Bruiloft, Nuba vluchtelingen en het dagelijkse leven

Het is weer hoog tijd voor een update vanuit Yei.

Eigenlijk gaat alles zo rustig zijn gangetje hier in Zuid-Soedan. De scholen zijn eind januari weer open gegaan, na een lange vakantie. Elk nieuw schooljaar moeten de kinderen zich weer opnieuw inschrijven. Je kunt je voorstellen dat zoiets niet binnen een dag klaar is, maar zelf weken later nog doorgaat. Ouders sturen kinderen niet naar school, omdat ze hun hulp goed kunnen gebruiken in het huis: op het land werken, op jongere broertjes/zusjes passen enz. Gelukkig zien de meeste ouder het nut van onderwijs wel in. Langzamerhand stijgt het aantal leerlingen dan ook. Ook de middelbare school heeft zijn deuren weer geopend met 3 klassen.

Begin februari was het feest. Een collega van Across ging trouwen in Koboko. Koboko is een plaatsje in Oeganda, net over de grens van Zuid-Soedan.

Op vrijdag gingen we met een grote groep op weg, een bus en een auto vol geladen met collega\'s. Iedereen in top stemming! De weg naar Koboko was even hobbelig als altijd, maar ik zat deze keer in een goede auto, dus dat was geen probleem.

In Koboko verbleef ik, samen met enkele andere collega;s in een hotel, de meest luxe die er in Koboko te vinden is. Eindelijk was ik de trotse eigenaar van een eigen binnen wc voor 2 nachten! Wat fijn. Er was ook een douche, maar daar kwam geen water uit. Geeft niet, ben zo langzamerhand wel gewend om met een emmer te douchen!

Zaterdag morgen was het de dag van de bruiloft. Op de uitnodiging stond dat de dag om 9 uur begon in de kerk, maar als een échte Afrikaanse wist ik ondertussen wel beter.

De bruidegom sliep samen met zijn ‘best man\' en vrienden ook in hetzelfde hotel. Mooi makkelijk, want zolang hij er nog rondliep was de dag nog niet begonnen.

Onder luid getoeter en stapvoets rijdend zijn wij in een stoet (met bruidegom) naar de kerk gereden. Het hele dorp liep uit, helaas zat ik bij een raam, dus iedereen dacht dat de blanke ging trouwen.

Toen was het tijd om Tazita, de collega die ging trouwen, op te halen. Nou die zag eruit als een prinses, met 2 bruidsmeisjes en de rest een hele stoet met ‘maide of honour\'.

Aangekomen in de kerk begon de dienst (ondertussen was het 12 uur, ipv. 9).

Deze was met veel zingen, dansen, maar ook met de gebruikelijke trouwbelofte en preek. Moet eerlijk zeggen, het was nogal ouderwets en vrouwonvriendelijk. (ze moest elke dag voor haar man koken en het huis altijd schoon hebben en goed voor haar man zorgen, nederig voor het zijn enz..... En ik maar denken: en hij dan?!) Maar goed.

Na de dienst was het tijd voor het bruidspaar om foto\'s te maken, alle andere gasten worden dan geacht buiten op stoelen te wachten tot ze terug zijn. Bij terugkomst was het tijd voor een (late) lunch. Er staan 4 lange tafels op elke hoek, deze is gevuld met: posho (maismeel), rijst, aardappel, vlees ( een stew met veel vet en bot), salade en soda. Een feestmaal voor de gasten.

Cadeautjes geven is ook een hele traditie, je moet dansend (!) naar voren komen, om je cadeau op een tafel te leggen. Nou, als enige blanke waren er heel wat ogen op mij gericht. Zo goed en kwaad ben ik naar voren gegaan en maar snel weer teug naar mn stoel.

Een Afrikaanse bruilof: kleurrijk, vol dansen&zingen, heel veel wachten een leuke ervaring.

Een paar dagen voor de bruiloft had ik mijn haar in laten vlechten door een Afrikaanse collega. Deze keer viel het gelukkig mee, ik hoefde maar 4 uur stil te zitten. Wel grappig dat iedereen, juist al mijn Afrikaanse mannelijke collega\'s commentaar heeft gegeven. Iedereen was positief en ze vonden het maar wat jammer dat ik het er na een week al uitgehaald heb.

In februari had ik ook 2 weken ander werk te doen. Ik hoefde even niet naar Lasu, maar kon de UNHCR met een ‘emergency case\' helpen. Vanuit de grens met Kenia waren ruim 200 vluchtelingen teruggestuurd naar Zuid-Soedan. Deze vluchtelingen uit de Nuba Mountains (Soedan) waren op weg naar een groot vluchtelingenkamp in Kenia, maar het is daar niet veilig op dit moment. Zo doende was deze groep aangekomen in Alero Way station. Een soort wacht plek voor vluchtelingen, totdat er een stabiele oplossing gekomen is.

De groep bestond voornamelijk uit kinderen en jongeren zonder ouders of caretaker. Een zorgwekkende situatie dus! Voor ons de taak om alle kinderen, en later de volwassenen, te interviewen. We wilden graag meer weten over hun vlucht en hun familie, om als doel familiehereniging te bewerkstelligen. Was dit niet mogelijk, dan moesten we een andere oplossing zoeken.

Elk kind wat ik geïnterviewd had, heeft ongeveer hetzelfde verhaal verteld: Door de oorlog zijn ze hun ouders kwijt geraakt. Vliegtuigen werpen bommen neer op hun dorp en ze moeten rennen. In hun vluchten verliezen ze hun ouders uit het oog. Vaak hebben ze sindsdien geen contact met familie meer gehad.

Ondanks deze verhalen zijn de meeste jongeren wel erg vrolijk, spreken ze goed Engels en vinden ze de blanken maar interessant. Regelmatig ben ik gevraagd om ze mee te nemen naar Amerika. ( ze denken dat ik hier vandaan kom, elke blanke is een Amerikaan)

Ook in Lasu gaat alles zo rustig zijn gangetje. Wonder boven wonder is men zowaar begonnen met wegwerkzaamheden! De weg van Yei naar Lasu wordt verbreedt en gemaakt. Met gemaakt bedoel ik meer: grote hopen zand worden uitgespreid over de weg. Voor nu heeft het effect, ik ben benieuwd wat het gaat doen als het regenseizoen gaat beginnen! Maar ik zal niet klagen, de eerste paar km van de weg is nu recht. Nu de andere 33 nog...

Ook met Irene (zie vorige verslagen) gaat het steeds beter! Ze woont nu bij een foster moeder die goed voor haar zorgt. Ze is nu een vrolijke meid die zelfs dik aan het worden is! Wat een verschil met enkele maanden geleden! Zo kun je zien dat een kind niet zonder aandacht, liefde en gezonde voeding kan!

Met Patrick gaat het helaas nog niet zo goed. Hij woont nog steeds bij oma. Hij valt af en heeft een buik alsof hij 7 maanden zwanger is... Hopelijk vinden we gauw een stabiele oplossing voor hem!

Over het algemeen is er in Yei weinig tot niets te beleven. Er is een markt, wat kleine winkeltjes en een groot voetbalveld. Dat is alles, dus mocht je wat leuks willen doen, moet je creatief zijn! Zo had iemand bedacht om in ere van Valentijnsdag een gala te organiseren. Maar dan een speciale gala. Je moest perse iets aan van de tweede handsmarkt. Dus we zijn op een zaterdag gaan shoppen! De meest mooie en minder mooie jurken kun je er vinden! En dat alles voor weinig geld. Ook nam ieder een gerecht mee, zodat wel een lekkere maaltijd konden eten! Het was zeer geslaagd en lachverwekkend!

Als collega\'s help je elkaar, vandaar dat ik gisteren ‘verpleegkundige\' mocht zijn. Er was een screening in het vluchtelingenkamp onder kinderen van 0-5 jaar. De screening was om te kijken hoeveel kinderen er ondervoed zijn en hoeveel kinderen er malaria hebben. Zodoende was ik ook gaan helpen. Ik mocht honderden kinderen, doormiddel van een armband, kijken of ze ondervoed zijn. Helaas liet ik ook heel veel kinderen huilen, want zo\'n grote blanke vrouw die je ineens ziet, moet je ook nog eens aanraken! Maar er waren gelukkig ook heel wat baby\'tjes die dat niets interesseerde en mij een heerlijke lach gaven.

Het maakt mijn werk er interessant en afwisselend door! Ik moet zeggen: ik heb het nog prima naar mijn zin hier!

Lieve groetjes vanuit Yei,

Anita

Lasu, Kerst, Oud&Nieuw, Yei

Hoog tijd voor een nieuw verslag vanuit Yei!

December is voorbijgevlogen met wat leuke hoogtepunten!

Zo kwam zowaar sinterklaas nog even aan in Zuid-Soedan, natuurlijk wel wat verlaat, maar geef hem eens ongelijk? Als hij helemaal op zijn paard deze kant op moet komen... Het was een gezellige avond die we bij ZOA gevierd hebben met cadeautjes, gedichten, kampvuur en heerlijk eten! Onze niet Nederlandse vrienden vonden het ook erg gezellig, maar wel raar. Waarom zijn de zwarte pieten zwart en rijdt sinterklaas op zijn paard op de daken ;-)

YTTC (Yei Teacher Training College, onderdeel van Across) had een diploma-uitreiking begin december. Een hele feestelijke happening waar veel belangrijke gasten waren uitgenodigd! Denk aan de minister van onderwijs en de comissioner (soort van burgemeester van omgeving Yei). Elke student heeft een lang zwart gewaad aan, maar de ere gasten hadden een nog mooier kostuum! Een fel gekleurd gewaad met een soort zwartepieten muts! (en nee, die hadden ze niet van sinterklaas geleend)

Het was een erg officiële ceremonie met natuurlijk veel speeches. Maar ook was de brassband weer aanwezig.

Na de diploma-uitreikingen was het tijd voor de familie om het te vieren! Alle kerstversiering die er te vinden is in Yei was ingekocht en wordt als teken van eer en felicitatie om de nek van de afgestudeerde gehangen! Een bont gezicht, maar wel heel leuk!

Beveiliging bij deze gelegenheden is ook volop aanwezig. Zowieso in heel Zuid-Soedan zie je overal mensen met AK-47\'s lopen, maar op een dag als deze is het wel heel duidelijk. Soms vraag ik mij af, moet ik mij juist veilig voelen met al deze wapens om mij heen, of juist niet?!

In Lasu, het vluchtelingenkamp, zijn de scholen in december dicht gegaan voor een lange vakantie. Maar eerst was er nog een feestje in het kamp! Ja, je hebt het al door, voor elke gelegenheid wordt er feest gevierd!

Het was het einde van 16 dagen waarschuwen tegen ‘Gender base violence\'. Tegen geweld tussen man en vrouw. Een kleurrijke gelegenheid waarbij vooral de vrouwen volop aanwezig waren.

Veel traditionele dans, muziek, speeches en zingen. Wat typisch is voor een belangrijke gelegenheid in Z-Sudan is: iedereen krijgt tijdens de speeches een flesje water en een blikje soda. Maar nog belangrijker is de lunch! Iedereen die moet eten hebben voordat hij/zij naar huis gaat! Tijdens deze speciale gelegenheden wordt er vaak een koe/geiten/kippen geslacht. Er is rijst, posho en casava brood ( te vergelijken met een behangplaksel achtige substantie die ook zo proeft en smaakt, erg vies dus naar mijn mening) Sommigen noemen het ook wel lijm of cement. Maar erg populair en de basis voor het eten van de mensen hier.

