Geen asfalt, veel regen en duizenden vluchtelingen

Het weekend in Juba was erg rustig. De zondagmorgen naar de kerk geweest waar iemand van Across voor ging. Grappig was dat hier meerdere blanken naar toe gingen en ik naast een man zat, die ik ook in het vliegtuig naar Nairobi ontmoet heb. Hoezo de wereld is klein.

De kerkdienst was wel een beetje lang, zelfs vergeleken met Nederland. Maar het is altijd bijzonder om te zien dat wereldwijd mensen dezelfde God aanbidden.

Maandagmorgen ging er een auto naar Yei, dus dat was goed nieuws voor mij! Alle koffers boven op het dak vastgeknoopt, en op weg. We zetten nog een paar medewerkers bij een anders vluchtelingenkamp af en de auto ging verder. Asfalt was al in geen kilometers te zien, alles is stoffig en zand. De weg zit vol met gaten en hobbels, maar wonder boven wonder kan de chauffeur alles goed in bedwang houden en zie ik zelfs de kilometerteller boven de 80 uitkomen! Zelfs dat is dus mogelijk!

Halverwege ontmoeten we de auto uit Yei. Dit is zodat beide auto's niet zover hoeven te rijden en dat scheelt voor beide kanten weer benzine. Helaas was van beide auto's de band lek gegaan. Geen wonder met deze slechte wegen, maar de band moest dus vervangen worden en de band die stuk was moest gemaakt worden.

Daar zit je dan, ergens in een dorp midden in Zuid-Soedan, je gaat naar een lokaal restuarantje ( als je het zo mag noemen) en je eet een bord met rijst. Kinderen spelen buiten, ouderen mannen doen een dutje. Groepjes mannen zitten onder de mango boom te kaarten. Het Afrikaanse leven is volop aan de gang. Na een vertraging van ruim 2 uur kunnen we weer verder. Aangekomen in Yei staat Hilda, een andere Nederlandse vrouw, mij al op te wachten. Fijn zo'n welkom!

Ik slaap voorlopig bij Ruth, een vrouw uit Engeland.

Ik zou een eigen kamer krijgen, maar deze kamer staat nog vol met spullen van iemand anders, die onverwachts weggegaan is zonder zijn sleutel aan iemand anders te geven. Dus daar moet ik nog op wachten, voordat ik mijn eigen plekje krijg. Het is en blijft Afrika, dus flexibel zijn hoort erbij!

Dinsdag een oriëntatie in Yei, voornamelijk de compound gezien en alle collega;s ontmoet. Op de compound staat ook een school, Yei Teacher Traings College, de Zuid-Soedanese pabo zeg maar. Wie weet kan ik hier in de toekomst ook nog iets betekenen.

Ik heb veel ingelezen over Lasu, het vluchtelingenkamp waar ik ga werken.

Donderdag ging ik voor het eerst naar Lasu, ik was erg benieuwd, want men had mij er al veel over verteld. Vooral voor de weg werd ik gewaarschuwd.

Om half 9 werd de auto vol geladen en gingen wij op weg. Het begin van de weg was nog niet heel slecht. Maar hoe verder we gingen hoe slechter de weg werd. Het verbaasd mij dat het een weg mag heten. Heel, heel veel gaten, hobbels in de weg. En dan is het regenseizoen hier, wat inhoud dat de weg veranderd in een rivier. Grote plassen, zo breed als de weg moeten doorkruist worden. Ik kan zeggen, een land cruiser is hier geen overbodige luxe maar echt nodig! De afstand tussen Yei en Lasu vluchtelingenkamp is niet veel, zo'n 35 kilometer, maar je kunt je voorstellen dat je met zo'n weg er geen half uurtje over doet. Voor een enkele reis moet je toch al gauw 1,5 uur rekenen. De omgeving waar je door rijd is wel prachtig, je gaat door bossen, wat al gauw op regenwoud lijkt, je passeert kleine dorpjes, kinderen die naar je zwaaien.

Aangekomen in Lasu Refugee Settlement lijkt het een mega groot dorp. Overal, zover als je kunt kijken staan kleine hutjes bij elkaar. Er wonen in dit kamp ongeveer 8000 mensen, die allemaal uit Congo gevlucht zijn. Het kamp bestaat sinds 2009. De mensen zijn voornamelijk gevlucht voor het geweld van de LRA. (Leger van de Heer) Het was indrukwekkend om te zien hoe georganiseerd alles was! In het centrum was een klein kliniekje, waar de mensen medische hulp kunnen krijgen, er staan grote tenten met zakken eten van World Food Program.

Ik ga mij hier vooral richten op het onderwijs. Het kamp telt 3 scholen, 1 middelbare school en 2 basisscholen. De basisscholen tellen veel kinderen, maar toch is er een groot probleem met het aantal kinderen wat wel aan school begint, maar later uitvalt, dit om verschillende redenen. Een aantal redenen zijn bijvoorbeeld: ouders zien het nut van onderwijs niet is, kinderen moeten helpen in het huishouden door bijvoorbeeld water te halen, kinderen worden niet naar school gestuurd door ouders, meisjes worden uitgehuwelijkt op jonge leeftijd en worden zwanger, enz.

Wat mij ook opvalt in het kamp is dat bijna elke vrouw die je tegen komt of zwanger is, of een kind heeft. Het is een soort ‘verzekering' om veel kinderen te hebben, omdat deze kinderen weer voor jou kunnen zorgen als je zelf oud geworden bent.

Het was een indrukwekkende dag. Vrijdags ben ik weer naar het kamp geweest en heb ik samen met een onderwijscollega van Across met de directeuren gesproken. Ik werd door iedereen hartelijk welkom geheten. De kinderen vinden het nog wel bijzonder om een blanke te zien, iedereen wil je hand vasthouden en roepen naar je.

Over handen geven gesproken, de sudanese cultuur is zo dat je iedereen een hand geeft als je ergens binnenkomt, ze houden gewoon van handen schudden. En zie je elkaar in de avond weer, dan schud je elkaars hand toch weer?

Al met al heb ik dus al een klein beetje gezien van Yei en omgeving. Ik kijk er naar uit om te gaan werken met het onderwijsteam en zien of er van beide kanten iets geleerd kan worden!

Mijn werkzaamheden zullen voornamelijk plaats vinden in Lasu. Ik heb mijzelf voorgenomen om de eerste periode van ongeveer een maand niet al te veel willen doen, ik wil niet de blanke zijn die er komt en het beter weet. Toch heb ik voor mijzelf al een klein lijstje gemaakt van activiteiten die ik graag zou willen organiseren. Sportactiviteiten, sociale vaardigheidstrainingen, een workshop voor de leerkrachten. Maar ik moet niet te snel willen, dus gebruik ik deze eerste periode vooral voor observeren, vragen stellen en meelopen.

De weg van Yei naar Lasu blijft elke keer wel een uitdaging, wij mensen zijn gewoon niet gemaakt om 1,5 uur in een hobbelende auto te zitten. Toch geniet ik elke keer wel van de landschappen die wij voorbij rijden. Vooral de veelkleurigheid van de kleren die de vrouwen aanhebben, de hardwerkende vrouwen op het land, terwijl ze het land bewerken kunnen ze ook nog een baby op hun rug dragen, de versierde hutten. Afrika is en blijft bijzonder.

Maar dat er nog steeds veel verdrietige dingen gebeuren is ook helaas een feit. Toen wij maandag de 28^e terug reden van Lasu naar Yei hoorde ik dat er een man aangetroffen was in het vluchtelingenkamp. Hij had wonden en tekenen dat hij vast gebonden was, hij was ontsnapt uit de bush en zo aangekomen in Lasu. Hij is waarschijnlijk ontvoert geweest door de LRA, maar heeft kunnen ontsnappen. Across heeft de politie gestuurd om te kijken of zijn verhaal klopt en hij echt een slachtoffer is en niet iemand zelf van de LRA.

De LRA mag dan nog maar een klein ‘leger' hebben, maar toch is voor mij erg duidelijk dat de gevolgen nog steeds erg groot zijn: een kamp met 8000 gevluchte mensen en verhalen vertellen mij dat het nog steeds een groot probleem is.

Waar ik mij de komende tijd op ga richten is het organiseren van verschillende activiteiten voor de kinderen in het kamp. Zo willen wij een net- en voetbaltoernooi organiseren tussen de twee basisscholen. De kinderen hebben bijna vakantie, dus het leek ons een goed idee om deze periode af te sluiten met een competitie.

Daarnaast is er in juni ‘World Refugee Day', hier willen wij een leuke dag voor maken, dus willen wij activiteiten bedenken voor de kinderen in het kamp. In juni is het ook ‘African Child Day', ook dit kunnen wij niet zomaar voorbij laten gaan, dus willen wij ook op deze dag de kinderen een fijne dag bezorgen.

Giraffen, olifantjes en vluchtelingen in Juba

15 mei was het dan eindelijk zover: ik ga vertrekken naar Zuid-Soedan!

Zondag was een mooie en bijzonde afscheidsdienst. Bijzonder dat er zoveel mensen aanwezig zijn en voor je bidden!

Dinsdag stond om 2.30 uur de wekker, want ik moest om 7.20 al vliegen. Dus nog een laatste keer in mijn eigen bed geslapen (+warme douche, vers brood enz.!) en op weg naar Schiphol!

