Een hartelijke groet vanuit Yei!

Sinds het vorige verslag heb ik al heel wat meer gedaan, ik zal jullie weer op de hoogte houden!

Maandag 2 juli was de laatste schooldag voor de kinderen op de basisscholen. Met het onderwijsteam waren we al vroeg naar Lasu gegaan om te kijken of alles klaar was voor deze dag. Het gaat er ‘iets' anders aan toe dan in Nederland. Op deze laatste dag geeft de directeur en andere mensen die bij de school betrokken zijn een speech. Ouders zijn ook aanwezig en de kinderen staan buiten in rijen. Na de speeches is het tijd om de rapporten uit te delen aan de kinderen. Elke klas komt een voor een naar voren gelopen en de leerkracht roept om de beurt de 4 beste presteerders van de klas naar voren, zij krijgen een hand van de directeur en krijgen hun diploma, de rest krijgt het binnen. Apart om te zien dat ze hier zoveel waarde hechten aan goed presteren en hoge cijfers halen.

Na dit officiële gedeelte is het tijd voor ontspanning. Als Across hebben wij een toernooi georganiseerd russen de twee scholen. De meisjes gaan strijden voor een beker en de jongens ook. De meisjes waren, met korfbal, als eerste aan de beurt en de scholen stonden de meiden goed aan te moedigen! Fanatiek dat ze zijn! Na een wedstrijd van 30 minuten gaat Nyori I met de beker ervandoor! De meisjes zijn trots en blij en het is goed om te zien dat iedereen aan het juichen is. Na de meisjes zijn de jongens met voetbal aan de beurt.

Op het grasveld net buiten de school staan alle kinderen en ouders rond het veld opgesteld, klaar voor de wedstrijd. Het was een leuke wedstrijd en met 2-1 heeft Nyori II gewonnen. Na de bekeroverhandiging is iedereen in een feeststemming en voelt het goed om zo het schooljaar met de kids af te sluiten.

De kinderen hebben nu vakantie. Volgens het Congolese curriculum moet de school in september weer beginnen, maar omdat de Zuid-Soedanese regering besloten heeft dat elke school in Z-Soedan het z-Soedaneze curriculum moet gebruiken, gaat dit allemaal anders.

In augustus beginnen we in Lasu met een intensieve Engelse cursus voor de leerkrachten en de oudste leerlingen. Dit houd in dat er 4 maanden lang Engelse les gegeven wordt aan de leerkrachten, zodat ze straks in staat zijn om zelf ook in het Engels les te geven. Makkelijk zal het niet worden. Ook voor Across is het een hele uitdaging om alles logistiek ed. te regelen.

Naast de Engelse cursus zal ik ook iets nieuws introduceren in de scholen in Lasu. Mijn titel is veranders van ‘Volunteer' naar Life Skills Coordinator! Jaja! Men vond hier dat vrijwilliger geen goede titel voor mij was.

Ik ga in augustus verschillende dingen opzetten in de scholen, alles onder het thema Life Skills, (sociale vaardigheids training)

Op de basisscholen ga ik, samen met het team, sociale vaardigheid les geven voor de kinderen van P4-P5. Het is de bedoeling om dit twee keer in de week te doen. We kiezen vooral kinderen uit die uit kwetsbare gezinnen komen en ook echt behoefte hebben aan sociale vaardigheidtrainingen. Omdat in de klassen meer dan 100 kinderen zitten is het geen doen om een hele klas les te geven, dus daarom maken wij keuzes.

Op de middelbare school ga ik voor de meisjes een soort ‘meidenmiddag' opzetten samen met mijn vrouwelijke collega. Het is de bedoeling dat alle problemen besproken kunnen worden, maar ook dat we leren om naar elkaar te luisteren. Maar ook gezelligheid hoort erbij: muziek maken, sporten. Omdat Across een groot team heeft werken in Lasu, kunnen we ook gebruik maken van het medische team als er medische vragen zijn enzovoort.

