Het was weer hoog tijd om een nieuw reisverslag te schrijven! De dagelijkse bezigheden gaan door en ik heb ondertussen weer heel wat nieuwe belevenissen meegemaakt. Ik zal een poging doen om het kort en bondig te houden...!

Begin maart was het internationale vrouwendag. Een dag wat groots gevierd wordt in heel Zuid-Soedan, zo ook in het vluchtelingenkamp. We gingen al vroeg op weg naar het kamp, maar zoals gebruikelijk startte de dag vrij laat! Een functie zoals deze begint altijd met marching, wat eigenlijk inhoudt dat elke school, groep of vereniging zich laat zien en dansend en zingend naar de basis van het kamp begeeft.

Hierna volgen er veel speeches, drama, en geven de schoolkinderen raadsels op voor het publiek. Het was een dag waarbij de vrouw echt centraal stond! Ook al zag je ook veel nieuwsgierige mannen in het publiek!

Drama is iets wat de Congolezen super leuk vinden om te doen, en letterlijk: hoe dramatischer hoe beter. Zo werd er een hele operatie nagespeeld door het medische team.

Ook werd de hele plechtigheid verstoord door een giftige slang. Deze werd gezien in de boom waar wij onder stonden... Gelukkig was er een heldhaftige man die deze kon doden.

Het was een leuke dag voor de vrouwen en een lunch, bestaande uit geit, beef en cassave- posho maakte het helemaal geslaagd.

Helaas voelde ik mij toen al een paar dagen niet helemaal fit. Dus mijn collega\'s in de kliniek maar even om raad gevraagd. Na een test bleek ik Typhoid (buiktyfus) te hebben. Tja! Dat kan ik dan ook weer aan mijn lijstje tropische ziekten toevoegen! Maar gelukkig ben je er na 10 dagen antibiotica weer helemaal vanaf! J

De Life Skills lessen in het kamp gaan ook goed. De leerkrachten zijn nog steeds gemotiveerd en mijn taak veranderd langzamerhand van zelf lesgeven, naar coördineren.

Soms is het wel lastig, omdat de klassen erg groot zijn en het aantal leerlingen in een klas soms boven de 200 gaat.

Ook is de Zuid-Soedanse regering begonnen met wegwerkzaamheden. Helaas gaat dit wel op de Afrikaanse manier. Na ruim 3 maanden zijn ze nog niet heel veel opgeschoten. Het regenseizoen is weer begonnen, dus de tropische stormen maken de weg er niet veel beter op. De kuilen worden steeds dieper en het worden langzamerhand rivieren die je moet doorkruisen. Gelukkig zijn de landcruisers hiervoor gemaakt en komen wij tot nu toe altijd nog op de plek van bestemming aan!

Rond Pasen was het weer tijd voor mijn laatste ‘leave\'! Dit keer heb ik na veel overwegingen besloten om via de lucht te gaan en niet via de weg. 2 uurtjes vliegen, in plaats van 2 hele dagen op de weg. Ook wordt de weg in Zuid-Soedan richting de Oegandese grens steeds slechter en gebeuren er in Oeganda de laatste tijd veel (dodelijke) ongelukken met de bus. Ook is er in Bazi, een plaats waar de weg de grens vormt met Congo, veel onrust. Er zijn regelmatig schietingen tussen leger en rebellen. Reden genoeg om deze keer te vliegen. Er gaan maar 1 maatschappij naar Entebbe, dus ik had niet veel keus. ( ik had ook met de MAF kunnen vliegen, maar deze is qua tijd ed. wat onregelmatig). Op een dinsdagmorgen rond half 10 werden wij op het vliegveld verwacht. Al klinkt vliegveld redelijk wat, het is een kantoortje en een landingsbaan van aarde.

Na wat vertraging komt er dan een klein 16-zit vliegtuigje aan. Ik moet zeggen, toen we opstegen had ik toch wel zweethanden! Maar het is ook wel erg leuk om Zuid-Soedan en Yei via de lucht te kunnen zien! Heel veel groen, en af en toe een klein dorpje met hutjes.

Aangekomen in Entebbe staat de chauffeur me al op te wachten. Na een stop in Kampala bij Brood ( een Nederlandse(!) bakker) met een bruin broodje gezond, kom ik in Jinja aan. Ik slapa bij Terry en Debbie, een Amerikaans stel. Terry is dominee en geeft les in het seminar. Super dat ik hier kan verblijven! Ik heb ze tijdens mijn eerdere Jinja bezoeken en mijn6 maand leren kennen.

Ook kon ik in Jinja eindelijk weer naar het weeshuis Welcome Home. Hier ben ik vele eerdere keren geweest om vrijwilligerswerk te doen en om op bezoek te gaan. De kinderen kenden me allemaal nog! En wat zijn het toch schatjes!

Lekker spelen met de kinderen, baby\'s extra aandacht geven door een knuffel! Wat hou ik toch van deze kinderen!