Vaak zijn er bonen en spinazie als groenten te vinden. Een echt feestmaal voor de mensen, want vlees is duur, dus wordt weinig gegeten.

Maar ik ben al echt ingeburgerd, want een lekker ‘mals\' stukje geit met rijst en bonen gaat er prima in!

De kip sla ik meestal over, alhoewel dat voor de Afrikaan hét feestelijke is. Ik snap niet hoe ze het kunnen, maar meestal is de kip zo taai, dat je na 10 keer kauwen het stuk nog in je mond hebt zitten ... :)

Na de laatste vergaderingen, lessen en ontmoetingen was het kerstvakantie. Ik ben naar Arua ( Noord Oeganda) gegaan, naar Famke en Naomi. Erg leuk en gezellig! Ik was helemaal gelukkig, want er is een zwembad te vinden in Arua! Verder heb ik veel boeken gelezen en helemaal niets gedaan! Voor kerst hebben we ‘flink\' geshopt op de markt. Op de 2^e handsmarkt heb ik een heel leuk jurkje gevonden, we hebben lekker eten gekocht: te denken valt aan veel vers fruit zoals: mango, ananas, bananen.

Kerstavond was een gezellige avond die we met veel andere missionairs gevierd hebben. We zongen kerstliedjes, er was drama en we lazen het kerstverhaal, maar daarna was het voor mij echt bijzonder! De vrouw had 26 (!!!) soorten ijs gemaakt met haar ijsmachine! Nou dat was een hele traktatie, want dat is er in Yei niet te vinden. Ik had mij bijna misselijk gegeten aan het ijs, maar dat was het waard!

1^e kerstdag waren wij voor de lunch uitgenodigd bij Aart en Geesje, en ander Nederlands gezin wat in Arua woont. Erg leuk! Eerst naar de kerk geweest. De kerstboom, feestverlichting en kleurrijke vlaggetjes waren met preciezie aangebracht. We zongen veel en gingen zingend en op de Afrikaanse manier dansend de kerk uit met het lied: ‘We want to wish you a merry Christmas\'.

Het was erg gezellig en leuk bij Aart en Geesje, nog een lang potje Kolonisten gespeeld, wat helemaal de kerstsfeer compleet maakte.

Met oud&nieuw wilden we oliebollen maken, maar we waren het helemaal vergeten! Nou het kan ook zonder! Een leuke film gekeken. Helaas was ik ziek op oudjaarsavond/nieuwjaarsdag, dus heb ik het toilet (gelukkig was deze binnen en doorspoelbaar!!!) iets té vaak gezien.

Op 3 januari hebben we de bus gepakt in Arua en zijn we naar Kampala/Jinja gereisd. Deze busrit duurt zo\'n 8 uur tot Kampala. In Kampala is er een Nederlandse bakker, dus hebben we genoten van een bruin broodje ham/kaas! Wat een lekkernij!

In Jinja slapen we bij Paster Terry, een Amerikaanse dominee. Hij is de dominee van de kerk waar ik in Jinja altijd naar toe ging. Hij heeft een mega groot huis, met echte douches waar heet water uit komt! Tja, leven in Zuid-Soedan maakt je blij met de meest ‘simpele\' dingen.

Famke was in Jinja om voor de adoptie van Noami dingen te regelen. Dus ik ben regelmatig met haar mee geweest naar de rechtbank. Maar ik kwam natuurlijk voor het weeshuis Welcome Home! Wat fijn dat als je de poort binnenstapt je gelijk overladen wordt door geroep van kinderen die je allemaal roepen: mommie Anita! Ik heb weer genoten van alle kinderen en baby\'s! Die lachende, lieve gezichtjes, daar smelt mijn hart van!

Na een paar dagen in Jinja te zijn geweest, weer terug gereisd naar Kampala. Hier in de supermarkt inkopen gedaan voor in Yei. De laatste echte goede maaltijd gegeten. We sliepen in een goedkoop hotelletje in hartje Kampala, de volgende dag zijn we weer met de bus naar Arua vertrokken. Veel gereisd in een weekje tijd, maar wel de moeite waard!

De terugreis van Arua naar Yei had ik minder geluk. Omdat ik met het openbaar vervoer reis (de goedkoopste optie) moet je veel geduld hebben. Ik kwam rond een uur of 10 aan bij het taxipark. Ik was de eerste die aankwam voor de auto naar Yei, dat heeft één voordeel, omdat je dan de voorstoel krijgt (de rest wordt met 4 personen op een bank gepropt). Helaas moest ik erg lang wachten totdat de auto eindelijk vol was! Rond 1 uur (3 uur later) reden we eindelijk weg. We waren net de stad uit, of het linkerachterwiel kwam ons voorbijrollen... Oeps! Ze hadden het niet goed vastgedraaid. Gelukkig hadden we een reservewiel en konden we na ene kleine stop toch verder rijden. Maar de chauffeur was voorzichtig geworden en reed erg langzaam. Op de grens verliep alles gelukkig zonder problemen. Ik werd weer herkend en vriendelijk te woord gestaan. Mijn visa\'s waren gelukkig in orde.

Om 19.30 kwam ik eindelijk aan in Yei! Een hele dag reizen voor een afstand van nog geen 100 mijl (160 km)...

In Yei is alles goed. Er waren wat ongeregeldheden rond kerst, waarbij verschillende toekels (hutjes) in brand zijn gestoken. Ook is er wat onrust tussen verschillende stammen. Maar gelukkig merk ik hier nog weinig van. Natuurlijk moet ik me weer aan alle ‘regels\' houden. Zo ga je na 7 uur ‘s avonds, wanneer het donker is, niet meer de straat op. Tenzij je in een auto zit.

Ondertussen heb ik mij weer opgegeven voor de 4-Daagse in Nijmegen in juli. Dat betekend dat er dus eigenlijk weer getraind moet worden. Beetje lastig in Zuid-Soedan zal je zeggen! Maar we hebben er wat op gevonden: 3 x in de week gaan we van 6-7 (als het afgekoeld is) een ronde rondom Yei lopen. Erg gezellig en nog goed ook nog!

De temperaturen lopen flink op hier, in de schaduw bereiken we met gemak 40 graden. Stof is een groot probleem, er is geen asfalt, dus wanneer je op de weg bent is het een groot zandstrand. Er is alleen 1 ding wat er mist: de zee/water!

Iedereen bedankt voor het sturen van kerstkaartjes! Ik heb er meer dan 30 ontvangen. Super! Ook de reacties op mijn site vind ik erg leuk om te lezen!

Lieve groet.

Uganda/Zanzibar en weer South-Sudan!

Het is weer hoog tijd voor een nieuw verslag.

De afgelopen 6 weken zijn voorbij gevlogen en ik heb veel gedaan/ meegemaakt. Het zal dus een lang verhaal worden! Maar ik heb gehoord dat de nachten weer koud zijn, de eerste sneeuw gevallen is, de verwarming staat dus volop aan, kopje koffie/thee/chocomelk erbij en u hebt weer een verhaal om te lezen. Ik zal dus zeggen: voetjes op de bank, stroopwafel (ohw lekker!) erbij en veel leesplezier.

Ruim 6 weken geleden was ik van Yei opweg naar Arua. Arua is mijn eerste stop in Oeganda. Het was een hobbelige, maar niet al te lange rit omdat de auto van Across mij naar de grens bracht. Het slechtste stuk weg heb ik dus heerlijk in een landcruiser afgelegd. In Arua naar Famke en Naomi, een heerlijke pizza gegeten met veel kaas en mijn ticket geboekt voor de bus naar Kampala voor de volgende dag.

Om 7.30 gaat de bus weg, wonderbaarlijk dat ze hier wel tijd weten te houden en niet vertragen. De weg van Arua naar Kampala is goed, dat wil zeggen: asfaltweg! Vooral fijn als je de afgelopen 12 weken alleen maar gehobbeld hebt op zand en modderwegen.

In Kampala voelde het erg raar, er waren veel blanken, het was erg druk op straat, overal asfaltweg en in Garden City ( een groot luxe winkelcomplex) voelde het al helemaal dubbel. Het was alsof ik weer terug was in de Westerse wereld met alle luxe en supermarkten die overvol zijn! Gelukkig wende dit snel en kon ik in de supermarkt van alles kopen.

Na een diner bij een goed restaurant naar de taxi gegaan. Deze zou mij ophalen en naar Entebbe airport gaan, Marlinde was namelijk ook al onderweg en die zou ik gaan ophalen. Erg leuk dus! Op Entebbe ging alles goed, Marlinde was snel geland. Toen kon ik haar eindelijk, na 6 maanden, weer in mn armen sluiten. Het voelde ook gelijk weer als normaal om met haar hier te zijn, omdat ze vorig jaar mij ook in Oeganda is komen opzoeken. Met de taxi weer terug naar Jinja.

En tja, toen hadden we onze accommodatie nog. We hadden via een Nederlandse vriendin wat geregeld, maar hier was wat mis in gegaan. Gelukkig hadden anderen wel een soort kamer voor ons geregeld... in de garage. Opzich niet erg, maar toen wij midden in de nacht aankwamen stonden er twee kale bedden, geen klamboe ed. Maar dat was nog niet het ergste. Ik hoorde een wel heel bekend geluid achter de kast vandaan komen....RATTEN! Nou, ik heb al genoeg met ratten geslapen in Zuid-Soedan, dus ik wilde deze keren graag ratvrij slapen. De taxi weer opgebeld midden in de nacht, die ons weer kwam halen en ons naar een ander, beter guesthouse bracht.

De volgende morgen was het zondag, dus bij Pastor Terry ( een Amerikaan) naar de kerk, heerlijk in de buitenlucht onder de bomen. Veel oude bekenden gezien.

Na de kerk en lunch was het tijd voor Welcome Home! Het weeshuis waar ik meerdere keren vrijwilligerswerk gedaan heb.

De kinderen herkenden me nog en ook het weerzien met alle mommies was erg leuk. Het blijven allemaal schatjes!

De dagen in Jinja vulden zich al snel: dagje weeshuis, dagje zwemmen, dagje shoppen op de 2^e handmarkt, dagje zwembad, weeshuis enz. Het was erg gezellig! De dagen vlogen om en voordat we het wisten was het alweer vrijdag! De taxi haalde ons weer vroeg op om ons naar Entebbe te brengen. Het was tijd voor een luxe weekje vol ontspanning, zon, zee en strand! We gingen naar Zanzibar!

Via Entebbe gingen we naar Dar Es Salaam, we hadden een tankstop bij de Kilimanjaro, helaas was deze berg in de mist en konden we het dus niet zien. Het was wel mijn eerste keer dat ik voet aan land zette in Tanzania! Ondertussen had ik ook in de gaten wat echte turbulentie is...wat een naar gevoel als je ineens een paar meter naar beneden zakt en je maag in je hoofd zit. In Dar hadden we erg weinig overstap tijd, omdat de vlucht vertraagd was, gelukkig hielp een lieve stewardess ons overal doorheen en konden wij ook hier weer op het vliegtuig stappen naar Zanzibar.

Het was donker toen we over Zanzibar vlogen, dus nog geen witte stranden gezien. Het vliegveld is erg klein en deed mij een beetje aan Juba airport denken. Je koffers werden zo naar je toe gesleept. Geen lopende band niets. Maar alle koffers waren er en zelfs de taxichauffeur stond hier al te wachten. Goed om te weten: in heel Zanzibar is asfaltweg! Fijn!