Pa en ma hebben mij uitgezwaaid! Mijn eerste tussenstop was in Londen. Vanuit Londen vlieg ik naar Nairobi. Met ruim 1,5 uur vertraging ging ook dit vliegtuig in de lucht. De vlucht was goed, af en toe wat turbulentie, maar ik heb genoeg dvd'tjes kunnen bekijken.

En dan sta je weer in Afrika!:) Het voelde goed terug te zijn! Zodra je buiten bent ruikt het weer anders en dacht ik: ohw ja, zo rook het!

Ondertussen was het overal donker. De weg was erg goed, af en toe een gat in de weg. Maar tja, het is en blijft Afrika!

John, mijn chauffeur bracht mij bij Maree, een vrouw uit New Zeeland, die ook voor Across werkt. Hier kan ik slapen de komende dagen.

Woensdag had ik een introduction op het hoofdkantoor van Across. Veel mensen ontmoet, en veel informatie gekregen. Ik werd hartelijk welkom geheten! Ik kreeg een t-shirt van de organisatie en voelde me een echte ‘Acrosser'!

Natuurlijk moesten er ook nog de nodige boodschappen gehaald worden voordat ik naar Yei ga. In Nairobi is namelijk alles wel verkrijgbaar! In een kleine shoppingmall de supermarkt opgezocht en een tweepits gasstel en een kussen gekocht.

Veel van Nairobi zie ik niet, omdat ik in een buitenwijk van de stad verblijf. Wel zie je overal een typisch Afrikaans beeld: kleine winkeltjes, overal langs de kant van de weg mensen die een zakcent verdienen door mango's ed. te verkopen. Vrouwen met baby's op hun rug.

Het werd ook tijd om heel eventjes de toerist uit te hangen. Samen met Maree en een andere New Zeelander gingen wij naar een giraffenopvang. Hier kunnen giraffen wel vrij rond lopen, maar kun je de giraffen ook voeren! Door mijn Oegandese rijbewijs te laten zien werd ik een echte ‘resident' van Oost-Afrika en betaalde erg weinig! Op naar de giraffen, een van mijn lievelingsdieren!

Ik moet zeggen; dit is een ding wat bij iedereen op de ‘to do list' moet staan! Je staat op een platform en giraffen komen statig aanlopen. Er waren ook twee babygiraffen bij. Je krijgt eten in je hand en dat stop je zo in de mond van een giraf! Ook kun je het op je hand leggen en de giraf likt het zo van je hand. Dat was echt heel leuk om te doen! Ik was zelfs zo maf om het tussen mijn lippen te doen, zodat je een lekkere lik krijgt van een giraffe! J

Nu ik nog in de ‘beschaafde' wereld ben, zijn wij ‘s avonds uit eten geweest bij een Italiaans restaurant. Nog een lekkere pizza gehad! Ik ben klaar voor Zuid-Soedan!

Donderdag nog een laatste dag in Nairobi. Om half 11 werd ik opgehaald om naar een weeshuis te gaan. Maar dan wel een heel ander weeshuis dan ik gewend ben!

Een olifantenweeshuis wel te verstaan! Hier worden allemaal (wees) baby olifantjes opgevangen en grootgebracht, zodat ze later weer terug kunnen in het wild. Dit was een hele aparte maar erg leuke ervaring! Er stonden allemaal flessen klaar met melk en de olifantjes kwamen aan lopen. Het is wel mega toeristisch, dus je zag overal blanke mensen met grote zoom fototoestellen. Nadat de olifantjes hun drinken hadden gehad liepen ze rond. Je kon ze aanraken en aaien. Erg grappig is dat!

Per dag mag je maar een uur bij deze olifantjes blijven, anders raken ze te veel gewend aan mensen. Ik moet zeggen: het was erg toeristisch, maar ook zeker de moeite waard! Je keek uit over Nairobi N.P. en ik zag nog een kleine impala lopen. Na de olifanten nog wat haarlak, mousse en doxycycline ingeslagen in een supermark en dat was de luxe voor nu!

Vrijdags vlieg ik ‘s morgens naar Juba. Ben benieuwd wat ik daar aan zal treffen en hoe is het in Zuid-Soedan! Nog 1 keer een warme douche ( als er stroom is, die al erg vaak uitgevallen is)! En dan zeg ik: Hello South-Sudan! J

Vrijdag morgen werd ik om 6 uur opgehaald door John, de taxichauffeur. Ik had mijn bagage uitgezocht, want officieel mocht ik maar 30 kilo aan bagage mee nemen van Nairobi-Juba. Natuurlijk lukte dit mij niet en was ik bereid meer te betalen voor extra kilo's. Het verkeer in Nairobi was niet echt druk. Wel mooi om de zon op te zien gaan boven Nairobi town. Op het vliegveld ontmoette ik twee Amerikaanse jongens die ook naar Juba vlogen. Gelukkig hadden zij niet zoveel bagage mee genomen en kon ik gebruik maken van hun overgebleven kilo's. Ik had nog teveel, maar de vrouw achter de balie deed helemaal niet moeilijk over mijn 20 kilo extra! Dat was mooi meegenomen.( en scheelde veel geld) De vlucht van Nairobi naar Juba was erg goed, het was een 50-seats vliegtuig, maar we waren maar met 14 man in het vliegtuig.(geen wonder dat ze niet moeilijk deed over de bahahe!) Aangekomen in Juba stap je het vliegtuig uit en het eerste wat je merkt is de warmte! Omdat mijn spijkerbroek het meeste woog, had ik deze aangetrokken, maar dat was geen slimme keus!

Om een visa te krijgen was het wachten, maar gelukkig viel alles erg mee. Je gaf je paspoort af, en wachtte 30 minuten tot hij hem later met visum weer terug geeft. Natuurlijk moesten alle koffers open en gecheckt, maar dat ging prima: rits open, beetje rommelen en weer dicht met de koffer. Gelukkig stond de chauffeur mij al op te wachten en konden we naar de Across compound in Juba. Hier is een groot kantoor en vele kamers om te verblijven. Ook ik verblijf in een kamer op de compound van Across.

Across is een organisatie wat over heel Zuid-Soedan werkt. In Juba, de ‘hoofdstad' van Zuid-Soedan richten de programma's zich vooral, in samenwerking met de UNHCR, op de returnees van Khartoum naar Juba.

Vrijdagmiddag ben ik naar The Way Station geweest. Dit is een van de kampen waar de vluchtelingen van Zuid-Soedan opgevangen worden. Dagelijks komen er rond de 300 mensen aan, wat een hele organisatie is. Je ziet dan ook veel UN en UNHCR mensen rondlopen. Across heeft een gedeelte van de organisatie op zich genomen en zorgt onder andere voor onderdak, eten en medische zorg.

De mensen die aankomen zijn tijdens de oorlogen als vluchtelingen gevlucht naar Khartoum en komen nu weer terug, nu het zuiden onafhankelijk is geworden.

Het is moeilijk te beschrijven hoe het er aan toe gaat. Veel mensen staan te wachten in lange rijen om ingeschreven te worden, er worden dan vragen gesteld al: waar kom je vandaan, waar wil je naar toe en heb je nog familie enz.

Daarnaast zijn er veel grote tenten waar rond de 50-100 mensen in slapen. Ieder gezin wat zich inschrijft krijgt een pakket met daarin onder ander: dekens, klamboes, borden en bekers.

Veel kinderen lopen rond en anderen zitten dicht bij elkaar te zitten en te wachten. Omdat ik niet zo goed wist wat ik hier moest doen heb ik gevraagd of ik niet met iets kan helpen.

Dus werd ik naar de kliniek gebracht en hier mocht ik helpen met de medicijnen. Ik moet zeggen, dat was leuk werk om te doen! Mensen die ziek zijn zien een ‘dokter' of verpleegkundige en komen met het handgeschreven recept bij mij, ik noteer alle gegevens en welke medicijnen ze mee krijgen en diegene naast mij pakt alle medicijnen en legt aan ze uit hoe ze het moeten gebruiken. Ik kreeg vaak hele verhalen naar mijn hoofd, waar ik natuurlijk niets van begreep, dus verwees ik ze allemaal door naar de wachtruimte.

De bedoeling was dat ik zaterdag met een auto naar Yei gebracht werd, dit is qua afstand niet ver ( zo'n 160 km) maar omdat de weg zo slecht is, doe je er lang over.

Helaas ging dit niet door, waardoor ik langer in Juba verblijf. Tja, het is en blijft Afrika met allemaal veranderingen, flexibel zijn hoort er dan bij. Niet altijd makkelijk maar zo krijg ik wel de kans meer van Juba te zien!

Ik ben 's morgens weer naar het zelfde kamp gegaan. ‘smiddags ging ik, samen met anderen van Across, naar een ander kamp. De opstelling en organisatie hiervan is hetzelfde, maar het heeft ruimte voor meer mensen. Juba is erg bijzonder.

Niet in de zin van huizen en omgeving, maar meer door de weg. Er is asfaltweg aanwezig, maar dit stopt gewoon op de een op andere moment. Dan gaat de weg over op een stoffige weg vol met gaten en hobbels. Het is soms goed om in een 4x4 te zitten. Het straatbeeld is wel weer typisch Afrikaans en lijkt een beetje op Oeganda met veel winkeltjes aan de kant van de weg en kleine stalletjes waar men van alles verkoopt van groente en fruit tot beltegoed.

Het andere kamp is goed vol, rond de 2000 mensen hebben hier tijdelijk onderdak. Grote tenten van verschillende hulporganisaties worden opgebouwd, je ziet tenten van de EU, wc's van ZOA, hulppakketten van de OIM enz.

