Het is weer hoog tijd voor een update vanuit Yei.

Eigenlijk gaat alles zo rustig zijn gangetje hier in Zuid-Soedan. De scholen zijn eind januari weer open gegaan, na een lange vakantie. Elk nieuw schooljaar moeten de kinderen zich weer opnieuw inschrijven. Je kunt je voorstellen dat zoiets niet binnen een dag klaar is, maar zelf weken later nog doorgaat. Ouders sturen kinderen niet naar school, omdat ze hun hulp goed kunnen gebruiken in het huis: op het land werken, op jongere broertjes/zusjes passen enz. Gelukkig zien de meeste ouder het nut van onderwijs wel in. Langzamerhand stijgt het aantal leerlingen dan ook. Ook de middelbare school heeft zijn deuren weer geopend met 3 klassen.

Begin februari was het feest. Een collega van Across ging trouwen in Koboko. Koboko is een plaatsje in Oeganda, net over de grens van Zuid-Soedan.

Op vrijdag gingen we met een grote groep op weg, een bus en een auto vol geladen met collega\'s. Iedereen in top stemming! De weg naar Koboko was even hobbelig als altijd, maar ik zat deze keer in een goede auto, dus dat was geen probleem.

In Koboko verbleef ik, samen met enkele andere collega;s in een hotel, de meest luxe die er in Koboko te vinden is. Eindelijk was ik de trotse eigenaar van een eigen binnen wc voor 2 nachten! Wat fijn. Er was ook een douche, maar daar kwam geen water uit. Geeft niet, ben zo langzamerhand wel gewend om met een emmer te douchen!

Zaterdag morgen was het de dag van de bruiloft. Op de uitnodiging stond dat de dag om 9 uur begon in de kerk, maar als een échte Afrikaanse wist ik ondertussen wel beter.

De bruidegom sliep samen met zijn ‘best man\' en vrienden ook in hetzelfde hotel. Mooi makkelijk, want zolang hij er nog rondliep was de dag nog niet begonnen.

Onder luid getoeter en stapvoets rijdend zijn wij in een stoet (met bruidegom) naar de kerk gereden. Het hele dorp liep uit, helaas zat ik bij een raam, dus iedereen dacht dat de blanke ging trouwen.

Toen was het tijd om Tazita, de collega die ging trouwen, op te halen. Nou die zag eruit als een prinses, met 2 bruidsmeisjes en de rest een hele stoet met ‘maide of honour\'.

Aangekomen in de kerk begon de dienst (ondertussen was het 12 uur, ipv. 9).

Deze was met veel zingen, dansen, maar ook met de gebruikelijke trouwbelofte en preek. Moet eerlijk zeggen, het was nogal ouderwets en vrouwonvriendelijk. (ze moest elke dag voor haar man koken en het huis altijd schoon hebben en goed voor haar man zorgen, nederig voor het zijn enz..... En ik maar denken: en hij dan?!) Maar goed.

Na de dienst was het tijd voor het bruidspaar om foto\'s te maken, alle andere gasten worden dan geacht buiten op stoelen te wachten tot ze terug zijn. Bij terugkomst was het tijd voor een (late) lunch. Er staan 4 lange tafels op elke hoek, deze is gevuld met: posho (maismeel), rijst, aardappel, vlees ( een stew met veel vet en bot), salade en soda. Een feestmaal voor de gasten.

Cadeautjes geven is ook een hele traditie, je moet dansend (!) naar voren komen, om je cadeau op een tafel te leggen. Nou, als enige blanke waren er heel wat ogen op mij gericht. Zo goed en kwaad ben ik naar voren gegaan en maar snel weer teug naar mn stoel.

Een Afrikaanse bruilof: kleurrijk, vol dansen&zingen, heel veel wachten een leuke ervaring.

Een paar dagen voor de bruiloft had ik mijn haar in laten vlechten door een Afrikaanse collega. Deze keer viel het gelukkig mee, ik hoefde maar 4 uur stil te zitten. Wel grappig dat iedereen, juist al mijn Afrikaanse mannelijke collega\'s commentaar heeft gegeven. Iedereen was positief en ze vonden het maar wat jammer dat ik het er na een week al uitgehaald heb.