Het was een public holiday voor de moslims, dus het was onmogelijk voor ons om een werkend pinautomaat te vinden. Op naar onze accommodatie. Het is een super mooie lodge waar wij een erg grote kamer hadden! Twee grote tweepersoonsbedden en een grote badkamer, met stortdouche! Ik kon mijn geluk weer op!

In de morgen konden we de omgeving eens goed bekijken; uitzicht op het zwembad en de zee! En ja, het is waar, er zijn witte zandstranden! Super mooi!

Het ontbijt was elke morgen een traktatie: vers fruit, brood, pannenkoek en een worstje! Volgens mij zijn alle kilo\'s die ik kwijt geraakt ben ik Z-Soedan er na deze week er weer bij op! Zaterdag was ons plan om op een gehuurde scooter het eiland te verkennen. Helaas had Marlinde de schakelscooter niet helemaal door en belangde na 50 mtr al in de berm. Dus toch maar geen scooter rijden, het werd een dagje zwembad en zee! Ook helemaal niet verkeerd!

De volgende dag hadden we 2 excursies geboekt, de eerste was een Spice tour. Zanzibar wat ook bekend staat als Spice Island, is bekend om de vele specerijen. Met een gids liepen we door een grote tuin en hij liet ons alles zien, proeven en ruiken. Na een heerlijke wandeling met veel geurige indrukken was er een lunch voor ons klaar gemaakt waarin de lokale specerijen verwerkt zijn.

We reden via Stone Town (de hoofdstad waar we nog moesten pinnen) naar Joziani Forest. Dit is een bos is een grote trekpleister van Zanzibar en bestaat vooral uit mahoniehout, maar dat is niet de reden waarom wij hier naar toe gingen. In dit bos woont de Red Colobus aap, een aapsoort wat alleen hier voor komt. Met een gids liepen we door de bossen, maar gelukkig vonden we de apen al snel. Het zijn lieve, leuke beestjes die graag willen poseren voor de foto. Ze bleven in ieder geval stil zitten.

De maandag was een van de mooiste dagen. We hadden een dolfijnentour geboekt. Vroeg opstaan en op een bootje, opzoek naar dolfijnen. Omdat deze gewoon in het wild leven, was het even zoeken, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden was het niet moeilijk om ze te volgen. Ondertussen snel onze duikbril op, flippers aan en in het water springen als de dolfijnen er zijn! Zwemmen met ze is erg gaaf! Je kijkt door je duikbril naar beneden en ziet ze onder je door zwemmen, de een eet een vis op, je ziet kleine dolfijnen! Helaas was het elke keer maar voor een kort moment, maar ik ben 3 keer in het water geweest om met ze te zwemmen.

Dinsdags gingen we op weg voor een blue safari. Weer een bootje in, de zee op en naar een ander klein eilandje gevaren. Hier komen we bij een helderwit zandstrand aan. We krijgen tijd om hier te relaxen. Maar we komen om te snorkelen! We gaan de boot weer op en stoppen op zo\'n 100 meter voor de kust. Wat een onderwaterwereld! Zo kleurrijk met al het koraal, maar vooral alle vissen! Zwart met wit gestreept, helderblauw, groen, doorzichtig enz.! De hele Nemo film speelde zich onder ons af! Wat een mooie en wonderlijke creatie! Ik kon er niet genoeg van krijgen en toen iedereen van de groep aan boord was, moest ik ook maar stoppen. Op het eiland kregen we nog een grote lunch aangeboden met allemaal verschillende vissoorten, nu eet ik eigenlijk nooit vis, maar mega grote kreeften, inktvis enz. kan ik dan niet laten staan.

Na een laatste nacht in deze heerlijke lodge, gaan we naar Stone Town, de hoofdstad. Hier slapen we midden in het centrum en hebben we een tour. We zien veel Arabische invloeden, smalle, nauwe steegjes, vrouwen en kinderen met hoofddoekjes, moskeeën en veel houtsnijwerk in grote massieve deuren. Erg mooi.

Die donderdag zijn we nog naar prison Island gegaan. Hier leeft een kolonie reuzenschildpadden. En reuze zijn ze! Helaas stond er een bordje; verboden op te zitten, maar ander had ik zeker geprobeerd of ze zin hadden in een ritje.

Na de schildpadden ook hier de zee in gegaan en nog een middag gesnorkeld. Weer erg mooi. Voorlopig hoef ik niet naar een aquarium toe.

Toen was de pret van Zanzibar weer voorbij! Maar het waar wat ze zeggen: witte zandstranden, helderblauw water, leuke excursies, vriendelijke bevolking en een rijke cultuur! Zeker de moeite waard!

Na een goede vlucht terug naar Entebbe staat de chauffeur ons weer netjes op te wachten. Via Kampala rijden we naar Jinja. In Kampala natuurlijk langs ‘brood\'. Dat is een Nederlandse (!) bakker in Kampala: bruin brood, pitjes brood, speculaasbrok, oliebollen, croissantjes enz.! Dat is wat anders dan de enige soort brood wat we in Zuid-soedan kennen, namelijk: droog brood.

In de supermarkt nog inkopen gedaan, voorlopig weer de laatste keer dat ik keuze heb uit zoveel luxe!

In Jinja de laatste dagen veel tijd doorgebracht in het weeshuis Welcome Home, maar ook gezwommen, nog even schoonweken voor ik weer naar het stoffige Zuid-Soedan ga!

De laatste dag hebben we nog kinderen opgezocht die weer thuis wonen, maar gewoond hebben in het weeshuis! Leuk om die bekende gezichten te zien, gelukkig ging het met iedereen goed!

Woensdag 7 nov. Hadden we weer de luxe van een privé chauffeur. Marlinde moest en zou olifanten zien.... Je kan natuurlijk niet 5 weken in Afrika zijn zonder deze beesten gezien te hebben. En dat vond Anita helemaal niet erg...

We zijn er vroeg (4 uur) weg gegaan, om naar Murchison Falls te rijden. Na veel en lang praten, paspoort laten zien, visa\'s uitleggen mocht ik als een ‘resident\' naar binnen. Dat scheelt namelijk veel entree geld ( tja, ik blijf en ben een Nederlander).

Met een gids in de auto zien we weer veel mooie beesten: olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden, verschillende soorten hertjes enz. Het was een korte, maar mooie en geslaagde safari! Via een andere uitgang gaan we verder en rijden we naar Arua. We verblijven een nachtje bij Famke en Naomi. Leuk!

En dan was het luxe avontuur weer voorbij! Maar ook erg leuk om Marlinde dan eindelijk het nieuwste land van de wereld te laten zien.! We gaan naar de taxistandplaats, wat erg luxe klinkt. Maar het is het openbaar vervoer in dit gedeelte van Afrika: kleine auto\'s die vol gepropt worden,zodat je aan het einde van de rit je benen amper voelt. Maar goed, we hadden geluk. Er stond een auto te wachten die naar Yei ging! En de auto beloofde van de buitenkant heel wat te zijn.. een 4x4 prado.. (met de nadruk op leek)

Na een uurtje wachten was de auto vol. Ondertussen werden de koffers boven op de auto vast geknoopt. 4 mensen op de achterste bank, 4 mensen op de middelste bank en 1 persoon was de gelukkige, hij mocht alleen op de voorstoel zitten. Ik had een mini oven gekocht in Kampala, deze werd vast gezet tussen de twee voorstoelen, Marlinde en ik hadden de hele weg dus een prachtig uitzicht: een oven.

De auto was een nachtmerrie. De hele schokdempers waren volgens mij zo versleten dat deze totaal niet meer werkten. Bij elke hobbel of gat ( en die zijn er nogal veel) hoorden we ene luide knal. Dus met een tempo van ong. 20 km per uur zijn we gaan rijden. ( de weg is zo\'n 100 mijl/ 160 km lang)

Toen we eindelijk bij de grens waren was het gelukkig geen probleem om zuid-Soedan binnen te komen. Ik had mijn visum nog en Marlinde moest gewoon 100 Dollar neerleggen. Beetje lachen, aardig doen, rok over de knie en grapjes maken werkt altijd.

Hoe dieper je Zuid-Soedan binnen rijdt, hoe slechter de weg wordt, hoe langzamer de auto dus ging. Helaas waren onze koffers niet erg goed vastgeknoopt bovenop de auto... Halverwege hoorden we een andere knal. Ja hoor, de koffer van Mar en mij lag in de berm. Beetje extra gebeukt en vies. Koffers er weer bovenop en we gaan verder. Ondertussen begin het nog te regenen ook.

Na een lange rit komen we in Yei aan. Gelukkig kan ik een collega bellen die ons, met al onze koffers komt ophalen.

Mijn kamer was netjes schoongemaakt door iemand, er prettig dat het stofvrij is. Een extra matras had ik al geregeld. We kunnen gezellig bij Hilda eten.

Dan is Mar eindelijk bij mij in ‘huis\'. Gezellig!

De volgende morgen vroeg op, want we hebben devotion. Iedereen heet mij weer welkom terug en Marlinde hartelijk welkom. Ze geven mij een extra dagje vrij, zodat ik alles rustig uit kan pakken en Marlinde wegwijs kan maken.

\'s Avonds een verjaardagsfeestje bij de UNHCR. Er is een geit geslacht, dus die ligt op de bbq.

Maar het voelde als een verjaardag ook voor mij! Marlinde had een extra koffer mee met alleen maar spulletjes voor mij! Voornamelijk Hollands eten: stroopwafels, snoep, drop, en veel kruidenzakjes voor eten. Dank dank! :-)

Zaterdag gaan we naar de markt. Zo kan Mar Yei town ook in daglicht bekijken. Er staan veel hutjes, af en toe een huisje van steen. De markt bestaat uit kleine kraampjes waar de vrouwen groente en fruit verkopen. Ook bij de ‘slager\' gestopt om vlees te kopen. Ik moest Marlinde wel even overtuigen dat het prima te eten was... het ziet er van de buitenkant namelijk niet al te smakelijk uit...

Er zijn geen grote supermarkten, dus we lopen van kraam naar kraam, van winkeltje naar winkeltje om alles te kopen wat we nodig hebben.

Zoals gebruiken gaan we \'s middags volleyballen en \'s avonds uit eten bij de Ethiopier. En tja, sorry Marlinde, dat is weer geit! Jam,jam, ik ben een volleerde geiteter aan het worden!

Zondag naar de kerk, was ook weer een hele belevenis. Er was fundraising ( extra geldinzameling), maar dit doen ze nogal op een aparte manier. Het leek wel een veiling. Wie bied....Wie wil er 100 pond geven, wie 80 enz... Ik moet zeggen, ik kreeg de neiging om uit de kerk te stappen. Toch maar braaf blijven zitten, maar mijn portemonnee bleef dicht.

De verdere zondag lekker mn nieuwe oven uitgeprobeerd en naar fellowship (Bijbelstudie).

En dan was het maandag zover! Marlinde zou de échte weg van Z-Soedan leren kennen: de Yei-Lasu Road. Ik had een plaatsje voor ons 2én voorin geregeld, dat hobbelt net iets minder hard. Tja, ik heb al zoveel verhalen over de weg geschreven, dat er niets nieuws over te vertellen valt, alleen dat hij nog steeds erg hobbelt en dat je regelmatig vast komt te zitten. Gelukkig zorgt het landschap voor afleiding.

Maar ook de gesprekken in de auto zijn erg interessant! Het is een lange rit van minimaal 1,5 uur heen en dan ook weer terug. Hele discussie worden gevoerd. Deze discussies gaan oa over; eten, bevallingen, kinderen en vrouwen slaan tot de politiek. Je kan je voorstellen dat het erg leuk is om met die discussies mee te doen. Vooral een echt Hollands standpunt innemen en eens kijken hoe de collega;s er op reageren.... Leuk, maar ook leerzaam!