Ik kijk hier erg naar uit en hoop zeker dat het een succes zal worden! Ook de leerkrachten en ouders waren blij met het initiatief. Omdat meisjes heel veel uitvallen van school, zwanger raken enz. is er grote behoefte aan training en tijd met deze meiden.

Naast het organiseren van Life Skills, de voorbereidingen, kantoorwerk, is het aanwezig zijn op ‘meetings' ook erg belangrijk. Een meeting klinkt officieel, maar is eigenlijk gewoon een vergadering. Helaas hebben ze van effectief vergaderen nog niet gehoord en duurt een meeting soms enkele uren. Aanwezig zijn is vaak belangrijker dan daadwerkelijk wat zeggen.

Hier moet ik soms nog wel aan wennen.

Zo hadden we vorige week een meeting met alle leerkrachten, directeuren, PTA (Parent Teaching Association), ouders en VEC (Village Education Committee). Er werd over veel onderwerpen gesproken, maar het beste onderwerp vond ik de verantwoordelijkheid van ouders. Sommige ouders voelen zich in Lasu niet verantwoordelijk voor het schoolwerk van hun kind.

Elke zaterdagmiddag om 5 uur is er volleybal bij de buren (ZOA), er komt een gezellig aantal mensen en we spelen leuk. Erg gezellig. Nu was er een wedstrijd georganiseerd tussen de ‘youth' van Yei en tussen de Kawadja's (blanken/internationalen). Zo waren we op Freedom Square aanwezig midden in town voor een potje volleybal.

Nou onze tegenstanders waren volgens mij allemaal van de Dinka stam, want ze staken met gemak 1 á 2 koppen boven ons uit. Het halve dorp liep uit om te kijken naar die gekke blanken die proberen volleybal te spelen, want natuurlijk verloren we. Het was wel heel erg leuk en zo zie je ook dat sport mensen samen brengt hier.

Op het stoffige veld staan jong en oud aan te moedigen, te lachen (uit lachen?) en te schreeuwen. Erg leuk om mee te maken.

Na afloop eten bij de Ethiopier opgehaald en gegeten. Erg apart maar lekker!

Op een andere dag stond ik buiten mijn afwas te wassen, toen ik ineens een gil hoorde van mijn buurvrouw. Ik vraag, 'Eunice, is that you'? Ja, zegt ze paniekerig, er is hier een slang! Kom ik kijken staat ze op haar stoel. Ik heel dapper, euh... Laat ik maar een van de mannen gaan halen. Gelukkig was er iemand in de buurt die met een bezem en een stok de zwarte slang gedood heeft. Brrrr, toch niet mijn lievelingsbeest..!

Dinsdag 3 juli was ik jarig. Tijdens Devotion werd ik al toegezongen door al mijn collega's met een hartelijk ‘Happy Birthday'. Ook een lief telefoontje van thuis maakte mijn dag goed! Ik had een ananas taart en een kruidcake gebakken en soda gekocht. De collega's en vrienden kwamen 's avonds naar de compound. Ik kreeg zelfs een paar cadeautjes: chocolade, paprika chips en strooikaas uit nairobi en een paar kaartjes! Erg leuk. Grappig was dat een van mijn Afrikaanse vrienden iedereen stil liet worden; het is nu tijd voor je speech Anita! Euh...speech??! Ik zei: ik ben blij dat jullie er zijn. Maar dat was geen speech volgens hem. Toen ik later uitlegde dat wij nooit speeches doen op onze verjaardag maar gewoon gezellig met elkaar kletsen vond hij dat maar raar. Bij een verjaardag hoort een speech van de jarige, anders is het geen verjaardag! Gelukkig was het heel gezellig en was de cake ook lekker!

Elke zondag ga ik 's morgens trouw, heel vroeg, naar de kerk. Ik heb keuze tussen de dienst van half 8 of 9 uur. De mensen die mij beter kennen weten al dat ik voor die van 9 uur kies. Maar dan is het nog lastig om er om 9 uur te zijn. Gelukkig is dat hier geen probleem, want ook al kom je een half uur later, je bent altijd welkom en niemand kijkt je raar aan!