In februari had ik ook 2 weken ander werk te doen. Ik hoefde even niet naar Lasu, maar kon de UNHCR met een ‘emergency case\' helpen. Vanuit de grens met Kenia waren ruim 200 vluchtelingen teruggestuurd naar Zuid-Soedan. Deze vluchtelingen uit de Nuba Mountains (Soedan) waren op weg naar een groot vluchtelingenkamp in Kenia, maar het is daar niet veilig op dit moment. Zo doende was deze groep aangekomen in Alero Way station. Een soort wacht plek voor vluchtelingen, totdat er een stabiele oplossing gekomen is.

De groep bestond voornamelijk uit kinderen en jongeren zonder ouders of caretaker. Een zorgwekkende situatie dus! Voor ons de taak om alle kinderen, en later de volwassenen, te interviewen. We wilden graag meer weten over hun vlucht en hun familie, om als doel familiehereniging te bewerkstelligen. Was dit niet mogelijk, dan moesten we een andere oplossing zoeken.

Elk kind wat ik geïnterviewd had, heeft ongeveer hetzelfde verhaal verteld: Door de oorlog zijn ze hun ouders kwijt geraakt. Vliegtuigen werpen bommen neer op hun dorp en ze moeten rennen. In hun vluchten verliezen ze hun ouders uit het oog. Vaak hebben ze sindsdien geen contact met familie meer gehad.

Ondanks deze verhalen zijn de meeste jongeren wel erg vrolijk, spreken ze goed Engels en vinden ze de blanken maar interessant. Regelmatig ben ik gevraagd om ze mee te nemen naar Amerika. ( ze denken dat ik hier vandaan kom, elke blanke is een Amerikaan)

Ook in Lasu gaat alles zo rustig zijn gangetje. Wonder boven wonder is men zowaar begonnen met wegwerkzaamheden! De weg van Yei naar Lasu wordt verbreedt en gemaakt. Met gemaakt bedoel ik meer: grote hopen zand worden uitgespreid over de weg. Voor nu heeft het effect, ik ben benieuwd wat het gaat doen als het regenseizoen gaat beginnen! Maar ik zal niet klagen, de eerste paar km van de weg is nu recht. Nu de andere 33 nog...

Ook met Irene (zie vorige verslagen) gaat het steeds beter! Ze woont nu bij een foster moeder die goed voor haar zorgt. Ze is nu een vrolijke meid die zelfs dik aan het worden is! Wat een verschil met enkele maanden geleden! Zo kun je zien dat een kind niet zonder aandacht, liefde en gezonde voeding kan!

Met Patrick gaat het helaas nog niet zo goed. Hij woont nog steeds bij oma. Hij valt af en heeft een buik alsof hij 7 maanden zwanger is... Hopelijk vinden we gauw een stabiele oplossing voor hem!

Over het algemeen is er in Yei weinig tot niets te beleven. Er is een markt, wat kleine winkeltjes en een groot voetbalveld. Dat is alles, dus mocht je wat leuks willen doen, moet je creatief zijn! Zo had iemand bedacht om in ere van Valentijnsdag een gala te organiseren. Maar dan een speciale gala. Je moest perse iets aan van de tweede handsmarkt. Dus we zijn op een zaterdag gaan shoppen! De meest mooie en minder mooie jurken kun je er vinden! En dat alles voor weinig geld. Ook nam ieder een gerecht mee, zodat wel een lekkere maaltijd konden eten! Het was zeer geslaagd en lachverwekkend!

Als collega\'s help je elkaar, vandaar dat ik gisteren ‘verpleegkundige\' mocht zijn. Er was een screening in het vluchtelingenkamp onder kinderen van 0-5 jaar. De screening was om te kijken hoeveel kinderen er ondervoed zijn en hoeveel kinderen er malaria hebben. Zodoende was ik ook gaan helpen. Ik mocht honderden kinderen, doormiddel van een armband, kijken of ze ondervoed zijn. Helaas liet ik ook heel veel kinderen huilen, want zo\'n grote blanke vrouw die je ineens ziet, moet je ook nog eens aanraken! Maar er waren gelukkig ook heel wat baby\'tjes die dat niets interesseerde en mij een heerlijke lach gaven.

Het maakt mijn werk er interessant en afwisselend door! Ik moet zeggen: ik heb het nog prima naar mijn zin hier!

Lieve groetjes vanuit Yei,

Anita