Lasu was weer erg prima. De Life Skills gaan goed! We hebben een paar leuke activiteiten met de kinderen gedaan. Oa. een opdracht met ballonnen. De kinderen vormden tweetallen en stonden rug tegen rug, een opgeblazen ballon in het midden en een wedstrijdje doen! Je zou niet denken, maar zelfde de oudste kinderen vinden de ballonnen reuze interessant. Het werd bijna een vechtpartij op het laatst wie er een ballon mocht hebben, maar mijn zak bleef dicht. Ik kan toch niet kiezen tussen 400 kinderen wie er wel en wie er geen krijgt? Besloten dat de winnaars een ballon kregen. Stralende gezichten. ( de anderen wat minder stralend op het laatst, want een ballon is wel erg leuk).

Irene en Patrick op gezocht. Irene woont tijdelijk bij iemand anders en ziet er al een stukje beter uit. Ze was wel ziek de eerste dag dat we kwamen, niemand had haar naar de kliniek gebracht, dus ja hoor, mommie Anita neemt je wel mee. Wat een gegil bij het prikje voor de malariatest. Maar het was wel nodig, malaria. Pillen gekregen en een bord rijst en bonen van Anita doet ook wonderen...

Na 2 weken pret in Zuid-Soedan was het voor Marlinde weer tijd om naar Nederland te gaan. Eerst nog een weekendje Arua. Met een (gelukkig betere) auto naar Arua. Op de grens moesten onze koffers uit de auto en naar militairen aan de kant van de weg gebracht worden. Deze moeten gecontroleerd worden, met veel pijn en moeite over een smal bruggetje getild, willen we ze open doen.. No, no, Its oké. Huh? Tja, soms heeft een blanke huidskleur nadelen, maar op dit moment een voordeel.

Naar Oeganda was geen probleem, ik heb een multiple entry, Mar moest er wel een visum kopen. In Arua Famke en onszelf getrakteerd op een heerlijke pizza.

Zaterdag nog wat gewinkeld op de markt. \'s Avonds lekker gekookt, want sinterklaas wist zijn weg ook naar Arua te vinden. De volgende dag het zwembad opgezocht! ( het is niet eerlijk, waarom is er wel een in Arua, maar geen in Yei?!)

Maandag morgen om 7.30 nam Marlinde de bus naar Kampala. Ik heb haar er veilig opgezet en uitgezwaaid. Wel raar hoor, om na 5 weken weer afscheid te nemen!

Ik reisde een dagje later terug naar Yei. Helaas weer pech met de auto. ( langzame chauffeur die overal stopte, lekke band, stilstaan in een dorpje voor 1 uur enz.) Op de grens herkenden ze douane me al. Ze vroegen zelfs waar mijn zus was. Maar nee, die was echt alweer in Nederland aan het genieten van asfaltweg, bruin brood, en een supermarkt.

In Yei is het droge seizoen aangebroken, geen regen meer, maar volop zonneschijn. De regenton is bijna leeg. Hierna moeten we met de jerrycan naar de borehole om water te halen. Verder gaat alles hier prima.

Sinterklaas schijnt 8 december in Yei aan te komen, wel wat verlaat. Maar tja, zijn stoomboot heeft hij in Kenia moeten verlaten en dan is het een lange weg op zijn schimmel...

Het is een heel verhaal geworden! Reacties zijn welkom!

Ik wil iedereen een hele fijne en gezegende kerst toewensen en al het goeds voor 2013!!

PS. Er staan ook nieuwe foto\'s online.

weer een update vanuit Yei!

Het is weer hoog tijd voor een kleine update!

In Nederland alles goed? De herfst is aangekomen en de zon ver weg? In Yei is dat net andersom. De zon begint steeds vaker en feller te schijnen en de regen valt steeds minder. Maar áls de regen dan valt, dan gaat het nog steeds goed tekeer!

Ondertussen gaat het leven en werken hier gewoon verder.

Het hoogtepunt in alles was denk ik het 40-jarig jubileum van Across. Vrijdag 28 september was het DE grote dag. De dag ervoor kregen we allemaal een t-shirt. Want als er iets groots gevierd moet worden, dan hoort daar in Zuid-Soedan een t-shirt bij!.

‘s Morgens hebben we met z'n allen het Across lied geoefend, tot in den treure toe. Officieel zou de ceremonie om half 11 beginnen, maar natuurlijk werd dat later. Er wordt in Zuid-Soedan heel anders feest gevierd dan in Nederland, namelijk met veel speeches. Zonder een speech is het geen feest. (en tja, die beginnen dan allemaal met: I don't have much to say, BUT..... en dan gaan ze zo een half uur verder)

Er waren heel wat belangrijke gasten uitgenodigd, die allemaal een tijdslimiet hebben gekregen voor hun speech. Het staat netjes op het schema. (maar je eraan houden is voor sommigen erg lastig)

Ook enkele studenten van YTTC (Yei Teachers Training College, onderdeel van Across) verzorgden dans en muziek. Er was een heuse brassband opgericht. Dat was erg leuk! Want dansen en muziek maken kunnen de Z-Soedanezen!

Na afloop was er eten, dat gaat als volgt: je staat in de rij om je handen te wassen bij een jerrycan, daarna sta je in een nog langere rij te wachten voor het eten. Gelukkig was er variatie genoeg en was het erg lekker!

Het werk in het vluchtelingenkamp Lasu gaat ook goed. 3 Keer in de week ga ik naar Lasu om daar de kinderen (en leerkrachten) Life Skills te geven. De opzet is dat ik maandags en dinsdags een voorbeeld groep heb op de basisschool, waar om de beurt verschillende leerkrachten komen helpen. Zo train ik én de leerkrachten in het geven van sociale vaardigheidstrainingen én train ik de kinderen. En de kinderen zijn erg enthousiast! Dat is erg leuk om te merken. Natuurlijk zijn er verschillen tussen een klas kinderen in NL en in Z-Soedan. Maar de manier waarop de kinderen meedoen, lachen en plezier hebben bij de sociale vaardigheidstrainingen zegt genoeg!

Natuurlijk zijn er ook verdrietige dingen die naar voren komen, ik had het met de kinderen over emoties. Dat een emotie je gevoel is en dat je verschillende emoties hebt. Zo kun je blij zijn, maar ook verdrietig enz. Toen ik vroeg wie er wel eens verdrietig was, stak iedereen zijn hand op. Logisch, maar wat mij het meeste aansprak was het antwoord op de vraag: mag je huilen als je verdrietig bent. Iedereen reageerde gelijk met een verontwaardigd NEE! De cultuur hier is dat je niet huilt. Je moet ‘sterk' zijn. Dat was wel even slikken, dus ik met mijn pedagogisch (misschien westers) praatje dat het heel natuurlijk is om te huilen enz. Ik hoop dat ze er iets van opgepakt hebben en er wat mee doen.

Ook op de middelbare school gaat het geven van sociale vaardigheden erg leuk. Hier zijn de jongens en de meisjes gescheiden, zodat ik samen met een vrouwelijke collega, alleen de meiden spreek.( de jongens krijgen sociale vaardigheden van de mannelijke leerkrachten) Helaas is de taalbarrière soms lastig, maar met handen en voeten en veel geduld komen we er wel!

In het kamp werken nog meer NGO's (nog government organization) samen met de UNHCR. Dus vergaderingen met al deze organisaties horen er ook bij. Van effectief en kort vergaderen hebben ze nog niet gehoord. Een vergadering begint meestal rond een uurtje of 10, tijd is flexibel. Maar omdat iedereen wat wil zeggen, en er in de ondertoon ook veel politiek gepraat zit (de lokale overheid leidt deze vergadering) duren de vergaderingen vaak uren. Dus als je rond 4 uur eindelijk klaar bent, doet je achterwerk zeer van het stilzitten, is je hoofd vol van alle informatie en maakt je buik lawaai omdat je trek hebt! Maar ondanks dat alles is het wel heel interessant om te zien hoe het er aan toe gaat. Gelukkig zijn deze vergaderingen maar 1 x in de maand.

Elke keer kom ik volgens mij weer terug op 1 onderwerp: de weg tussen Yei en Lasu. Deze wordt met de dag slechter, wat inhoud dat we steeds vaker vast komen te zitten. Raar, maar je went er wel aan. Toch blijft het een lange, hobbelige zit van 1,5- 2 uur per rit. (dus 3-4 uur per dag)

Onderweg geniet ik toch elke keer weer van het Afrikaanse landschap. De mooie versierde hutjes, de netjes aangelegde tuintjes, de houten kerkjes, de schooltjes waar kinderen in uniform naar toe lopen, de vrouwen die met jerrycans naar de borehole lopen, de kinderen die vol enthousiasme elke dag weer naar je zwaaien enz. Afrika heeft en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

(Helaas) zitten Patrick en Irene nog steeds in het kamp. Voor diegene die hen verhaal niet kennen, hier in het kort: Patrick en Irene zijn beiden erg ondervoed. Patrick (2) gaat dagelijks naar de kliniek in het kamp om voeding te krijgen. Zodoende is hij redelijk gezond. Helaas is hier totaal geen budget voor, dus voor zijn zus Irene is dit niet mogelijk. Irene (5) weegt maar 8,5 kilo. Ze is dus erg ondervoed en daardoor ook erg klein. Ze wonen bij hun oma, omdat hun moeder hen in de steek heeft gelaten. Helaas is de oma vaak dronken en slaat en mishandeld ze haar (klein)kinderen. Gevolg is dat Irene vaak onder de wonden zit. Op een dag vonden we Irene met haar armpjes achter haar rug vastgebonden. Oma was naar het land gegaan om te werken en had haar thuis achtergelaten.

Sindsdien probeer ik vaak bij Irene en haar oma op bezoek te gaan. Helaas zijn ze vaak aan het werk op het land. Maar als ik ze thuis vind, dan rent Irene met een grote vaart naar me toe.

In goed overleg met de lokale overheid, UNHCR, Across en een weeshuis in Yei proberen we een goede oplossing te zoeken voor de 2 kinderen. Helaas duren deze processen erg lang. Wat voor mij erg frustrerend is. Ons streven is om deze 2 kinderen (tijdelijk?) te plaatsen in het weeshuis, zodat ze gezonde voeding krijgen, een regelmatige medische check en ook niet onbelangrijk een stabiele, liefdevolle omgeving.

Bid dus alstublieft voor deze 2 kinderen dat dit zo spoedig mogelijk kan gebeuren!

Afgelopen week ging ik na de Life Skills lessen ook langs het hutje van oma. Gelukkig vond ik Irene thuis, oma was er niet. Irene rende zoals gebruikelijk naar me toe, maar toen ik haar wilde optillen begon ze toch te schreeuwen! Toen ik haar shirtje uit deed was mij wel duidelijk: 2 grote wonden had ze op haar ribbenkast. (geslagen door oma/buurman??)1tje begon al lekker te ontsteken. Arme schat! Ik heb haar op schoot genomen en wat eten gegeven. Toch bleef ze mij honderd keer hetzelfde vragen. Ik heb natuurlijk geen idee wat, want ik spreek geen Lingala.

De volgende dag (in overleg met collega's) haalde ik haar 's morgens vroeg op, voordat ik de lessen ging geven op de school. Ze ging mee naar de school en had plezier (of was dat omdat ik haar weer een pakje koekjes gaf ?)