De mensen krijgen 3 keer per dag eten en staan dan ook veel in de rijen te wachten.

Op de terugweg kreeg ik een tour door Juba. Verbazingwekkend is dat alles heel erg duur is hier! Zo is benzine erg schaars en staan er ook lange rijen auto's, mensen en brommers voor te wachten. Ik geloof dat je soms meer dan 2 tot 5 euro per liter betaald! Dan mogen wij in NL nog niet klagen...

Ook is eten en drinken erg duur, een flesje cola betaal je al gauw 1,5 euro voor en voor accommodatie ben je toch minimaal 50 dollar kwijt voor een simpele plek. Raar dat een land zo in ontwikkeling, waar de bevolking zo arm is, toch zulke dwaze prijzen heeft.

Ik ben benieuwd wanneer de auto naar Yei gaat, want alles is redelijk onvoorspelbaar. Morgen ergens naar een typische Afrikaanse kerk, ik ben benieuwd!

PS. Mijn mobiele nummer in Zuid-Soedan is: +211954099749

Zuid-Soedan in aantocht

Welkom op mijn reisblog!

Nog eventjes en dan zal ik vertrekken naar Zuid-Soedan.( dinsdag 15 mei)Hier ga ik werken voor Across-Sudan.Across-Sudan is een Christelijke organisatie wat zich in zet voor de mensen in Zuid-Soedan.

De slogan van de organisatie spreekt voor zich: ‘Transforming lives and communities': Het veranderen van levens en gemeenschappen vanuit een Bijbels perspectief. Dit doormiddel van onderwijs, gezondheidszorg en levensonderhoud.

Ik ga werken in het onderwijsprogramma van Across, dit voornamelijk in het vluchtelingenkamp Lasu. Hier zal ik het het onderwijsteam ondersteunen door middel van interactie binnen en buiten de school,ik zal gaansamenwerken met het onderwijsteam om het onderwijs voor meisjes meer op de agenda te zetten,ook zal ikgaan proberen om meisjes die met school zijn gestopt toch te bereiken (en ook hun ouders).
Maar ook zalik wekelijks diverse activiteiten moeten organiseren: sociale vaardigheidstrainingen, sportactiviteiten, een vraagbaak/platform opzetten op het gebied van gezondheid, enz..

Ik zal gaan wonen in het plaatsje Yei. Yei is een 'stad' in central Equatoria in Zuid-Soedan.

Leuk dat je mijn verhalen volgt en ik zal het ook leuk vinden als je zo af en toe een reactie geeft! !

De laatste dagen in Oeganda en weer thuis!

Het vorige verslag was wel heel erg lang geworden. Deze zal hopelijk wat minder lang zijn! Ik zal de laatste dagen in Oeganda beschrijven, want ik ben alweer aangekomen in Nederland ( donderdag avond 22 sept)! Veel leesplezier!

Vorige week maandag was het een echte ‘marktdag', dit omdat we ‘s morgens met William, de manager van Welcome Home mee naar de markt gingen om inkopen te doen voor de hele week. Dus er werd weer van alles ingeslagen: een pak suiker van 50kg, brood, meel, olie, rijst, groente, fruit, enz! Genoeg om 70 kinderen en de medewerkers een week lang eten van te geven! William was weer erg blij, toen wij vertelden dat wijde boodschappen ook deze keer wilden betalen. Dus alle sponsors heel erg bedankt maar weer! Ook hebben wij de 90 blikken babyvoeding opgehaald, die wij in Kampala hadden gekocht. Wat een dankbaarheid van de medewerkers en van William! De prijzen zijn de afgelopen tijd zo extreem veranderd in Oeganda, dat het voor de meeste mensen onbetaalbaar wordt. Zo is de prijs van suiker 3 keer de lucht in gegaan, maar ook van brood, water en elektriciteit!

Na dit leuke en weer bijzondere uitje was het nog niet over met de ‘marktjes'! Alle medewerkers van Welcome Home organiseerden een marktdag, om zo hun eigen gemaakte spulletjes, zoals kettingen, armbanden en tassen te verkopen. Ik heb mij dus weer flink misdragen, want bij iedereen moest ik natuurlijk ‘iets' kopen! Ik heb dus voorlopig tassen, armbanden en kettingen genoeg! Maar wat mooi maken ze het! Trots dat ze een kettinkje verkocht hebben!
Ik vond eigenlijk ook dat Marlinde en Kirsten het ‘echte' Oegandese eten eens moesten proeven, en onder echt Oegandees eten versta ik Posho ( maïsmeelpap) en bruine bonen! Dit werd vandaag klaar gemaakt in het weeshuis, dus pakten ook wij een bordje mee. Ik zag wel dat ze erg moesten wennen, en het niet heel erg lekker vonden! Maar wel goed als je dit een keer gegeten hebt, want dit is wat ze overal in de dorpjes, dag in dag uit, ‘s morgens tot 's avonds eten!

's Middags zijn Marlinde en ik nog nar de Bujagali Falls geweest, een grote stroomversnelling in de Nijl, vlak bij Jinja. Leuk om gezien te hebben, vooral omdat ik daar vorig jaar ben wezen raften!
Ook nog een bezoekje gebracht aan de weverij, waar ik een kleed besteld had, gelukkig was het klaar en kon het mee genomen worden!
Een lange, maar mooie dag! Ondertussen, elk moment dat ik even de tijd had was ik natuurlijk bij de kinderen te vinden, wat ga ik hen missen!

Dinsdag was een dag waarbij we vroeg moesten opstaan! Ik had geregeld dat wij met Paster Timothy ( een dominee die op de eilanden werkt) mee mochten om verschillende eilandjes te bezoeken. Vorig jaar had ik dit ook twee keer gedaan en die herinnering was zo bijzonder, dat ik vond dat Marlinde, Kirsten en Rixtia dit ook maar eens mee moesten maken.
We hadden om 8.15 afgesproken bij Welcome Home, om daar samen met het village team van Welcome Home te vertrekken. Ik wist de weg niet zo goed, dus we hadden afgesproken om op elkaar te wachten en samen weg te gaan. Maar William had dit team niet 8.15 gezegd, maar 7 uur! Ja, want tijd is een ruim begrip, en zeg je 8 uur, dan wordt het al gauw half 9! Maar zo niet vandaag. Het team was netjes op tijd, en dachten maar: die blanken en tijd? 7 uur is toch 7 uur? Laten wij maar alvast naar de haven gaan waar het bootje is.
Gelukkig bestaan er mobiele telefoons en is alles toch nog goed gekomen, wij werden weggebracht naar de haven en daar was iedereen. Rond 9 uur konden wij dan, met zijn allen op een smal en toch wel enigszins wiebelig bootje, vertrekken.
Het eerste eilandje, was een eilandje waar ik vorig jaar ook al eens geweest was. De kinderen hadden ons al van ver gezien en stonden al op de uitkijk!Je komt dan met een vol bootje aan bij een ‘haven'. Alleen zijn de aanlegsteigers nergens te bekennen. Hoe doe je dat dan in Oeganda: gewoon wat extra gas geven, zodat je met een flinke vaart tegen de kant aan vaart. Het bootje ligt dan lekker stevig vast in het zand, en wij mogen met veel acrobatische toeren uit het bootje stappen. Een rokje is dan niet praktisch...

Zodra je voet aan wal gezet hebt, voel je je net sinterklaas en zwarte piet, alleen zijn wij de blanke en zij de ‘zwarte'. Je hebt gelijk een hele schare kinderen om je heen, die je hand vastpakken, maar ook een stukje arm of een vinger is goed om vast te pakken. Soms heb je meer dan 8 kinderen aan je hangen, maar dat is ook wel bijzonder. Grappig is dat een jongetje echt aan Marlinde moest voelen of ze niet wit af gaf!
Als je zo met een hele kinderschare aan het lopen bent door een Afrikaans dorp, voelt dat wel bijzonder. Het is zo onwerkelijk, dat al die kinderen, vaak op blote voeten, sommige een schooluniform aan, maar de meeste hebben geen fatsoenlijke kleren aan, hier gewoon wonen! In een hutje of huisje van modder en koeiepoep, dit is voor hen gewoon werkelijkheid! En dat er dan 4 grote blanken op bezoek zijn, dan is dat in hun ogen ook bijzonder.
Van ons hoeft al die poespas niet, maar er werden uit de klaslokalen grote stoelen gehaald en deze werden onder de boom, in de schaduw gezet. Hier mochten wij, samen met het team van Welcome Home plaats nemen. Nadat we ons voorgesteld hadden gingen de kinderen zingen en dansen. Ook werd er door het team van Welcome Home een verhaal uit de Bijbel verteld.
Na dit alles kregen wij door de directeur nog een korte rondleiding door de school. Elk klaslokaal staat apart van elkaar. Er is weinig te bekennen in de klas, een zwart schoolbord en een paar bankjes. Maar toch, de kinderen hebben en krijgen hier de kans om naar school te gaan!
Na dit bezoek gingen wij weer terug naar de boot. Met weer veel onhandige toeren stapten wij in het bootje en vaarden richting eilandje nummer 2. De directeur van het vorige schooltje ging ook met ons mee, want hij wilde het daar ook wel eens zien.

