hebben de groeten overgebracht en wat koekjes achtergelaten. Reachel moest al om mij lachen, met dit ‘special project' van mij.

Ik hoop Ireen nog vaker te kunnen bezoeken en haar af en toe wat extra aandacht en liefde ( en eten) te geven!

Toen wij na dit bezoekje terug kwamen bij de plek van de ceremonie was het ondertussen half 1, gelukkig was het net begonnen en keek niemand ons raar aan. Het was een bijzondere dag met veel voorstellingen van kinderen. Verschillende groepen gaven een kleine voorstelling, zongen een lied of deden een drama. Ook ouderen waren betrokken en gaven een traditionele dansvoorstelling. En als er in Afrika gedanst wordt, dan wordt er ook goed gedanst. Nadat meerdere mensen uit het publiek naar voren gingen om mee te dansen, werd ik ook meegetrokken. Nou en dat heb ik geweten, iedereen te joelen en te fluiten! Ik maar wat dansen op mn Hollandse benen, maar goed, na afloop kreeg ik te horen dat ik het prima gedaan had!

Na nog een aantal speeches en optredens was het einde van het programma in beeld en kregen wij een lunch: keuze tussen rijst/ casavameelpap, kip en geit. Ik heb maar voor de rijst en geit gekozen.

Helaas liep deze dag niet zo vrolijk af als hij begon. Na het eten zagen wij dat veel mensen naar de kliniek renden. Toen wij vroegen wat er aan de hand was hoorden wij dat er een baby van 7 maanden was overleden. Daar sta je dan: Nog een paar tel eerder vier je het leven van het Afrikaanse kind, sta je daar en hoor je dat een baby gestorven is. Met de manager van Across zijn we naar binnen gegaan en daar zie je een oma met een kleine jongen in haar armen liggen. Dan staat de wereld weer even stil en besef je weer dat elk leven even waardevol is. De waarheid is hard: veel ouders gaan te laat met hun kinderen naar de kliniek en vertrouwen nog steeds erg op 'natuurlijke' geneeswijzen. Zodra ze in de gaten hebben dat het kindje echt ziek is gaan ze pas medische hulp zoeken. Helaas heeft dit 7 maanden oude jongetje deze hulp te laat gekregen.

Zondags begint de dag altijd vroeg, om 9 uur begint de kerk. Dan heb ik nog geluk, want ik had ook kunnen kiezen voor de vroege dienst, die al om half 8 (!) begint. Maar ook al kom je 10 minuutjes later aan, dan ben je nog mooi op tijd. De dienst is wel erg lastig te volgen, om dat het Afrikaans- Engels soms erg moeizaam te verstaan is. Maar toch vind ik het goed om elke zondag heen te gaan. Het zingen is elke week anders: soms is er een koortje, dan is er iemand die voorzingt en de kerk zingt na.

Vol overgave zingt iedereen: Goodmoring Jesus, we welcome You! Goodmorning Spirit we welcome You... enz. Heerlijk om te zien!

‘s Middags is er Fellowship, samen met andere ‘blanken' hier houden we een Bijbelstudie. Iedereen neemt een snack mee en het is goed om dan samen te zijn. Ik had het idee opgevat om een appeltaart te bakken! Ja er zijn hier appels te krijgen ( via Nairobi) Super duur, maar soms de moeite waard. J

Ik had zelfs nog een wedstrijd van het NL elftal gekeken op het terrein van YTTC( Yei Teacher Training College), met allemaal Soedanese studenten voetbal kijken is erg leuk. Alleen kon ik niet echt uitleggen dat we toch alleen maar voor Nederland moesten juichen. Ze waren wel erg blij met de doelpunten van Ronaldo...

Helaas kon ik 20 juni niet naar de World Refugee Day, ik had er erg naar uit gekeken, de kinderen van de scholen hadden aan het thema gewerkt, maar helaas, ik was ziek. De latrine was mn beste vriend.

Het is niet fijn om ziek te zijn hier, maar gelukkig werkt een malariakuur van 3 dagen erg goed. Ik ben vroeg ermee begonnen, dus was niet te ziek geworden. Gelukkig maar.

Het is ook fijn om dan goede collega's te hebben! Zo wist er 1 niet dat ik ziek was en kwam mij 's avonds opzoeken: Ja ik wilde toch echt even ‘sorry' zeggen! En als we dit geweten hadden, hadden we voor je kunnen bidden!

Het Christelijke geloof staat hier echt centraal! Elke morgen beginnen we om half 9 met devotion (Bijbelstudie) met alle collega's. Erg bemoedigend!

Gelukkig gaat alles nu alweer een stuk beter, dus allemaal geen zorgen maken! J Ik ga weer volop genieten hier en zo snel mogelijk weer naar Lasu!

Ik heb foto's online gezet van ‘The African Child Day'. Wel een verzoekje om de foto's met kinderen niet ongevraagd ergens voor te gebruiken! ( Child protection)

Hartelijke groet vanuit Yei en tot een volgende keer!

PS. De reacties op mijn blog vind ik erg leuk om te lezen!