Na de lessen nam ik haar mee naar de kliniek, voor behandeling van de wonden. Als je haar dan ziet staan, naakt, mager en uitgemergeld, dan smelt mijn hart. Wat heeft ze al veel mee moeten maken.

Maar na de kliniek was de glimlach op Irene's gezicht zo groot: ik nam haar mee naar een lokaal restaurantje waar ze groot bord rijst en bonen kreeg! Na elke hap eten, keep ze mij aan en glimlachte ze zo hard! Ik kan niets anders zeggen, ik ben verliefd op Irene!

Helaas is niet iedereen zo begaan met haar. Ik heb meerdere mensen horen zeggen: ze gaat toch dood.... Zelfs haar oma wenst haar liever dood dan levend. Ze denken dat ze behekst is. Dus nogmaals, wilt u blijven bidden voor haar?

Dat er veel narigheid gebeurt is in Afrika hoor ik vaak aan de vele verhalen die collega's vertellen. Leven en dood is hier erg verbonden. Zo hoorde ik een verhaal van een collega van ARC (American Refugee Counseling) dat haar man enkele jaren gedood is door de LRA. Hij was in aan auto in Oeganda toen ze in een hinderlaag reden. Hij werd gedood.

Dit is nog maar 1 verhaal. Mensen leven vaak van dag tot dag. Maar wat wel mooi om te zien is, is dat de mensen in hun geloof blijven volhouden! Zelfs in hun verdriet prijzen ze God!

Het is weer een lang verhaal geworden, en vele verhalen die ik hier meemaak zijn nog niet verteld! Maar volgens mij hebben jullie voorlopig weer genoeg leesstof!

Aanstaande vrijdag hoop ik weer op ‘leave/R&R' te gaan! En hier heb ik al lang naar uit gekeken, want zaterdag hoop ik mijn zus Marlinde van het vliegveld in Entebbe op te halen! We hopen tijd door te brengen in Oeganda in Jinja. In het weeshuis Welcome Home (waar ik meerdere keren geweest ben om vrijwilligerswerk te doen).

En we hopen een weekje naar Zanzibar te gaan, om echt even tot rust te komen en te genieten van een beetje meer luxe!

Daarna komt Marlinde voor 2 weken naar Zuid-Soedan! Dan kan ze zelf de Yei-lasu road ervaren! :)

van Life Skills tot boda boda's en bloed geven

Het is weer hoog tijd voor een nieuwe update!

Soms vraag ik mij af of ze in Afrika een andere tijd gebruiken als in Europa, want de tijd vliegt hier voorbij! Is het ook al september in Nederland? Maar ze zeggen wel: Time flies when you’re having fun! Dus het zal wel een goed teken zijn!

In Nederland zijn alle vakanties weer afgelopen en iedereen zal wel weer druk aan het werk zijn, in Zuid-Soedan is dat ook het geval. De zomervakantie van de kinderen was in Augustus afgelopen. Dus ook voor ons betekent dat weer dat er volop werk te doen is! Om maar wat op te noemen: Congolese leerkrachten krijgen een Intensieve Engelse cursus, nieuwe Engelse leerkrachten worden aangenomen en geïntroduceerd, kinderen krijgen nieuwe lessen enz.

Een nieuwe taak voor mij is het verzorgen en coördineren van ‘Life Skills’, (ook wel sociaal-emotionele vaardigheidstraining genoemd) op de scholen.

Dit is een erg leuke en uitdagende taak! Ik ga twee keer in de week naar de basisschool in het vluchtelingenkamp. Hier heb ik een ‘voorbeeldgroep’ met leerlingen. Leerkrachten komen bij mij kijken in de les, zodat ze een voorbeeld krijgen en het de volgende dag in praktijk kunnen brengen. Ook ga ik één keer in de week naar de middelbare school in het kamp.

Op de middelbare school richt ik mij vooral op de meisjes. Dit omdat het een kwetsbare groep is met het grootste aantal uitvallers. Samen praten, luisteren naar elkaar, spelletjes doen, sporten. Maar het is ook de bedoeling om belangrijke onderwerpen aan te kaarten zoals: seksualiteit, omgaan met je leidinggevenden, ouders, emoties enz. De kinderen vinden het erg leuk en zijn enthousiast! Ik dus ook.

In Lasu moet je soms erg lang wachten tot je weer terug kunt naar Yei. Dit omdat er soms maar 1 auto die kant op gaat en er 5 verschillende programma’s in Lasu zijn. Lang wachten is niet mijn sterkste kant, maar ik probeer er toch het beste van te maken.

Enkele verslagen geleden schreef ik over een meisje die ik graag wat extra aandacht wilde geven. Dit meisje, Irene, is erg ondervoed, wordt, samen met haar broertje, opgevoed door haar oma. De moeder is ergens in Yei en kent geen verantwoordelijkheid. Het broertje van Irene, Patrick was zo ernstig ondervoed, dat hij dagelijks naar de kliniek in het kamp moet om gevoed te worden, maar ook om in de gaten te houden.

In de tussentijd probeerde ik vaak naar Irene te gaan, maar helaas kreeg ik van de buren elke keer het antwoord dat ze met haar oma mee was om op het land te werken.

Toen wij enkele weken geleden weer bij het hutje van oma langs gingen, kregen wij weer hetzelfde antwoord: Irene is met oma mee. Ondertussen zag ik een heel klein meisje die met haar armen op haar rug met een halve rits vastgebonden zat. Ze was klein, ondervoed, vies en onder de wonden. Pas na een paar keer goed kijken herkende ik haar pas! Het was Irene! Ze was nog magerder geworden. Toen we haar de volgende dag naar de kliniek brachten voor een chek-up bleek dat ze maar 8 kilo weegt, dat terwijl ze al 5 jaar is!

Samen met Across en UNHCR zijn wij nu op zoek naar een stabiele, liefdevolle oplossing voor deze twee kinderen, want het is duidelijk dat de oma (en moeder) dit niet kan geven. Helaas gaat dat niet zo snel als ik gewild had, maar we zijn ermee aan de slag gegaan. In dit soort situaties is het wel lastig om je verstand, en niet je hart, te volgen. Anders waren deze twee kinderen allang bij mij in huis geweest. Gelukkig kan ik ze nu vaak bezoeken in Lasu en verwennen met koekjes en soda. Ook heb ik ‘nieuwe’ kleren op de 2e handsmarkt gekocht voor ze! Het gezicht van Irene sprak boekdelen toen ik deze bij haar aantrok!

Afrika en de mensen hier blijven mij steeds verbazen. Zo ging ik afgelopen zaterdag naar Harvesters, een weeshuis in Yei. Hier ga ik heen om met de kinderen daar te spelen en voor te lezen enz. Ik was op zoek naar een boda boda (brommertaxi). Ik hield een motor aan en vroeg of hij een boda was. Dat was hij niet, maar hij kon mij vast wel helpen. Ik vertelde dat ik graag naar Harvesters wilde en legde uit waarom. Gelijk zei hij: Je hebt vast Jezus in je hart, want anders doe je deze dingen niet. De jongen besloot mij mee te nemen en onderweg hadden wij een heel gesprek. Hij komt uit Oeganda en is hier een kleine winkel begonnen om geld te verdienen. Hij wil namelijk zijn school afmaken, maar moet daar eerst geld voor hebben. Toen we bijna bij het weeshuis waren zei hij: ik heb zitten denken, maar ik wil niet dat je mij betaald. Je bent hier als vrijwilliger, dus je hoeft mij niet te betalen, ik wil je zo bedanken voor al wat je hier doet! Tja, dan zet het je toch even stil: iemand die zelf geld nodig heeft, besluit mij weg te brengen, maar wil geen geld omdat ik hier als vrijwilliger werk! Toen ik probeerde uit te leggen dat ik wel een bijdrage voor eten en huur kreeg, wilde hij er nog niets van weten! De wonderen zijn de wereld en Afrika nog niet uit.

Ik blijf geobsedeerd door de wegen hier. Nou ja, soms zijn het geen wegen, maar is het meer een modderpad door de jungle. De weg naar Lasu wordt na elke regenbui langer en we komen vaker vast te zitten.

Op een gegeven moment reden we van Lasu terug naar Yei. Toen was de weg geblokkeerd! De commissioner, soort van burgemeester van Yei, was komen kijken. Hij had besloten dat de weg geblokkeerd moest worden en alle lokale mensen de weg moesten repareren. Dat het wel een heel drastische regeling was, werd wel duidelijk, want de volgende dag werd de auto van Across inderdaad tegengehouden en kon niemand de weg passeren. Gelukkig, met veel overleg tussen de lokale regering en NGO’s (hulporganisaties), is er een afspraak gekomen. Ik geloof dat nu iedereen mee moet betalen voor het repareren van de drie slechte plekken in de weg.

De weg naar Oeganda is ook geen pretje meer. Ik had een tijdje terug besloten om ‘even’ een weekendje naar Famke in Arua te gaan. De heenweg was erg gezellig en viel erg mee, er waren meerdere collega’s die naar Arua reisden. Alles ging soepeltjes.

In Arua was het erg gezellig. Ik kom op een vrijdagavond aan, en heb eerst Famke en Naomi mee genomen naar het beste hotel in Arua. Hier een heerlijke pizza gegeten. Zaterdag gezellig samen, waarbij het de volgende dag alweer tijd was om terug te reizen.

De terugweg ging wat minder vlekkeloos en duurde de hele dag. Ik ging om 10 uur in de morgen weg. Waarna je naar een taxiplaats gaat. Hier moet je wachten tot de taxi vol is, helaas ging de taxi niet naar Yei, dus moesten we in een volgend plaatsje weer wachten. Op zich niet erg, maar minder prettig is de regenbui die hier kwam. De straten veranderen dan in stromen met modder. We kwamen bijna vast te zitten. Ook de weg vanaf de grens is een ramp: vele vrachtwagens zitten vast in de modder, waardoor je moet wachten tot ze eruit zijn, of een bijweg gemaakt hebben. Ik kwam pas om half 7 ’s avonds weer in Yei aan. Een lange rit, maar voor zo af en toe wel de moeite waard! (vooral door de super heerlijke pizza en goed gezelschap!!)

Tja, het zal je misschien wel opvallen: als je hier leeft ben je erg gefocust op ETEN! En dan vooral het lekkere eten, wat hier niet te verkrijgen is. Ik kan een lange rij opnoemen van dingen die ik heel erg mis. Maar er bestaat een oplossing: erg creatief zijn met de dingen die je hebt! Zo leen ik af en toe de ‘oven’ van Hilda. Dit is een grote pan, die ik op het vuur zet. Doordat ik er blikjes in zet, is het gerecht van de bodem af en maakt de hete lucht het klaar! Zo kan ik toch nog pizza maken, of een heerlijke cake!

Elke zaterdag gaan we volleyballen met verschillende mensen van NGO’s. Vaak is het ook dat we na het volleyballen uit eten gaan bij de Ethiopier. Dan krijg je lekker eten en bestellen we vaak ook kilo’s aan geitenvlees! Jamjam!

Maar ook de zondagmiddag is het altijd feest! Ik ga dan altijd naar Fellowship (Bijbelstudie). Met een groep van ongeveer 20 personen komen we dan samen. Maar voordat we met de Bijbelstudie beginnen, verzamelen we ons eerst rond de tafel. Iedereen neemt een snack mee. Ik grapte vorige week al: we are suffering in south-sudan, but not on Sundays!