Aangekomen wij het dorpje merkten wij gelijk verschil in de kinderen, ze kwamen wat minder snel op je af en keken wat meer de kat uit de boom. Ik was zelf ook nog niet eerder op dit eilandje geweest. Wat mij ook gelijk op viel was dat het eilandje geen welvaren eiland was, bijna alle huisjes waren hutjes en de kinderen waren vies en soms bijna naakt, omdat ze gewoon geen kleren hebben.
Toch waren ook deze kinderen erg blij om ons te zien. Het schooltje lag redelijk hoog op de heuvel, dus al vanaf het bootje konden wij de kinderen op ons af zien rennen.
Ook wij klommen omhoog naar het schooltje toe, alhoewel het woord ‘school' nog een groot woord is. Alle kinderen van de school zaten buiten onder de boom op wat bankjes, of op de grond. De directeur van het schooltje, en de leerkrachten, allemaal ver bejaard en 70+ heetten ons van harte welkom. Ze waren dankbaar met het bezoek die de school kreeg, want dat gebeurde niet zo vaak.

De ‘school' was 1 groot krot. Het was een gebouw gemaakt van wat planken, waar je zo doorheen keek en die aangevreten waren door de termieten. Alle klassen hadden les in hetzelfde gebouw, zo keek elke klas gewoon een andere kant op. Maar ik moet het mij niet voorstellen hoor, om les te geven aan een klas, in 1 gebouw met nog 4 andere klassen, samen 200 leerlingen. Mij hoor je niet snel meer klagen!
Maar niet alleen het schoolgebouw was een probleem, de toiletvoorziening ook. De school had 2 ‘toiletten', wat wil zeggen: 2 gaten in de grond omheind met wat bladeren. Het probleem van deze wc is alleen dat de bladeren snel weg waaien en de wc dan niet erg hygiënisch is. Nu wil de school erg graag 2 stenen omheiningen maken, de stenen hadden de eilandbewoners zelf al gemaakt. Maar cement is erg duur en dus een groot probleem voor deze school. ( 2 zakken cement is omgerekend zo'n 15 euro). We hebben besloten om geld achter te laten bij Pastor Timothy, dat hij cement gaat kopen in de stad en gaat brengen bij dit schooltje, zodat ook deze kinderen een fatsoenlijke gelegenheid hebben om naar de wc te gaan.
Na dit bezoek waren wij toch allemaal wel onder de indruk en een beetje aangeslagen, wat hebben wij het in Nederland toch goed, wat klagen wij Nederlanders toch snel over eigenlijk niets en wat eigenlijk nog het mooie is; deze mensen en kinderen hebben, in onze ogen, bijna niets, maar toch zijn ze niet ongelukkig! Daar kan ik nog wat van leren! Zelfs de directeur van het vorige eilandje zei tegen mij: ik dacht dat ons eilandje en school arm was, maar nu ik dit gezien heb zeg ik dat nooit meer!

We gaan nog naar het eilandje van Pastor Timothy, hij woont daar in een huisje met 7 eigen kinderen en 7 aangenomen weeskinderen. Zijn vrouw had echt Afrikaans eten voor ons gekookt! Dus we mochten weer aan de rijst/posho/bonen/witte kool en aardappels. Niet te veel gegeten ( gezien mijn eilandverhaal vorig jaar! :D) en weer terug met de boot naar Jinja. Het was ondertussen bloedje heet geworden, de zon scheen erg fel en de temperatuur steeg ruim boven de 30 graden. Toch hebben we een kleine omweg gemaakt, om langs de oorsprong van de Nijl te varen. Hier zie je grote kolken waar de Nijl begint. Grappig als je bedenkt dat dit een van de langste rivieren ter wereld is en hier ontspringt.
In de stad een ijskoude soda gedronken. Maar ik wilde toch ook graag nog zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de kinderen van Welcome Home, dus weer op de boda naar Welcome Home. Wat ga ik al die kinderen toch missen. Ze zien je altijd al van ver aankomen en dat laten ze weten ook: mommie anita! En dan moet je natuurlijk ook iedereen aandacht geven! Gelukkig had ik gezelschap van Marlinde en Kirsten!

's Avond uit eten bij 2Friends, een restaurant in de stad. Maar zo simpel kom ik niet van dit bezoek af. Nadat wij betaald hebben voor ons eten, nemen wij een boda terug naar huis. Marlinde en ik delen hem. Thuis gekomen wil ik mijn portemonnee pakken om de boda chauffeur te betalen. Maar hoe goed ik ook zoek, geen portemonnee te vinden. Dan kun je toch lichtelijk in paniek raken, maar gelukkig had ik hulp. Marlinde en ik namen een andere boda en reden heel erg langzaam, dezelfde weg weer terug. Ondertussen was het al donker geworden, dus we moesten goed kijken of ik misschien mijn portemonnee ergens op de grond zag liggen, de chauffeur hielp erg goed, want op een gegeven moment ging hij zelfs aan de verkeerde kant van de weg rijden. Maar helaas, nergens iets te vinden. Ook bij 2 Friends was geen portemonnee gevonden! Dan besluit je maar om voor de zekerheid de bankpas en creditcard te blokkeren, je weet maar nooit.
Marlinde en ik nemen dezelfde boda weer naar huis, ik vraag hem voor de zekerheid nog maar eens extra zachtjes te rijden, zie ik daar, nog geen 20 meter van 2 Friends, open en bloot op straat mijn portemonnee liggen! Ik gil natuurlijk keihard; STOP! Natuurlijk was al mijn papiergeld verdwenen, maar mijn pasjes en rijbewijs zaten er gelukkig nog in! Er was iemand heel erg rijk ( voor Oegandese begrippen) geworden vandaag.

Vorige week woensdag morgen de laatste inkopen gedaan, wat souvenirtjes gekocht, schilderij opgehaald en naar Welcome Home! Laatste dag bij deze kinderen! 's Morgens heerlijk met alle kinderen gespeeld en de kleintjes een extra dikke knuffel gegeven.
's Middags was het een bijzondere dag voor de 40 oudste kinderen ( toddler groep) Wij namen hen namelijk mee naar de Nile resort om daar een soda te drinken en lekker te spelen in de speeltuin!
De kinderen werden extra vroeg uit bed gehaald, alle zondagse kleren kwamen tevoorschijn, want iedereen moest er op en top uit zien! Ook de schoenen werden uitgezocht; dat wil zeggen. Als een kindje de juiste kleren aan had, werd het naar de stapel schoenen gebracht om daar maar een passen paar uit te halen.
Alle kinderen vonden het maar wat spannend! Voor de meeste kinderen was het de eerste keer zo ver weg om een soda te drinken! Het busje van Welcome Home stond al klaar, natuurlijk is die groot genoeg voor alle kinderen!

Je moet er in Nederland niet aan denken, maar in Oeganda kan alles prima! ( op de terugweg zaten wij met 9 volwassenen en 40 kinderen in een 12 persoons busje) Zoveel mogelijk kinderen werden er op een bank gezet, wat mommies erbij en rijden maar! Wat een lol hebben de kinderen onderweg! Zingen, klappen en ogen vol pret!
Bij de Nile Resort spelen de kinderen leuk en koop ik voor iedereen een soda! Allemaal netjes op de grond in de kring. Heerlijk om te zien hoe de kinderen genieten, voor in onze ogen zoiets simpels!
Na deze soda krijgen alle kinderen een koekje en een ballon om mee te spelen! Wat een mooie afsluiter van 2 maanden in Oeganda!
Terug in de auto moet ik nog niet aan het afscheid denken wat er aan zin te komen. Wat zijn 2 maanden in Oeganda toch snel voorbij gegaan zeg! En wat hecht je je weer snel aan deze lieve kinderen!

Bij Welcome Home begin ik bij de middelste groep, ik geef elk kind een dikke knuffel. Afscheid nemen is niet leuk! Ook de baby's geef ik een dikke knuffel en een kus! Wat ga ik iedereen missen! Ook de mommies en medewerkers worden gedag gezegd. Met tranen zeg ik iedereen gedag, bah zeg! Dit is het minst leuke wat ik moest doen in die 2 maanden! Afscheid nemen van al die 70 lieve kinderen en al die mommies!
Maar de tijd begint te dringen, want om 6.15 uur zou de taxi al verschijnen. Dus nog een laatste knuffel, nog een laatste zwaai. Bye bye Welcome Home! Hopelijk tot weer heel snel een keer!

Bij Famke nog allemaal gedoucht, laatste spulletjes ingepakt en ook gedag zeggen van Famke en Naomi, waar ik de afgelopen 2 maanden gelogeerd heb! Fijn is dat we nog net op de valreep hebben mogen meemaken dat Famke de voogdij kreeg over Naomi!
Met de taxi naar Entebbe waar we ‘snachts om 2 uur gingen vliegen.
Na zeer weinig slaap komen we aan in Istanboel, waar we 6 uur moesten wachten op de vlucht naar Amsterdam, dus met wat spelletjes en een boek wachten op de volgende vlucht.
‘smiddags om 16.30 landden we dan op Amsterdam. Gelukkig had ik deze keer geen enkel probleem bij de douane en konden we zo door lopen! We waren weer in Nederland.
Wat is de tijd snel gegaan en wat heb ik veel meegemaakt! Ik zou zo nog eens 2 maanden of langer in Jinja kunnen verblijven, maar het houdt helaas een keer op!

Nu weer flink gaan invallen op de basisscholen om geld te verdienen! Ondertussen afwachten wat de GZB kan bieden. Afrika blijft trekken! Maar voorlopig geniet ik nog volop van de WARME douche en het verse brood!