We gingen onder andere op ‘safari\' met alle kids! Hierbij moet je denken aan een minibusje vol geladen met kinderen op zoek naar: geiten, kippen, schapen, koeien en als we geluk hadden apen! De kinderen hadden dolle pret en vonden het maar wat leuk!

Ook was het erg fijn om goed te eten! En dat konden ze bij mijn gastfamilie! Poeh! Alle kilootjes die ik er door het eten in Z-Soedan af was, zijn er zo langzamerhand allemaal weer bij... Tja, ik weet het, ik heb jet zelf in de and, maar als je zolang bijna als een vegetariër leeft, dan is goed vlees toch wel erg fijn!

Ook had ik een speciale dag. Ik ging namelijk op bezoek bij ons Compassion sponsorkindje. Samen met mn zussen Evelien en Marlinde sponsoren we Salame Mirembe sinds september afgelopen jaar. En omdat ze in Oeganda woont, vond ik het eeen must om bij haar op bezoek te gaan. Helaas kreeg ik van Compassion NL geen enkele reactie over een evt, bezoek, maar in Kampala waren ze erg behulpzaam en vriendelijk!

We spraken af dat ik Salama met haar begeleider in Mukono (plaatsje tussen Jinja en Kampala) zou ontmoeten. Wat een verrassing was het dat ook de moeder en het broertje in de beste kleren mij op stonden te wachten!

Als eerste een bezoekje aan het huisje waar Salama woont. Erg klein, maar ik zie dat de moeder het beste voor de kinderen voor heeft. Ik had een pop gekocht, die ze de hele dag niet meer uit het oog verloren heeft.

Ook bezocht ik het project van Compassion hier. Erg leuk om te zien.

En toen kwam de verrassing, ik nam ze allemaal mee voor een lunch. Dat was een welkome variatie, aangezien ze elke dag rijst/posho en bonen eten. Volgens mij was de jonge moeder (22) nog blijer dan de kinderen, want ze sprong bijna op en neer toen ik vertelde dat ze chicken en chips ging eten!

Bij een hotel het eten besteld. De kinderen waren lekker aan het spelen, gelukkig was Salama niet bang, dus kroop ze elke keer lekker naar mij toe.

Ze is een vrolijk en lieve meid, ik ga haar zeker missen! Maar gelukkig kunnen we brieven schrijven en wie weet zit er in de toekomst nog wel ene keer een bezoek aan te komen!

Rond Pasen ging ik , samen met Terry en Debbie (mijn Amerikaanse/Oegandese ouders) op bezoek in een dorp waar ze Easter Carols gingen zingen. Erg leuk om de kinderen te zien optreden en een drama te zien die het paas verhaal vertellen.

Ook was er eerste paasdag een sunrise service. Helaas zagen wij geen zonsopkomst, want het regende erg hard die morgen! Tijden de tweede dienst was het gelukkig weer droog en konden we weer buiten onder de bomen naar de kerk toe.

Na 2 weken in Jinja was het weer tijd om terug te gaan naar Zuid-Soedan. Het afschijd was niet makkelijk, ik ken de kinderen nu zo goed, en ik weet niet wanneer ik weer in Oeganda zal zijn! Gelukkig weet ik dat ze een goed thuis hebben!

Ik verbleef de laatste nacht in Entebbe en op zaterdagmorgen vloog ik weer terug naar Yei! We hadden een tussenlanding in Arua, dus ik had snel Famke gebeld, zodat zij, samen met Naomi naar de airstrip konden komen! Gelukkig kon dit en kon ik hen ook nog even zien! Dat was erg fijn!

In Zuid-Soedan is het nu tijd om alles af te ronden en afscheid te nemen. Een jaar klinkt erg lang wanneer je er aan vooraf staat, maar zo aan het einde is de tijd toch voorbijgevlogen! (ik had wel een extra jaartje gewild hoor!)

We plannen nog een laatste workshop voor de meiden in de middelbare scholen. De meiden zijn erg kwetsbaar en er is een hoog cijfer aan uitvallers. Mede door vroeg trouwen en omdat ze zwanger raken. Dat zijn dan ook enkele topics die we gaan behandelen tijdens de workshop! We hopen op een leuke dag, waarbij de meiden veel leren, van elkaar leren en bemoedigd zijn om hun school af te maken! Ook hopen we te praten over HIV/AIDS, hygiëne en waarom onderwijs belangrijk is.

Maandag 6 mei hoop ik via de UN helicopter naar Juba te vliegen. Maar dit is nog niet helemaal zeker, want mijn aanvraag moet nog goedgekeurd worden ( Het zal wel egr fijn zijn, 30 minuten vliegen ipv. De hele dag op de weg)

7 mei hoop ik weer naar Nairobi te vliegen voor een debriefing in Across.

8-11 mei ga ik op een safari in de Masai mara! Hier kijk ik ook al naar uit, want het schijnt een van de mooiste parken te zijn!

13 mei vlieg ik in de avond naar Nederland, waar ik dan uiteindelijk 14 mei aankom!

De tijd vliegt voorbij, maar voor nu nog EXTRA genieten van het Afrikaanse leven.

(\'winkelstraat in Yei-Town!)