Ik heb ook een nieuwe bezigheid ontdekt hier! Ik kwam erachter dat je de reclamefoldertjes van winkels op internet kan zien! Dus nu kan ik mijn wekelijkse activiteit voortzetten door alle aanbieden te bekijken! Helaas is aanschaffen een probleem. Maar als ik de foldertjes zie denk ik wel: wat een luxe en wat veel keus!

Qua eten heb ik hier keus uit weinig dingen. Maar toch probeer ik hier vaak wat lekkers van te maken! Op de markt kun je kopen: tomaat, ui, knoflook, groene paprika, witte kool, aardappels, rijst, pasta, bonen, linzen. Er is 1 nieuwe ‘supermarkt’ die een diepvriezer heeft. Als je geluk hebt kun je hier diepvrieskippen uit Brazilië (!) vinden, en heel af en toe worstjes. In Lasu is mijn lunch minder variabel: rijst met bonen is het menu! Gelukkig vind ik dit nu heerlijk, dus dat scheelt!

Ik vermaak mij verder prima hier! Overdag werken, ’s Avonds gaan we 3 keer in de week sporten met een dvd’tje. Daarna heb ik gelukkig mijn laptop, zodat ik contact met het thuisfront kan hebben, of een leuke serie kan kijken. Maar als je mij vraagt wat ik mis in Yei, kan ik maar 1 antwoord geven: een zwembad! Maar tja, je kan niet alles hebben.

Gelukkig ben ik nu wel de trotse eigenaar van een eigen mini koelkastje! Ik heb toch de knoop maar doorgehakt om er een aan te schaffen. Een dure aankoop, want het moet via via geïmporteerd worden, maar zeker de moeite waard! Wat is koud water een luxe!

Soms gaat het hulp geven hier wel heel praktisch en direct. Een voorbeeld: Vorige week woensdag rond een uur of 4 werd ik door een van de medische mensen van Lasu geroepen. Er was een baby uit het kamp opgenomen in het ziekenhuis in Yei en deze baby had bloed nodig. Helaas is er geen enkele bloedbank o.i.d. in Zuid-Soedan, dus als patiënt ben je op familieleden aangewezen. Helaas had deze baby geen vader meer en de moeder en oma hadden niet dezelfde bloedgroep. Er werd gevraagd of ik bloed wilde geven. Ja hoor, kom maar met die naald. Het ziekenhuis in Yei is geen plek waar ik graag ben, ik vraag mij af of je daadwerkelijk goed geholpen wordt. Maar voor sommige mensen is dit de enige keus. In het laboratorium kon ik mijn bloed doneren. Wel apart en bijzonder om jouw bloed even later een baby van een jaar kan helpen. Gelukkig ging het goed met het meisje en werd ze de volgende dag alweer ontslagen. Maar veel mensen in Zuid-Soedan hebben minder geluk als er geen familie in de buurt is die wil of kan doneren.

Het verhaal is weer ‘iets’ langer geworden dan ik gepland had, maar ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn avonturen hier.

Ook wil ik iedereen bedanken die een reactie heeft geplaatst, of mij een kaartje gestuurd heeft! Altijd fijn om te merken dat jullie met mij mee reizen en mee leven.

Anita Heutink

Zuid Soedan - Oeganda

Een hartelijke groet vanuit Yei!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een bericht heb geplaatst, maar hier is weer een 'verslagje'van mijn bezigheden, ik heb veel gedaan en zal enkele dingen beschrijven.

Vrijdag 13 juli was het tijd voor mijn eerste ‘leave', ook wel verlof genoemd. Ik had besloten om dit in Oeganda door te brengen.

Samen met een andere collega van Across gingen we via een slechte weg op pad. Tot de grens met Oeganda konden we in een auto van Across, wat nog redelijk comfortabel was. Helaas kregen we een lekke band en moest deze vervangen worden. Op de grens werd gelukkig niet moeilijk gedaan en kocht ik een visum voor Oeganda. Ik ben weer terug in het land van de Matoke (groene banaan), posho and beans en de annanas!

Vanaf de grens met het openbaar vervoer verder, gelukkig werd de auto niet super vol geladen, maar met z'n 4'ren op de achterbank is niet prettig. Na een korte stop kunnen we verder in een andere auto. Helaas hadden we hiermee ook geen geluk, want deze kreeg ook een lekke band. Om ongeveer 3.30 kwam ik in Arua aan. Gelukkig stond Famke mij al op te wachten en konden we samen met een boda boda (motor taxi) naar het huisje van Famke. Erg leuk en gezellig natuurlijk , ook om Naomi weer te zien, dat nu al een echt meisje begint te worden!

Het weekend niet super veel bijzonder gedaan. Famke trakteerde me wel op een heerlijke pizza met veel kaas voor mijn verjaardag! Ik heb nog nooit zo'n lekker verjaardagscadeau gehad!

De maandag met de bus ( totale reistijd 8 uur) naar Kampala gereden. Gelukkig is de maatschappij erg netjes en rijden de bussen niet erg hard.

In Kampala ons hotel opgezocht, niet veel bijzonders, maar wel heel dicht in het centrum: ideaal dus!In Garden City weer een echte supermarkt bezocht! Wat voelde dat raar om met een karretje rond te rijden en keus te hebben uit zoveel lekkers! Ik kon het bijna niet geloven.

Wel erg fijn! Ik heb bij het immigratiekantoor een multiple entry visa aangevraagd! Gelukkig kon ik deze een paar dagen later ophalen, dus ik kan nu onbeperkt naar Oeganda reizen!

Toen we dinsdag naar Jinja gingen, wilde ik natuurlijk zo snel mogelijk naar Welcome Home. De mommies wisten niet dat ik kwam, dus het was een grote verrassing, ik ben nog nooit met zoveel vreugde, gedans en geknuffel ontvangen! Erg leuk! Ook was het weer erg fijn om alle kinderen te zien! Er zijn ook nieuwe kinderen binnen gekomen, onder andere een kleine baby tweeling! Je kunt dus wel raden waar ik sowieso elke dag even bij ging kijken en de fles geven.

In Jinja was het tijd om te ontspannen: dagje zwembad, massage, weeshuis, shoppen op de markt, erg lekker en veel eten, uitslapen, koekjes bakken samen met kids voor meer dan 70 kinderen en onbeperkt baby's en kinderen knuffelen!Ik heb weer erg veel energie opgedaan en super veel genoten van een binnen wc die je door kunt trekken, stromend water en een warme douche!

Op de terugweg naar Arua in Kampala weer geshopt in de supermarkt, erg veel kaas ingeslagen, deo, shampoo, douchecrème en paprika-pringles! Ik ben weer klaar voor een volgende periode in Zuid-Soedan!Het weekend nog gezellig bij Famke en Naomi geweest. Nog de laatste spulletjes ingeslagen en een laatste pizza gegeten!

De rit van Arua (Noord Oeganda) naar Yei duurt ongeveer 5 uur. Ik zit lekker dicht tegen mijn medepassagiers aan, want 4 personen moeten toch echt op de achterbank passen. Dat mijn rechterheup/bil op den duur gevoelloos is, omdat er de hele weg een man op zit, dat kan de chauffeur niet zoveel schelen.

Op de grens gaat ook alles goed en ik mag weer terug komen naar Zuid- Soedan! Helaas regende het de hele weg, wat de weg niet ten goede komt. Vele gaten en hobbels in de weg.

Aangekomen in Yei ben ik weer ‘thuis'. Een grote uitdaging om alle gekochte spullen een plekje te geven in mijn kleine kamer, maar het lukt!

Op het gebied van werk is er heel wat gebeurt sinds ik weg ben. Er is besloten om de Intensieve Engelse training voor de Congolese leerkrachten van Lasu vluchtelingenkamp de eerste maand op de college van YTTC (Yei Teacher Training College) te houden. Daarna afwisselend in Yei en Lasu. Zo is de verantwoordelijkheid bij YTTC. Dit geeft ons op het kantoor van Across een stuk rust en de tijd om ons te focussen op andere belangrijke zaken op de scholen in het kamp, zoals de Life skills voor de kinderen, de drop outs van meisjes enz.

Sinds ik terug ben heb ik twee officiële ceremonies meegemaakt. Het klinkt heel officieel, maar het is meestal erg saai. Op het programma staan gerust een stuk of 10 speeches achter elkaar. De standaard zin waarmee iedereen begint is: I have not much to say, but... En ja, dan begint er een verhaal waar geen einde aan komt. Het enige voordeel aan al deze ceremonies is dat er een lunch gekookt wordt. De ene keer lekkerder dan de andere keer, maar rijst met kip, rundvlees en geit smaakt altijd lekker.

Veel collega's zijn met verlof, het is dus rustig op de compound 's avonds. Dat betekent niet dat ik alleen ben. Ik krijg vaak bezoek van onuitgenodigde gasten in mijn kamer...

Te denken valt aan: vliegen, mieren, spinnen, muggen, kakkerlakken, krekels, hooiwagens, pissebedden, libelles, kevers en kikkers! Vervelende is dat ze juist 's nacht actief zijn en altijd dicht bij een plastic zakje weten te kruipen, wat 's nacht natuurlijk erg veel lawaai maakt... Gelukkig heb ik de oordopjes mee, want wat ik niet hoor is er toch niet?!

Dat het regenseizoen echt aangebroken is valt niet te missen. De regen valt met bakken uit de lucht en de weg veranderd in een grote modderpoel. Zelfs met een goede auto is het lastig om de hele weg probleemloos te rijden. 2 keer achter elkaar goed vast zitten in de modder is dan ook geen uitzondering. Gelukkig zijn we tot nu toe elke keer nog uit de modder gekomen, maar het zal mij niet verbazen dat de weg nog een keer echt onbegaanbaar wordt.

Nou, ik wens jullie allemaal nog een hele fijne vakantie in Nederland! Ik hoop voor mooi weer en fijne dagen!

Afrikaanse groet,

Anita :)

Van de laatste schooldag tot de verjaardag van een nieuw land: independence day!

Een hartelijke groet vanuit Yei!

Sinds het vorige verslag heb ik al heel wat meer gedaan, ik zal jullie weer op de hoogte houden!

Maandag 2 juli was de laatste schooldag voor de kinderen op de basisscholen. Met het onderwijsteam waren we al vroeg naar Lasu gegaan om te kijken of alles klaar was voor deze dag. Het gaat er ‘iets' anders aan toe dan in Nederland. Op deze laatste dag geeft de directeur en andere mensen die bij de school betrokken zijn een speech. Ouders zijn ook aanwezig en de kinderen staan buiten in rijen. Na de speeches is het tijd om de rapporten uit te delen aan de kinderen. Elke klas komt een voor een naar voren gelopen en de leerkracht roept om de beurt de 4 beste presteerders van de klas naar voren, zij krijgen een hand van de directeur en krijgen hun diploma, de rest krijgt het binnen. Apart om te zien dat ze hier zoveel waarde hechten aan goed presteren en hoge cijfers halen.

Na dit officiële gedeelte is het tijd voor ontspanning. Als Across hebben wij een toernooi georganiseerd russen de twee scholen. De meisjes gaan strijden voor een beker en de jongens ook. De meisjes waren, met korfbal, als eerste aan de beurt en de scholen stonden de meiden goed aan te moedigen! Fanatiek dat ze zijn! Na een wedstrijd van 30 minuten gaat Nyori I met de beker ervandoor! De meisjes zijn trots en blij en het is goed om te zien dat iedereen aan het juichen is. Na de meisjes zijn de jongens met voetbal aan de beurt.