Soms is het fijn dat tijd zo'n ruim begrip is, maar ik moet zeggen: doe mij maar de Hollandse stiptheid!

Zondags ‘s middags ga ik altijd naar Fellowship, we komen dan bij elkaar als groep (over t algemeen alleen niet-Sudanesen, dus blanken). De ene keer zijn we met 5 man, de andere keer met 15. He leuke aan de Fellowship is dat iedereen wat lekkers mee neemt. Dus voordat we aan de Bijbelstudie beginnen staan we allemaal om de tafel met lekkernijen en genieten we van alle zoetigheid!

Maandag 9 juli was een bijzondere en belangrijke dag voor Zuid-Soedan. Het land vierde haar eerste verjaardag na de onafhankelijkheid! Het was een public holiday, dus iedereen was vrij.

Op deze dag gaat iedereen naar ‘Freedom square', een groot veld midden in Yei. Het wordt vooral gevierd door veel marching and speeches. Marching houdt in dat de militairen, scholen, verenigingen, in vol ornaat en in de juiste pas naar het plein marcheren en daar staan. Speeches zijn gewoon lange saaie praatjes, waar je ‘helaas' niet zoveel van verstaat.

We lopen wat rond, staan wat stil om te kijken en te luisteren. Helaas mag je geen foto's maken, waarom weet ik niet zo goed, maar het zal wel reden hebben dat er zoveel militairen zijn. Na een poosje komt een dronken SPLA militair op ons af. Hij is in de oorlog gewond geraakt en zo zijn been kwijt geraakt, hij is dus een ‘wounded hero'. Als ik wat later bij een groepje kom bij andere blanken, blijkt dat hij hen helemaal heeft rond geleid. EN: ze mochten met hem op de foto, nou dat wil ik ook wel! Haha! Hij helemaal trots, ik schaapachtig lachen! Was wel leuk, de foto volgt nog!

Helaas is er onder al deze feestvreugde veel verdriet, Zuid-Soedan is nog steeds en van de armste landen ter wereld, waarvan de helft van de bevolking onder de 1 dollar grens per dag leeft. Basisgezondheidszorg is voor 30 procent van de bevolking onbereikbaar en veel vrouwen sterven tijdens de bevallingen. Doordat de olieproductie stil is gezet krijgt het land geen enkele inkomsten en stijgen alle prijzen. Vooral de voedselprijzen stijgen erg.

Na een soda bij een restaurantje is het tijd om naar huis te gaan, speeches luisteren is toch maar saai. We eten bij ZOA een Nederlandse maaltijd met brood, kaas en hagelslag! ‘smiddags nog een potje volleyballen.

's Avonds hadden we op de compound Lady's Night, dus met alle vrouwen onze voeten weken in een bad warm water, maskertjes, nagellak enzovoort! Erg gezellig en leuk!

De dinsdag 10 juli zaten we 's morgens vroeg braaf in Devotion, toen iemand melde: ik hoorde vandaag op de radio dat de regering een extra vrije dag heeft uitgeroepen voor iedereen! Nou, dat kan qua planning zo alleen in Afrika, maar de collega's waren er maar wat blij mee! Ik heb 's morgen nog wel gewerkt, maar 's middags ook heerlijk genoten van een extra vrije dag!

As. Vrijdag vertrek ik voor mijn eerste ‘leave/R&R'(Rest and Relax) naar Oeganda! Met openbaar vervoer eerst naar Arua, naar Famke! Dan door naar Kampala en Jinja! Ik heb er zin in! Hoe goed ik het ook heb hier in Yei/Zuid-Soedan, het is toch fijn om na 9 weken even uit te rusten en weer op te laden in Oeganda! Grappig is dat ik eerst Oeganda beschouwde als een derde wereld land, nu is het voor mij luxe! Ik ben erg tevreden met wat ik heb in Yei, maar ik kijk toch ook uit naar een echte wc en douche met warm water!

En natuurlijk vind ik het super om straks alle kinderen van Welcome Home (weeshuis waar ik 2 keer eerder vrijwilligerswerk gedaan heb) weer te zien!