Allemaal heel erg bedankt voor het ‘volgen' van mijn reisdagboek en voor jullie leuke en lieve reacties!

De safari en meer!

De invasie vanuit Nederland is gearriveerd en we hebben veel meegemaakt en gedaan. Ik zal proberen alles te beschrijven, maar ook weer niet te lang! Want dan wordt het voor jullie een beetje saai. Anders zou ik zeggen, ga er eens rustig bij zitten. Pak een lekkere kop koffie of thee en neem er een heerlijke stoopwafel of appeltaart bij ( hmmm, die mis ik! Mam:hint!!!)

Voordat ik Marlinde, Kirsten en Rixtia heb opgehaald, heb ik die maandag ( 29 aug.) een bezoek gebracht aan het kinderziekenhuis in Jinja. Dit deed ik samen met het team van Welcome Home. Daar gaan we bidden en de kinderen en mensen ondersteunen, erg bijzonder. Het kinderziekenhuis is niet echt een fijne plek om te zijn, voor mij op bezoek niet, maar dat moet al helemaal verschrikkelijk zijn voor de kinderen en hun ouders. Het stinkt er, bedjes liggen vlak naast elkaar en de familie zit/staat en ligt rond het bedje. We gaan de verschillende afdelingen af, tot we bij de Nutricion Ward komen, hier liggen de ondervoede kinderen. Ik kwam 2 kinderen tegen die mij niet meer los lieten. Heel erg mager, bijna alleen maar botjes. De moeder van beide kindjes overleden en in beide gevallen zorgde de oma voor hen. Ik vond ze zo lief, maar zo klein! Ze waren 5 en 6 maanden ( die van 6, bijna 7 woog maar 2 kilo!) Omdat ik ze niet uit mijn hoofd kon krijgen, heb ik William de manager van Welcome Home over deze 2 kindjes verteld. Samen met Hope, de social worker, heb ik de volgende dag weer een bezoekje gebracht. Misschien dat Welcome Home deze kindjes tijdelijk kan helpen, dat zal wel erg fijn zijn! Tot die tijd heb ik voor elk kindje een blik babyvoeding gekocht, zodat de oma zich daar tijdelijk geen zorgen om hoeft te maken.

De woensdag voordat ‘de meiden' kwamen werd door mij de laatste voorbereidingen getroffen. De matrassen werden opgemaakt, klamboes opgehangen, laatste boodschappen gedaan. Ik was klaar voor de invasie!

Dus rond 10 uur vertrek ik 's avonds om naar Entebbe te gaan. Ik sta daar te wachten op het vliegveld. Grappig is dat je ze wel uit de deur kunt kijken, want wachten in je eentje duurt lang, Maar daar kwamen ze dan! Met zijn drieën, moe van een lange reis, maar blij dat ze er waren! Dus iedereen een dikke knuffel en kus gegeven! De weg naar Jinja kon weer gemaakt worden!

Onderweg was het aardedonker, dus ik kon ze helaas nog niets laten zien van Oeganda. Maar dat kwam nog wel!

De donderdag waren we toch allemaal weer vroeg wakker, ondanks dat we 's nachts pas om 4 uur thuis waren. Nadat iedereen een beetje gesetteld was, werd het tijd om Welcome Home aan Marlinde en Kirsten te laten zien. Wat een lieve kindjes. Gelukkig waren ze ( volgens mij) ook gelijk verliefd op al die koters!

‘smiddags gingen we met de boda naar twee dorpjes. Hier doet Welcome Home evangelisatiewerk en krijgen de ouderen Bijbelstudie. Natuurlijk voor Marlinde en Kirsten een hele belevenis, want zo krijg je wel het ‘echte' Afrika te zien. Met veel hutjes en armoede. Maar ook de mooie kant van Afrika kunnen ze zien: de hartelijkheid van de mensen, de schoonheid van de natuurlijk, de blijheid die de kinderen uitstralen!

Bijzonder was dat in het eerste dorpje ( waar ikzelf vorig jaar voor het laatst geweest was) gevraagd werd aan de kinderen, of ze mij nog herkenden. Steekt er een meisje haar hand op en zegt: dat is Anita! Nou ik stond perplex! Na 1,5 jaar wisten ze nog wie ik was, dat vond ik wel bijzonder.

Nadat de kinderen gezongen hadden en er een verhaal uit de Bijbel verteld was, konden de kinderen na een goed antwoord op een vraag een cadeautje krijgen, die wij hadden mee genomen. Leuk om die blije gezichtjes te zien, nadat ze bijvoorbeeld een potlood gekregen hadden.

Vrijdags was ook weer een bijzondere dag. 2 kinderen van Welcome Home, Charles en Christopher, konden weer terug gebracht worden naar hun familie. Samen met Marlinde en Kirsten, stapten we in de bus van Welcome Home. De 2 mommies, die voor hen gezorgd hadden gingen ook mee. Deze mommies bleven twee nachten slapen, zodat de overgang van weeshuis naar huis was versoepeld werd!

Eerst werd Christopher weggebracht. Dat was een erg mooie tocht, lang veel verschillende Afrikaanse plaatjes. Maar ook de weg was echt ‘Afrikaans', dat wil zeggen: een zandweg met veel kuilen en bubbels. Marlinde en Kisten gedroegen zich echt als toeristen;) haha. Want de mommies moesten erg om hen lachen, omdat ze bij elke bubbel en kuil elkaar aankeken en schreeuwgeluidjes maakten. Maar ook dat went na 1 uur, dus hierna gedroegen ze zich weer als echte Afrikanen;).

De familie van Christopher was erg blij om hem weer te zien. Wel raar dat je beselft dat zo'n jongetje als vanaf baby bij Welcome Home is, en nu naar zijn echte familie terug gaat. Zal voro hem in het begin ook wennen zijn, maar het komt zeker goed, want het was duidelijk te zien dat ze van hem hielden!

Zo ook bij de familie van Charles, het hele dorp was volgend mij uitgelopen, maar dan niet om Charles, maar omdat er 3 grote blanke vrouwen mee waren!.

Het nieuwe zusje van Chrales bleef maar huilen als wij iets te dicht in de buurt kwamen. Na nagevraagd te hebben, bleek dat zij nog nooit eerder in har leven een blank iemand gezien heeft! ( en moest ze nu net ons als eerste tegen komen;))

Charles vond het wel lastig toen wij vertrokken met de bus, huilen, huilen! Maar gelukkig bleef de mommie met hem achter om hem goed voor te bereiden!

De zaterdag en zondag voor de safarireis hebben we lekker rustig aangedaan, een bezoekje aan het zwembad, een keertje lekker uit eten, naar de kerk, enz.

Maandag 5 september begon dan ónze' reis! Om 7 uur werden we opgehaald door Badiru, onze chauffeur voor de komende 12 dagen. Hij kwam ons ophalen in een super groot en luxe 8 persoonsbusje met safaridak! Dus lekker ruim konden we zitten en kon onze reis beginnen. We maakten nog een stop in Kampala, om daar in een grote supermarkt inkopen te doen. Hierna reden we verder naar onze eerste overnachtingsplek: Lake Mburo. Onderweg veel gezien, van dorpjes en marktjes, tot thee en suikervelden.

De zebra's van het park werden al vanaf de hoofdweg gespot, de ‘safari' was nu echt begonnen, we hadden de eerste wilde beestjes gezien! Iets minder leuk voor mij was, dat mijn lens van mijn fotocamera besloten had het niet meer te doen. Dus net je op reis gaat zegt mijn fototoestel, die het zelf maar. Gelukkig had ik mijn zus de paparazzi meegenomen!

Bij onze eerste plek zouden we 2 nachten verblijven. We komen aan bij 2 grote tenten van de UWA ( Uganda WIldlife Autorithy) hier stond ik elke tent twee bedden en twee stoeltjes. Het zag er voor mij, op het eerste gezicht ( later meer) prima uit. Wel wat primitief met de douche en wc verderop, maar verder prima! We kregen zelfs een warme douche, want er werd een vuurtje gestookt onder de watertank! (dat het water bruin was en naar roest stonk is een bijzaak)

Om 6 uur werd de wekker gezet, want om 7 uur gingen wij op wandelsafri! Met gids natuurlijk. Dus de bergschoenen aangetrokken ( het leek de 4-daagse wel weer) en op pad. We werden door Badiru afgezet en de gids nam ons verder mee. Hij had een geweer mee, wat er natuurlijk heel erg echt uit zag! We zien heel veel, van Nijlpaarden, waterbokken, buffels tot de kleinste vogels. Omdat je het lopend doet, is het voor je gevoel extra spannend! OP elk geluidje ben je gefocust, zal er geen wild dier op ons af komen rennen? Na 2 uur wandelen weer terug, was erg gaaf om zo door de bush bush te lopen!

's Middags was de boottocht. Ons 4'ren en nog 2 andere mensen gingen we op weg, we zagen vooral veel mooie vogels aan de waterkant. Maar ook Nijlpaarden in het water.

Toen wij weer terugkwamen van de boottocht wachtte ons een wat minder leuke verrassing bij de tent. De mannetjes van de UWA gingen met ons mee, want er was ‘iets' bij de tent gebeurt.

Nou, aangekomen bij de tenten zagen we dat het wel iets meer was dan alleen íets'. Bij de tent van Rixtia en mij was het een grote chaos! De bavianen waren zo slim geweest om een scheur in het tentdoek te maken en alles wat in de tent lag overhoop te halen.