Op het grasveld net buiten de school staan alle kinderen en ouders rond het veld opgesteld, klaar voor de wedstrijd. Het was een leuke wedstrijd en met 2-1 heeft Nyori II gewonnen. Na de bekeroverhandiging is iedereen in een feeststemming en voelt het goed om zo het schooljaar met de kids af te sluiten.

De kinderen hebben nu vakantie. Volgens het Congolese curriculum moet de school in september weer beginnen, maar omdat de Zuid-Soedanese regering besloten heeft dat elke school in Z-Soedan het z-Soedaneze curriculum moet gebruiken, gaat dit allemaal anders.

In augustus beginnen we in Lasu met een intensieve Engelse cursus voor de leerkrachten en de oudste leerlingen. Dit houd in dat er 4 maanden lang Engelse les gegeven wordt aan de leerkrachten, zodat ze straks in staat zijn om zelf ook in het Engels les te geven. Makkelijk zal het niet worden. Ook voor Across is het een hele uitdaging om alles logistiek ed. te regelen.

Naast de Engelse cursus zal ik ook iets nieuws introduceren in de scholen in Lasu. Mijn titel is veranders van ‘Volunteer' naar Life Skills Coordinator! Jaja! Men vond hier dat vrijwilliger geen goede titel voor mij was.

Ik ga in augustus verschillende dingen opzetten in de scholen, alles onder het thema Life Skills, (sociale vaardigheids training)

Op de basisscholen ga ik, samen met het team, sociale vaardigheid les geven voor de kinderen van P4-P5. Het is de bedoeling om dit twee keer in de week te doen. We kiezen vooral kinderen uit die uit kwetsbare gezinnen komen en ook echt behoefte hebben aan sociale vaardigheidtrainingen. Omdat in de klassen meer dan 100 kinderen zitten is het geen doen om een hele klas les te geven, dus daarom maken wij keuzes.

Op de middelbare school ga ik voor de meisjes een soort ‘meidenmiddag' opzetten samen met mijn vrouwelijke collega. Het is de bedoeling dat alle problemen besproken kunnen worden, maar ook dat we leren om naar elkaar te luisteren. Maar ook gezelligheid hoort erbij: muziek maken, sporten. Omdat Across een groot team heeft werken in Lasu, kunnen we ook gebruik maken van het medische team als er medische vragen zijn enzovoort.

Ik kijk hier erg naar uit en hoop zeker dat het een succes zal worden! Ook de leerkrachten en ouders waren blij met het initiatief. Omdat meisjes heel veel uitvallen van school, zwanger raken enz. is er grote behoefte aan training en tijd met deze meiden.

Naast het organiseren van Life Skills, de voorbereidingen, kantoorwerk, is het aanwezig zijn op ‘meetings' ook erg belangrijk. Een meeting klinkt officieel, maar is eigenlijk gewoon een vergadering. Helaas hebben ze van effectief vergaderen nog niet gehoord en duurt een meeting soms enkele uren. Aanwezig zijn is vaak belangrijker dan daadwerkelijk wat zeggen.

Hier moet ik soms nog wel aan wennen.

Zo hadden we vorige week een meeting met alle leerkrachten, directeuren, PTA (Parent Teaching Association), ouders en VEC (Village Education Committee). Er werd over veel onderwerpen gesproken, maar het beste onderwerp vond ik de verantwoordelijkheid van ouders. Sommige ouders voelen zich in Lasu niet verantwoordelijk voor het schoolwerk van hun kind.

Elke zaterdagmiddag om 5 uur is er volleybal bij de buren (ZOA), er komt een gezellig aantal mensen en we spelen leuk. Erg gezellig. Nu was er een wedstrijd georganiseerd tussen de ‘youth' van Yei en tussen de Kawadja's (blanken/internationalen). Zo waren we op Freedom Square aanwezig midden in town voor een potje volleybal.

Nou onze tegenstanders waren volgens mij allemaal van de Dinka stam, want ze staken met gemak 1 á 2 koppen boven ons uit. Het halve dorp liep uit om te kijken naar die gekke blanken die proberen volleybal te spelen, want natuurlijk verloren we. Het was wel heel erg leuk en zo zie je ook dat sport mensen samen brengt hier.

Op het stoffige veld staan jong en oud aan te moedigen, te lachen (uit lachen?) en te schreeuwen. Erg leuk om mee te maken.

Na afloop eten bij de Ethiopier opgehaald en gegeten. Erg apart maar lekker!

Op een andere dag stond ik buiten mijn afwas te wassen, toen ik ineens een gil hoorde van mijn buurvrouw. Ik vraag, 'Eunice, is that you'? Ja, zegt ze paniekerig, er is hier een slang! Kom ik kijken staat ze op haar stoel. Ik heel dapper, euh... Laat ik maar een van de mannen gaan halen. Gelukkig was er iemand in de buurt die met een bezem en een stok de zwarte slang gedood heeft. Brrrr, toch niet mijn lievelingsbeest..!

Dinsdag 3 juli was ik jarig. Tijdens Devotion werd ik al toegezongen door al mijn collega's met een hartelijk ‘Happy Birthday'. Ook een lief telefoontje van thuis maakte mijn dag goed! Ik had een ananas taart en een kruidcake gebakken en soda gekocht. De collega's en vrienden kwamen 's avonds naar de compound. Ik kreeg zelfs een paar cadeautjes: chocolade, paprika chips en strooikaas uit nairobi en een paar kaartjes! Erg leuk. Grappig was dat een van mijn Afrikaanse vrienden iedereen stil liet worden; het is nu tijd voor je speech Anita! Euh...speech??! Ik zei: ik ben blij dat jullie er zijn. Maar dat was geen speech volgens hem. Toen ik later uitlegde dat wij nooit speeches doen op onze verjaardag maar gewoon gezellig met elkaar kletsen vond hij dat maar raar. Bij een verjaardag hoort een speech van de jarige, anders is het geen verjaardag! Gelukkig was het heel gezellig en was de cake ook lekker!

Elke zondag ga ik 's morgens trouw, heel vroeg, naar de kerk. Ik heb keuze tussen de dienst van half 8 of 9 uur. De mensen die mij beter kennen weten al dat ik voor die van 9 uur kies. Maar dan is het nog lastig om er om 9 uur te zijn. Gelukkig is dat hier geen probleem, want ook al kom je een half uur later, je bent altijd welkom en niemand kijkt je raar aan!

Soms is het fijn dat tijd zo'n ruim begrip is, maar ik moet zeggen: doe mij maar de Hollandse stiptheid!

Zondags ‘s middags ga ik altijd naar Fellowship, we komen dan bij elkaar als groep (over t algemeen alleen niet-Sudanesen, dus blanken). De ene keer zijn we met 5 man, de andere keer met 15. He leuke aan de Fellowship is dat iedereen wat lekkers mee neemt. Dus voordat we aan de Bijbelstudie beginnen staan we allemaal om de tafel met lekkernijen en genieten we van alle zoetigheid!

Maandag 9 juli was een bijzondere en belangrijke dag voor Zuid-Soedan. Het land vierde haar eerste verjaardag na de onafhankelijkheid! Het was een public holiday, dus iedereen was vrij.

Op deze dag gaat iedereen naar ‘Freedom square', een groot veld midden in Yei. Het wordt vooral gevierd door veel marching and speeches. Marching houdt in dat de militairen, scholen, verenigingen, in vol ornaat en in de juiste pas naar het plein marcheren en daar staan. Speeches zijn gewoon lange saaie praatjes, waar je ‘helaas' niet zoveel van verstaat.

We lopen wat rond, staan wat stil om te kijken en te luisteren. Helaas mag je geen foto's maken, waarom weet ik niet zo goed, maar het zal wel reden hebben dat er zoveel militairen zijn. Na een poosje komt een dronken SPLA militair op ons af. Hij is in de oorlog gewond geraakt en zo zijn been kwijt geraakt, hij is dus een ‘wounded hero'. Als ik wat later bij een groepje kom bij andere blanken, blijkt dat hij hen helemaal heeft rond geleid. EN: ze mochten met hem op de foto, nou dat wil ik ook wel! Haha! Hij helemaal trots, ik schaapachtig lachen! Was wel leuk, de foto volgt nog!

Helaas is er onder al deze feestvreugde veel verdriet, Zuid-Soedan is nog steeds en van de armste landen ter wereld, waarvan de helft van de bevolking onder de 1 dollar grens per dag leeft. Basisgezondheidszorg is voor 30 procent van de bevolking onbereikbaar en veel vrouwen sterven tijdens de bevallingen. Doordat de olieproductie stil is gezet krijgt het land geen enkele inkomsten en stijgen alle prijzen. Vooral de voedselprijzen stijgen erg.

Na een soda bij een restaurantje is het tijd om naar huis te gaan, speeches luisteren is toch maar saai. We eten bij ZOA een Nederlandse maaltijd met brood, kaas en hagelslag! ‘smiddags nog een potje volleyballen.

's Avonds hadden we op de compound Lady's Night, dus met alle vrouwen onze voeten weken in een bad warm water, maskertjes, nagellak enzovoort! Erg gezellig en leuk!

De dinsdag 10 juli zaten we 's morgens vroeg braaf in Devotion, toen iemand melde: ik hoorde vandaag op de radio dat de regering een extra vrije dag heeft uitgeroepen voor iedereen! Nou, dat kan qua planning zo alleen in Afrika, maar de collega's waren er maar wat blij mee! Ik heb 's morgen nog wel gewerkt, maar 's middags ook heerlijk genoten van een extra vrije dag!

As. Vrijdag vertrek ik voor mijn eerste ‘leave/R&R'(Rest and Relax) naar Oeganda! Met openbaar vervoer eerst naar Arua, naar Famke! Dan door naar Kampala en Jinja! Ik heb er zin in! Hoe goed ik het ook heb hier in Yei/Zuid-Soedan, het is toch fijn om na 9 weken even uit te rusten en weer op te laden in Oeganda! Grappig is dat ik eerst Oeganda beschouwde als een derde wereld land, nu is het voor mij luxe! Ik ben erg tevreden met wat ik heb in Yei, maar ik kijk toch ook uit naar een echte wc en douche met warm water!

En natuurlijk vind ik het super om straks alle kinderen van Welcome Home (weeshuis waar ik 2 keer eerder vrijwilligerswerk gedaan heb) weer te zien!

"The African Child Day" en meer! :)

Het is al weer een tijdje geleden dat ik het vorige verslag geplaatst heb. Maar hier weer een vers en nieuw verslag vanuit het (meestal) warme, stoffige en zonnige Yei.

Momenteel is het zonnig en droog, maar dat wil niet garanderen dat het altijd mooi weer is hier. Het regenseizoen is van april- november. Dit houdt in dat het soms ineens kan stortregenen. De regen valt dan met bakken uit de lucht en de lichtflitsen geven een show weg.

Sinds het vorige verslag heb ik heel wat dingen gedaan en meegemaakt. Zo waren de examens voor P6 ( Primary 6/groep8) aangebroken. Maar omdat de scholen gebruik maken van een Congolees curriculum, moeten de examens ook vanuit Congo komen. Maar we kregen niet alleen de examens, maar ook een inspecteur.

Deze inspecteur/minister van education in Kinshasha bracht deze examens en hield gelijk toezicht of alles wel volgens plan verloopt. Natuurlijk moet er ook goed contact zijn tussen de lokale autoriteiten, dus hebben we ook genoeg meetings gehad in Yei.

In het vluchtelingenkamp Lasu brachten we, samen met de inspecteur een bezoek aan de scholen. Veel administratieve handelingen moesten nog verricht worden.

Maar de P6 kandidaten waren er klaar voor. De volgende dag dus vroeg op weg om op tijd in Lasu aanwezig te zijn. De examens verliepen allemaal volgens plan en de inspecteur was tevreden. Helaas sprak hij erg weinig Engels, dus een goed gesprek was niet mogelijk.

Helaas was de inspecteur, 50+ , getrouwd en grijs, erg gecharmeerd van mij. Hij bleef maar vragen of ik hem niet op wilde bezoeken in Kinshasha, en nadat ik mijn werk met Across klaar had moest ik maar naar Congo gaan. Ik heb alles maar in het midden gelaten en er niet veel op gereageerd. Toen het tijd was om een groepsfoto te maken, stond ik dus het verst bij hem vandaan. Maar als een hooggeplaatst persoon uit Congo je vraagt om met hem op de foto te komen, kun je natuurlijk niet weigeren...

De eerste zaterdag na de examens kreeg ik om 8 uur 's morgens al een telefoontje van een onbekend nummer. Ja, je raad het al: de inspecteur! Hij wilde mij graag spreken en ik hoorde vaag iets van: komen naar Congo... Ik heb maar gelogen dat de verbinden erg slecht was en heb toen opgehangen. Tja, wat moet je hier mee? Gelukkig is hij nu ver weg en zullen we maar zeggen: uit het oog, uit het hart?!

Niet alleen P6 heeft examens, maar alle leerlingen van de scholen hebben toetsen, dat zorgt voor veel stres bij sommige leerkrachten. Op een dag liepen Jullius (onderwijsteam) en ik naar de scholen toe, toen wij merkten dat het wel erg stil was. De leerkrachten hadden de kinderen maar een vrije dag gegeven, omdat ze de examens voor moesten bereiden.

Ook de middelbare school heeft examens. Deze examens zijn door de leerkrachten op papier gezet en moesten wij in Word typen en vermenigvuldigen voor de kinderen. Helaas was alles in Frans. Dus de spellingscontrole maar op Frans en hopen dat er niets verkeerd gespeld is.

In het vluchtelingenkamp is dus een middelbare school, maar deze heeft (tot nu toe) alleen de eerste klas. Oudere kinderen moeten naar school in Yei. Across houdt supervisie en met behulp van andere sponsors krijgen deze jongeren de kans om naar school te gaan. Zo zijn er 11 meisjes die naar de Yei Girls School gaan. Op een vrijdagmorgen brachten wij een bezoek aan de school en spraken wij met deze meisjes. Sommige zijn erg gemotiveerd en trots dat ze de mogelijkheid hebben om school af te maken. Want 11 meiden uit een heel vluchtelingenkamp zijn er niet veel.

De meisjes konden met ons praten en aangeven of er problemen zijn waarbij Across kan helpen. Ook spraken wij een bemoedigend woord. Ik was vooral trots op deze meiden, omdat ze ervoor gekozen hebben school af te maken. Hoe moeilijk het ook is om les te krijgen in een andere taal en ver weg te zijn van familie en vrienden.

Ook enkele jongens vanuit Lasu hebben de mogelijkheid gekregen om de middelbare school af te maken. In Yei Public school bezochten wij ook deze jongens. Gelukkig ging ook hier alles goed en was er alleen een verzoek om rekenmachines.

Dat ik nog steeds in Afrika ben bevestigd het volgende verhaal wel.

Er zijn heel veel verschillende stammen in Zuid-Soedan. Sommigen zijn meer de landbouwers, andere zijn meer de veehouders. Tussen de Dinka's en de Mundari ( twee stammen hier) ontstond een opstootje om koeien. Wat er precies gebeurt is weet ik niet, maar tijdens onderhandelingen kregen ze hier in Yei ruzie en werd de Dinka man gedood. De commissioner (soort burgemeester/leider van Yei) kreeg dit te horen en heeft wel een heel radicale maatregel ingesteld. Een hele maand lang mag er geen vlees van een koe verhandeld of verkocht worden in Yei. Dus geen koeienvlees op de tafels meer. Nu is dit voor sommige mensen echt en ramp hier. Illegale handel komt op gang en de hotels krijgen via andere steden hun vlees. Maar daarbij moet je wel oppassen want anders word je gearresteerd. Veel collega's klagen al, want hoe moeten ze het redden om een maand geen beef te kunnen eten? Ik denk dan: ga over op de kip of geit, maar nee, het zit hier hoog. Hopelijk heeft het geen erge gevolgen. ( want mensen kunnen soms rare dingen doen als ze boos zijn en hun zin niet krijgen)

Op een dag zat ik in Lasu te wachten op het transport terug naar Yei. Er zat een familie te wachten op iets. Nadat ik de gebruikelijke handen geschud had probeerde ik een gesprekje aan te knopen met de vrouw. Erg makkelijk ging dit niet, want zij sprak alleen de lokale taal. Maar gelukkig met iemand die vertaalde kwamen wij redelijk ver. Er was ook een heel klein, mooi meisje. Ik had nog een zakje met snoepjes, dus deze uitgedeeld. En snoep doet wonderen, wanneer ze eerst nog schuchter naar je als blanke kijken, veranderd het gezichtje in een lach zodra het snoepje tevoorschijn komt.

Het meisje heet Ireen, haar moeder heeft haar verlaten waardoor ze nu bij haar oma woont, samen met haar broertje en zusje. Oma is 42 jaar. Toen ik vroeg hoe oud Ireen was kon ik het antwoord bijna niet geloven: ze is 4, maar ziet er uit als een meisje van 2! Erg ondervoed. Ik had nog wat koekjes en water, dus dit aan haar gegeven. Vol trots liep z emet het flesje water rond en gaf ze heel lief wat aan haar broertje. Ze wilde zelfs bij mij op schoot zitten, nou dat laat Anita zich geen twee keer zeggen.

Zaterdag 16 juni was het ‘The Day of The African Child'. Met een heel team van Across gingen we om 9 uur weg. Dat tijd een ruim begrip is werd ook nu weer bevestigd. Toen wij rond half 11aankwamen was er niemand van ARC ( Andere organisatie, die deze dag organiseerde) aanwezig. Hoewel duidelijk op de uitnodiging stond: aanvang tussen 9 en 10 uur. Niemand doet hier moeilijk over, dus wachten we allemaal geduldig. Reachel (collega Across) en ik gaan opzoek naar Ireen en haar familie. Ze woont helemaal aan het einde van het kamp, dus het is een hele wandeling. Ook is het lastig om het juiste plekje te vinden. Het kamp is opgedeeld in villages, maar dan nog zijn die erg groot. Na veel gevraag en met behulp van een jongen, vinden we tussen alle hutjes en mais het juiste adres. De oma en kinderen waren er niet, maar de tante was er wel. We hebben de groeten overgebracht en wat koekjes achtergelaten. Reachel moest al om mij lachen, met dit ‘special project' van mij.

Ik hoop Ireen nog vaker te kunnen bezoeken en haar af en toe wat extra aandacht en liefde ( en eten) te geven!

Toen wij na dit bezoekje terug kwamen bij de plek van de ceremonie was het ondertussen half 1, gelukkig was het net begonnen en keek niemand ons raar aan. Het was een bijzondere dag met veel voorstellingen van kinderen. Verschillende groepen gaven een kleine voorstelling, zongen een lied of deden een drama. Ook ouderen waren betrokken en gaven een traditionele dansvoorstelling. En als er in Afrika gedanst wordt, dan wordt er ook goed gedanst. Nadat meerdere mensen uit het publiek naar voren gingen om mee te dansen, werd ik ook meegetrokken. Nou en dat heb ik geweten, iedereen te joelen en te fluiten! Ik maar wat dansen op mn Hollandse benen, maar goed, na afloop kreeg ik te horen dat ik het prima gedaan had!

Na nog een aantal speeches en optredens was het einde van het programma in beeld en kregen wij een lunch: keuze tussen rijst/ casavameelpap, kip en geit. Ik heb maar voor de rijst en geit gekozen.

Helaas liep deze dag niet zo vrolijk af als hij begon. Na het eten zagen wij dat veel mensen naar de kliniek renden. Toen wij vroegen wat er aan de hand was hoorden wij dat er een baby van 7 maanden was overleden. Daar sta je dan: Nog een paar tel eerder vier je het leven van het Afrikaanse kind, sta je daar en hoor je dat een baby gestorven is. Met de manager van Across zijn we naar binnen gegaan en daar zie je een oma met een kleine jongen in haar armen liggen. Dan staat de wereld weer even stil en besef je weer dat elk leven even waardevol is. De waarheid is hard: veel ouders gaan te laat met hun kinderen naar de kliniek en vertrouwen nog steeds erg op 'natuurlijke' geneeswijzen. Zodra ze in de gaten hebben dat het kindje echt ziek is gaan ze pas medische hulp zoeken. Helaas heeft dit 7 maanden oude jongetje deze hulp te laat gekregen.

Zondags begint de dag altijd vroeg, om 9 uur begint de kerk. Dan heb ik nog geluk, want ik had ook kunnen kiezen voor de vroege dienst, die al om half 8 (!) begint. Maar ook al kom je 10 minuutjes later aan, dan ben je nog mooi op tijd. De dienst is wel erg lastig te volgen, om dat het Afrikaans- Engels soms erg moeizaam te verstaan is. Maar toch vind ik het goed om elke zondag heen te gaan. Het zingen is elke week anders: soms is er een koortje, dan is er iemand die voorzingt en de kerk zingt na.

Vol overgave zingt iedereen: Goodmoring Jesus, we welcome You! Goodmorning Spirit we welcome You... enz. Heerlijk om te zien!

‘s Middags is er Fellowship, samen met andere ‘blanken' hier houden we een Bijbelstudie. Iedereen neemt een snack mee en het is goed om dan samen te zijn. Ik had het idee opgevat om een appeltaart te bakken! Ja er zijn hier appels te krijgen ( via Nairobi) Super duur, maar soms de moeite waard. J

Ik had zelfs nog een wedstrijd van het NL elftal gekeken op het terrein van YTTC( Yei Teacher Training College), met allemaal Soedanese studenten voetbal kijken is erg leuk. Alleen kon ik niet echt uitleggen dat we toch alleen maar voor Nederland moesten juichen. Ze waren wel erg blij met de doelpunten van Ronaldo...

Helaas kon ik 20 juni niet naar de World Refugee Day, ik had er erg naar uit gekeken, de kinderen van de scholen hadden aan het thema gewerkt, maar helaas, ik was ziek. De latrine was mn beste vriend.

Het is niet fijn om ziek te zijn hier, maar gelukkig werkt een malariakuur van 3 dagen erg goed. Ik ben vroeg ermee begonnen, dus was niet te ziek geworden. Gelukkig maar.

Het is ook fijn om dan goede collega's te hebben! Zo wist er 1 niet dat ik ziek was en kwam mij 's avonds opzoeken: Ja ik wilde toch echt even ‘sorry' zeggen! En als we dit geweten hadden, hadden we voor je kunnen bidden!

Het Christelijke geloof staat hier echt centraal! Elke morgen beginnen we om half 9 met devotion (Bijbelstudie) met alle collega's. Erg bemoedigend!

Gelukkig gaat alles nu alweer een stuk beter, dus allemaal geen zorgen maken! J Ik ga weer volop genieten hier en zo snel mogelijk weer naar Lasu!

Ik heb foto's online gezet van ‘The African Child Day'. Wel een verzoekje om de foto's met kinderen niet ongevraagd ergens voor te gebruiken! ( Child protection)

Hartelijke groet vanuit Yei en tot een volgende keer!

PS. De reacties op mijn blog vind ik erg leuk om te lezen!