Tassen, rugtas, toilettas, alleen wat er was lag buiten. Verscheurt, onder gepoept, sommige dingen vonden we wel 15 meter verderop.

Mijn hele tas was kapot gescheurd, helaas mijn tas waar mijn dollars en paspoort in zat. Dus met angst en beven het ritsje opgemaakt, vond ik, als enige niet kapotte ristje mijn paspoort nog helemaal heel! Gelukkig! Maar dat was ook het enige wat nog heel was. De inlegkruisjes lagen over het hele pad verspreid, onze spelletjes waren de kaarten verscheurt en overal neergegooid, mijn nieuwe Bijbel was in 100 kleine stukjes, de tanden van die apen zaten overal in! Pillen lagen op de grond, echt alles wat niet in de koffer was ( dus alles, behalve onze kleren) lag verspreid en zat onder de bavianen poep. OP dat moment staat het huilen je nader dan het lachen. Want dat is geen leuk begin van je vakantie! Natuurlijk hebben we er later ook dikke schik om gehad, want in onze verbeelding droeg elke baboon nu een inlegkruisje, had mascara op, rook naar een lekker luchtje, tandjes lekker gepoetst en zat de Bijbel te lezen.

Maar het was wel duidelijk dat we niet meer in een tent wilden slapen! Dus gelukkig waren de mensen van de UWA erg behulpzaam en kregen we een ander huisje aangeboden waar 4 bedden in stonden. Maar toch sliepen we geen van allen erg goed die nacht, we zagen overal de apen lopen!

De volgende dag er weer vroeg uit. Na nog een korte Game drive rijden we door naar Mbarara, hier hebben we eerst maar eens een paar supermarktjes opgezocht. Want alle toiletspulltjes van Rixtia en mij waren naar de apen. Maar ook de lenzenvloeistof van Rixtia was door de apen kapot en leeg gegoten, dus we konden weer vertrekken nadat bijna alles weer in huis was.

We reden na deze stop door naar Lake Bunyoni, erg prachtig! Onderweg zie je het landschap al veranderen naar steeds meer heuvels. Ook hebben we veel fotostops gehad. Je ziet zulke mooie taferelen. Alles wordt meegenomen op de fiets, maar dan bedoel ik ook letterlijk alles! Van trossen groene banaan, tot hout en vele jerrycans. Maar ook de vrouwen die naast de baby op de rug, ook alles mee dragen boven op hun hoofd, knap hoor!

Aangekomen bij Lake Bunyoni slapen we in een leuke, best luxe lodge. Ik deel samen met Kirsten een kamen, erg mooi uitzicht op het meer!

Marlinde, Rixtia en ik hebben nog een korte kanotocht gemaakt, maar natuurlijk wel heel decadent! We werden voort geroeid! 's Avonds een pizza gegeten en op tijd het bed in!

Donderdag 8 sept vertrokken we om 8.30 met de boot. Een super mooie boottocht over het meer, helemaal naar de onderkant van het meer. We waren van plan om op bezoek te gaan bij het pigmivolk. Dit is een aparte stam die zich op verschillende plekken settelt. Maar bij de boot bleef het niet, we moeten ook nog een flinke wandeling maken, voordat we er aangekomen waren. Onderweg veel kinderen gezien die erg verwend waren door blanke toeristen. Elke keer ging hun handje op en vroegen ze: give me money! We werden dit op een gegeven moment zo zat dat we maar antwoorden, we give you money, NO, you give me Money! Waarna de kinderen ons met grote vraagogen aankeken en maar niets meer zeiden.

We kwamen aan bij de grens van Rwanda, Marlinde heeft zelfs voor het idee 1 voet in Rwanda gezet! Het Pigmi volk was een aparte belevenis. Ze leken niet erg blij en leefden echt alleen van de toeristen. Ze deden een kort dansje en zongen wat, we mochten hun hutjes zien. Maar erg blij keken ze niet.

De terugweg was weer een mooie tocht, de zon begon zelfs te schijnen! Prachtig die omgeving daar met alle heuvels en terrassen van gewassen!

Rond half 2 waren we weer terug en kon de reis verder gaan richting Kihiihi. De weg ernaartoe was erg eng! We reden op zandwegen aan de rand van de berg, dus je rijd elke keer langs een diepe afgrond! Nou en voor iemand met behoorlijk hoogtevrees is dat maar niets! En ik vond het helemaal niet meer leuk toen het begon te regenen, want dan begin je soms ook nog eens lekker te glibberen met de wielen. Maar we hebben het gelukkig helemaal gered en komen veilig aan bij een gezellig klein hotelletje aan de rand van het stadje.

Ik heb in het stadje nog een tas gekocht, aangezien mij eigen rugtas en handtas door de apen finaal kapot was gemaakt.

Een gezellig plaatsje met vriendelijke mensen.

Vrijdags zijn we om 9 uur vertrokken om door te rijden naar Queen Elisabeth N.P, we beginnen bij het Ishasha gedeelte, deze is bekend om de boomslapende leeuwen. Maar ik denk dat tijdens onze 4 uur durende game drive daar de leeuwen inderdaad aan het slapen waren, maar dan niet in de bomen maar ergens goed verstopt, want we zagen er geen 1! Wel wat olifanten gezien en andere beestjes. Grappig was ook dat we bijna vast kwamen te zitten in de modder, de wielen bleven maar spinnen, wat tot gevolg had dat het modder zo via het safaridak naar binnen kwam en zo op Marlinde terecht kwam, ze kreeg dus een gratis modderbadje. Na Ishasha gaan we verder naar Mweya, dit gaat weer over een hobbelde bobbel weg, wat soms toch ook wel begint te vervelen. Maar het gehobbel werkt ook heel slaapverwekkend!

Van de ingang bij Mweya naar de Mweya hostel gereden. Onderweg olifanten, Nijlpaarden, buffels ed. gezien!We sliepen met zn 4'ren in een kamer met gelukkig een eigen wc en douche! Wel was alles erg Afrikaans met de beestjes enzo, wat leuke gesprekken oplevert, en voor sommigen van ons ook leuke avondrituelen als de klamboe hermetisch afgesloten moet worden.

We hebben allemaal goed geslapen en om 5.30 gaat de wekker al weer!

We gingen naar een ander gedeelte van het park op safari. Ook hier weer veel gezien,nieuw was deze keer de hyena, maar ook de leeuw! Er zat een moeder met 3 welpjes bij een steen, erg gaaf om te zien.

's Middags maakten we een boottocht over het meer Lake Edward. Hier begon zelfs de zon volop te schijnen! Het was erg mooi, met veel Nijlpaarden, krokodillen vogels en zelfs 2 leeuwen in de verte!

's Middags na de boot wilden Marlinde en ik nog op zoek naar de luipaard, helaas deze niet gezien. Heb wel zelf een stukje in het park gereden, gaaf is dat!

Ook werden we nog verrast door een moeder olifant! Het kleintje was de weg overgestoken maar moeder zat verstopt achter de bosjes, dus deze hadden wij niet gezien. Toen wij langs wilden rijden werd de moeder opeens erg boos en begon wild met haar oren te zwaaien. Dus Badiru zet de auto plots in zijn achteruit! Gelukkig ging alles wel goed, maar het maakt je wel scherp!

Zondags om 7 uur ontbeten,

Tijdens de game drive helaas geen luipaard gezien, maar wel 5 leeuwen! Zo gaaf! 2 vrouwtjes en 3 mannetjes! De mannetjes leeuwen zijn zo gaaf met de manen enzo! Eerst zagen we ze van veraf, maar omdat wij geduldig zaten te wachten zagen wij er beweging in komen. Natuurlijk hadden wij verwacht dat de leeuwen op jacht gingen, maar niets blijkt wat je verwacht. Er kwamen 2 buffels aan lopen. En de omgekeerde wereld begon, want waar wij verwachtten dat de leeuwen aangingen vallen, begonnen de buffels stoer te doen! Met zn 2'en gingen ze de 5 leeuwen opjagen en het lukte ook nog! Zo bijzonder om te zien! Onze dag kon niet meer stuk!

's Middags gingen we een rondrit maken langs de kratermeren. Erg mooi om te zien! Mooi groen gebied met veel bergen, ook weer olifanten en buffels gezien.

Hierna naar een bijzondere kloof gereden. Hier wonen ook chimpansees, maar deze niet gezien. Mooie omgeving en uitzicht

‘snachts werd ik ineens door Marlinde wakker gemaakt met de vraag of ik een Nijlpaard wil zien. Nog half slapen zeg ik ja. Lopen wij naar het raampje toe, staat daar gewoon op nog geen 1 meter afstand een Nijlpaard te grazen! Zo mooi, ik had hem gewoon kunnen aanraken. ( niet dat je dat doet, maar het idee dat zo'n groot en log beest voor je raam staat te grazen!)

Om 8 uur ontbeten en via een prachtige route gereden naar Kibale Forest. Een super verblijf met mooi uitzicht over de thee plantages. Het regende 's middags dus verplicht rustig aan gedaan met een spelletje en een geleend boek ( e-reader hadden de apen kapot gemaakt en het andere gewone boek vonden de apen ook erg leuk om te lezen, lees dus: kapot gescheurd)

Dinsdag was ook een erg gave dag!(Rixtia ging weer naar Jinja) We( dus Mar, Kirsten en ik) gingen een Chimptracking doen. Wat inhoud dat je midden door de bush bush van het regenwoud opzoek gaat naar chimpansees.

Om 8 uur stonden wij paraat in het regenwoud, lange broek aan het hoge sokken. Broek in de sokken gepropt zodat geen enkel beestje naar binnen kan kruipen, lange mouwen aan. Het was een en al een bonte bedoeling maar gelukkig schrok het de apen niet af. Na nog geen 10 minuten gelopen te hebben hoorden wij in de verte al het geschreeuw van de apen. Wat een gigantisch geluid zeg!

Na nog eens 5- 10 minuten lopen zagen we in de bomen de eerste chimpansees al zitten. Eerst nog hoog in de boom, maar volgens onze gids moesten we geduld hebben. En hij had gelijk, want na een kwartier begonnen ze naar beneden te klimmen, wat gaaf om deze beesten van dichtbij te zien zeg!

We lopen verder door de bush, dus achter de gids aan, een pad zoekend. Ik voelde me net Jane van Tarzan J.

We gaan dus verder een zien de prime minister van de chimpaseesgroep liggen, op zijn luie gat ligt hij daar, nog geen drie meter bij ons vandaan. Tot ineens het kabaal los bast! Alle chimpansees in de buurt zetten het toch op een krijsen, wat een gaaf geluid! Zo onwerkelijk, maar wel heel mooi, maar tegelijkertijd ook wel een beangstigend geluid.

We hebben echt heel veel Chimpansees gezien, op een gegeven moment waren wij de tel kwijt, maar volgens de gids was dit wel een gouden dag, want we hebben er zoveel van dichtbij kunnen zien en zo vaak het geschreeuw kunnen horen! Wat een super morgen, dat was de 150 dollar wel waard!

's Middags hebben Marlinde en ik nog een mooie wandeling in de omgeving gemaakt. Langs theeplantages en kratermeren, maar ook door dorpjes en hutjes. We krijgen veel aandacht van de kinderen, zelfs 2 meisjes lopen een heel eind, bijna de hele wandeling met ons mee. Druk zingend, pratend en lachend! Je let op een gegeven moment niet meer op de viezigheid van hen en pakt gewoon hun hand vast en ik ga lekker met ze mee zingen en leer ze een nieuw liedje ( toch een echte juf?!)

Een mooie wandeling en mooie omgeving en mensen. Onderweg zag ik nog een oma een mand vlechten van bananenblad, ik kon het niet laten en heb er dus 1tje gekocht.

Mooie en indrukwekkende dag, dus maar weer vroeg naar bed! ( ons zinnetje van de vakantie werd op een gegeven moment: ik ben er nu wel een beetje klaar mee hoor, met dat om 8 uur naar bed! Maar vaak lagen we erg toch allemaal erg vroeg in!)

Woensdags zijn we via Fort Portal gereden, dit is weer een grotere plaats, dan voel je je weer wat in de bewoonde wereld. In een klein supermarktje weer wat inkopen gedaan en maken een lange rit naar Murchison Falls. Het werd een lange reisdag, want een gedeelte van een weg die wij eerst wilden nemen was afgesloten, de brug was namelijk ingestort. Maar ook op andere plekjes konden wij zien dat het regenseizoen begonnen was. We reden tussen de suikerrietvelden en is daar, midden op de weg, een rivier van ongeveer 25 cm diep. Gelukkig had ons busje een 4 wiel aandrijving en kon onze chauffeur goed rijden, dus zonder kleerscheuren konden we door het water rijden.

We kwamen aan in Masindi waar we de overnachting voor de volgende dag alvast hebben afgesproken.

Het laatste stukje van Masindi naar Murchison werd gereden en dan kwamen we eindelijk aan bij Red Chillie, onze overnachtingsplek. We sliepen in een 2 persoons banda, ik lag op een matrasje op de grond. Gelukkig hadden we een extra klamboe mee, want er waren hier behoorlijk wat kleine beestjes te vinden. ( volgens andere NL'ers die we tegen kwamen waren er zelf schorpioenen)

Donderdag was een lange maar mooie dag, we begonnen al vroeg want om 7 uur hadden we de eerste ferry naar de overkant waar we de Game drive konden beginnen.

En daar konden we nog wat beetjes aan ons lijstje toevoegen! Want in dit park leefden de giraffen en een ander soort hertje wat alleen daar voor kwam! Een mooie Game drive!

Rond kwart voor 11 kwamen we weer bij de ferry plek aan en wachten we op de ferry van 11 uur, maar tijd is weer een ruim begrip, want rond half 12 konden we eindelijk over.

Gelukkig hadden we nog net genoeg tijd om naar de Top of the Falls te rijden. Hier ga je naar de boevenkant van de waterval, waar je de Nijl van een hele brede rivier ineens door een smalle kloof geperst ziet worden, wat een geluid en kracht komt daar vanaf! Erg gaaf om te zien! We zaten ondertussen wel helemaal ingesprayd met 100% deet, want hier komen gemene steekvliegen voor.

Nadat we de Top hadden beken, was het alweer tijd om via een boottocht de onderkant van de waterval te bekijken. We waren net goed en wel geïnstalleerd in het bootje en hadden al wat Nijlpaarden en krokodillen gezien, begint het toch te regenen en te onweren! Poeh zeg! En dan voel ik mij niet al te veilig in een klein bootje op de Nijl. Maar goed, de gidsen zetten met het bootje koers naar de kant en daar gingen we maar wachten totdat het over was! Nou, we probeerden het maar zo leuk mogelijk te maken en niet te letten op al de nattigheid die wij voelden door de regen. Gelukkig werd het na een tijdje droog en kon de boottocht voortgezet worden. Toch nog mooi geworden, maar zoiets moeten juist wij weer mee maken!

Hierna terug gereden naar Masindi, overnacht in een guesthouse en vrijdags was alweer de laatste ‘vakantiedag'! Maar we moesten eerst de neushoorns nog gezien hebben. Er is maar 1 plek in Oeganda waar de neushoorns nu voorkomen. Voor 1970 waren er heel veel in Oeganda, maar deze zijn allemaal vermoord om de hoornen.

We reden het park binnen en gingen met een gids op weg in onze bus, tot dat we ergens ( met gids) gedropt werden. De 10 neushoorns in het park worden 24 uur per dag in de gaten gehouden, tegen stroperij, dus wisten ze precies waar ze zaten. Te voet gingen wij verder. Wat gaaf om zulke lelijke, grote en logge beesten te zien lopen. We zagen er 3, en moeder en 2 van haar kinderen. We mochten best dichtbij komen, wat soms ook wel een beetje eng was! Want stel je voor wordt je aangevallen. Bij de instructie werd dan gezegd dat we een boom moesten opzoeken en er dan heel snel in moesten klimmen, maar ja. Dat doe je niet graag!

Maar het was heel erg super! We hebben nu 4 beesten van de big 5 gezien , alleen de luipaard ontbreekt nog. Maar we hebben een super gave vakantie, met veel indrukken en belevenissen gehad!

Op de terugweg nog even in Kampala gestopt om weer 90 blikken babyvoeding in te slaan! Zo kan het weeshuis weer een tijdje vooruit! Wel erg fijn voor hen!

Zaterdag niet veel bijzonders gedaan, was laten doen bij Welcome Home en lekker rond geslenterd in Jinja. Vanmorgen naar de kerk en het was prachtig weer, dus ook nog naar het zwembad geweest.

Maar natuurlijk moesten de kinderen van Welcome Home ook weer geknuffeld worden, dus al met al toch nog wel druk geweest!

Nu nog maar een paar dagen helaas!

Tijd gaat veel te snel voorbij! Woensdag avond gaan wij al naar Entebbe, donderdag komen wij aan op Schiphol.

Nu nog extra genieten van alle kinderen bij Welcome Home en van het land Oeganda!

Foto's volgen snel en wij kijken al erg uit naar jullie reacties!!!

Het noorden van Oeganda: Arua en Moyo

Vorige week maandag avond hadden Famke en ik lekker uitgebreid gekookt! We gingen bami koken! (uit NL mee genomen)Daar moet natuurlijk kip in, en wat fijn dat de kleine supermarktjes hier tegenwoordig ook kip uit de diepvries verkopen! Dus geen levende kippen die eerst geslacht moeten worden enzo, nee gewoon een stukje kant en klaar, wat een luxe!

Pastor Terrie en zijn vrouw Debbie kwamen namelijk bij ons eten, erg gezellig! Later op de avond nog het spel Ligrette gespeeld, erg gezellig zo!

Vorige week dinsdag was een lekker rustig dagje. Heel de dag bij de kinderen van Welcome Home geweest. Ondertussen heb ik van alle kinderen die er zijn foto’s gemaakt. Deze kunnen dan in hun dossier. Wel een leuke taak, maar ook moet je er veel geduld voor hebben. Bij de kleintjes moet eerst al de kleertjes schoongepoetst worden en de snottebellen weggeveegd worden. En dan wil je graag dat de kinderen ook nog gaan lachen. Een hele klus, maar wel erg leuk!

Woensdag werden we al vroeg gewekt door de wekker. Met zaklamp alle spulletjes bij elkaar gezocht, want er was geen stroom. We hadden toch besloten om met een taxi ( auto met chauffeur) naar Arua te gaan. Dit omdat het waarschijnlijk een stuk veiliger is ( stukje gemoedsrust) en omdat we in en rond Arua verschillende projecten wilden bezoeken. Dan is het makkelijker om vervoer bij de hand te hebben. Helaas werd het allemaal een heel stuk duurde, ook duurder dan we berekend hadden. Maar ja, hopelijk ben ik dan straks allemaal weer vergeten.

Om 6 uur stonden we klaar voor vertrek, eerst de auto vol getankt en we konden op weg! In Kampala, de hoofdstad, een korte stop gemaakt om nog wat kleine dingen in te slaan.

Kampala is een grote, lelijke, drukke en stinkende stad. Het verkeer staat altijd vast en er ligt overal rommel op straat, ik ben altijd blij dat we er weer door zijn. De weg naar Arua is lang, maar gelukkig is er recent een hele goede weg aangelegd! Dus met relatief weinig hobbels en kuilen zitten we comfortabel in de auto. We komen onderweg een hele mooie waterval/stroomversnelling tegen: de Karuma Falls. Hier zitten ook erg veel baboons en andere aapsoorten.

Maar de verrassing van de reis kwamen we tegen bij de plaats Pakwach. Dit is een plaatsje waar je de Nijl weer over steekt en wat vlakbij het Nationaal Park Murchison ligt. Hier liepen eerst al wat hertjes, maar na een tijdje zei onze chauffeur: hier staan erg veel palmbomen, dat betekend dat er waarschijnlijk ook veel olifanten zijn. En ja hoor, we rijden op de weg, langs allemaal hutjes en dorpjes, lopen daar 3 olifanten rond! En onze pret duurde nog langer, bij een grote waterplas lag een hele grote kudde nijlpaarden, minstens een stuk of 20! Dan pas denk je weer: weet je hoe mooi het is om in Afrika te zijn? Niet alleen de mooie weg naar Arua toe, met veel verschillende landschappen, dorpjes en hutjes, maar ook om olifanten te zien lopen op nog geen 15 meter afstand! Het voelde als een kleine safari!

Rond 4 uur kwamen wij aan in Arua, we slapen bij een Nederlands echtpaar, die door een Ierse organisatie uitgezonden is. Deze mensen hebben een klein guesthouse waar wij verblijven. Het ziet er allemaal prima uit! Ook de stad Arua is een kleine, maar drukke stad. Je kan merken dat er een goede weg naar toe loopt. Je ziet wel aan de mensen dat ze een stuk donkerder zijn dan in Jinja. Dat komt omdat er heel veel verschillende stammen zijn in Oeganda. De mensen die wij tegen gekomen zijn, zijn heel erg aardig! Veel vriendelijker dan in Jinja.

Woensdag neem ik een heerlijke ijskoude douche en ga lekker vroeg naar bed! Na een rit van 10 uur ben ik daar wel aan toe! Maar ik moet toegeven, het voelt wel heel erg gaaf hoor, om zo dwars door ( letterlijk) Oeganda te reizen. Je voelt je hier letterlijk in de bush van Afrika!

Donderdag morgen hebben we een afspraak met Ann, een Engelse vrouw die werkt in een kliniek in Kuluva, een dorpje 10 km buiten Arua. Zij is daar verpleegkundige en geeft les op de school.Famke is erg geïnteresseerd in de programma’s die er in de buurt zijn voor ondervoeding bij kinderen. Ook vragen wij ons af of dit hier een probleem is. We worden voorgesteld aan een andere verpleegkundige en krijgen een rondleiding door het ziekenhuis. Het is een missieziekenhuis, wat betekend dat het niet door de overheid gerund wordt.

Het ziet er, voor Oegandese begrippen, prima uit. Er zijn verschillende afdelingen en er zijn zelfs dokters en chirurgen aanwezig! We lopen van afdeling, naar afdeling, wat hier verschillende kleine gebouwtjes zijn, je loopt doormiddel van paadjes naar de afdelingen. Ondertussen zie je overal mensen zitten, patiënten of familieleden. In Oeganda en misschien in wel meer Afrikaanse landen, is het de familie die voor de patiënten zorgt.

Als laatste komen wij aan bij de Nutritional Ward, hier worden ondervoede kinderen opgenomen, maar ook kinderen die een speciaal soort kanker hebben. Het Burkitt- lymfoma. Veel weet ik hier niet over, maar er is mij verteld dat dit soort kanker het meest voorkomt in Afrika bij kinderen. Er waren op dat moment 3 kinderen opgenomen met dit soort kanker, drie jongetjes van rond de 8 jaar. 1 van hen was er erg slecht aan toe, de tumor had zijn mond en gezicht misvormd en al zijn tanden waren scheef gegroeid. De kinderen waren wel onder behandeling, maar 1 belangrijk onderdeel van de behandeling ( er zijn, is mij verteld, 3 medicijnen nodig, 2 van hen waren in dit ziekenhuis aanwezig, de 3e niet) miste. Zonder dit medicijn had de behandeling weinig zijn, wat erg jammer is, want het schijnt heel goed en snel te genezen zijn! Het enige probleem wat deze families hadden ( en daarmee het ziekenhuis) was geldproblemen om deze drie kinderen naar Gulu te vervoeren, een stad meer in het noorden van Oeganda.

Dat brak mijn hart, je ziet drie erg zieke kinderen, die goed genezen kunnen worden, maar het enige probleem is geld voor transport!!!

In overleg met Ann, de Engelse verpleegkundige, heb ik genoeg geld achtergelaten om deze kinderen( plus evt. nieuwe kinderen die opgenomen worden), samen met kun familie, naar Gulu te laten reizen. Genoeg geld om dat 3 keer te doen, want zo vaak moesten ze daar naar toe om behandeld te worden.

Ik heb dit gedaan met behulp van het sponsorgeld, wat ik ingezameld had voor Welcome Home. Maar ik vond, dat ik dit bedrag van 1,5 miljoen shillings ( omgerekend ongeveer 370 euro) wel mocht gebruiken om ook deze kinderen een kans te geven op een gezonde toekomst!

’s Middags hadden wij een afspraak in het centrum van Arua, hier was een programma van Compassion. Compassion is een organisatie wat met behulp van sponsors over de hele wereld kinderen naar school laat gaan, en voor deze kinderen financieel zorgt.

Het was een speciale dag voor deze kinderen, want op de laatste donderdag van de maand komen alle kinderen bijeen, die in deze regio geholpen worden. Er word bij alle kinderen een medische checkup gedaan en alle kinderen krijgen een stukje taart.

Na zingen en bidden worden alle kinderen naar voren geroepen die in die maand jarig geweest zijn. Er wordt voor hen gezongen en de taart wordt aangesneden ( er waren 4 taarten, maar er waren dan ook erg veel kinderen aanwezig, over de 200). De kinderen genoten erg van deze traktatie, maar ook onze aanwezigheid was erg bijzonder, want zovaak zien de kinderen geen blanke mensen.

Na dit bezoek hebben Famke en ik de markt onveilig gemaakt en wat Afrikaanse stof gekocht. Deze komt uit Congo en is hier een stuk goedkoper als in Jinja

Vrijdag hadden Famke en ik besloten om naar Moyo te gaan, dat is een dorp/stad helemaal in het noorden, vlakbij de grens met Zuid –Sudan. Hier wilden we ook verschillende klinieken bezoeken, om te onderzoeken hoe het in dit gebied is met ondervoeding van kinderen.

De rit naar deze stad toe was al een hele onderneming op zich. De geasfalteerde weg houdt in Arua op, dat wil zeggen dat vanaf hier, helemaal naar Moyo, zo’n 140 km verder, geen asfalt te bekennen is. Alleen maar steentjes en zand.

Maar dat heeft ook wel weer wat: De kuilen ontwijken, de rode stof/aarde die de auto binnenkomt. Onderweg alleen maar hutjes. Ik had letterlijk het gevoel dat ik de bewoonde wereld verliet en meer en meer de bush bush van Afrika binnenreed.

Na 4 uur hobbelen en onder het stof bereiken wij Moyo. Hier bezoeken wij een hele kleine kliniek, wat partner is met de kliniek in Kuluva. Deze kleine kliniek ligt midden in een dorp en doet erg goede dingen voor de bevolking. Minder ernstige gevallen worden er direct behandeld en er is nauw contact met het plaatselijke ziekenhuis in Moyo. Dit overheidsziekenhuis hebben wij dan ook bezocht. Goed om op te merken dat de bevolking hier echt heel aardig is. En ik denk niet dat dit alleen komt omdat wij blank zijn.

We gaan naar de kinderafdeling en krijgen een hoofdzuster te speken. Deze geeft ons een korte rondleiding en verteld ondertussen dat ondervoeding in dit gebied een heel erg groot probleem is. Vooral omdat moeders ondervoeding niet herkennen bij hun kinderen.

In het ziekenhuis is een kleine hoek speciaal ingericht voor deze ondervoede kinderen. De zusters geven hiernaast ook onderwijs aan de moeders. Hoe kun je voorkomen, met lokale producten, dat je kind gezond blijft! Erg goed!

Maar helaas is ook hier het probleem zichtbaar. Moyo is een erg afgelegen stad, weinig hulporganisaties zijn hier actief. De mensen zijn voor speciale middelen afhankelijk van organisaties.

Zo is er een speciale voeding formule: F-100 welke de ondervoede kinderen krijgen, deze was op in de maand juni, en ook was er geen geld om ander eten te kopen . Er werden 10 kinderen opgenomen met ondervoeding, 5 van hen overleefden het niet! De helft! E n dat zijn alleen de kinderen die bij het ziekenhuis gekomen zijn. Hoeveel kinderen leven dan wel niet in het dorp en sterven gewoon? Onbegrijpelijk! En duidelijk dat er op de een af andere manier hulp moet komen.

Na dit bezoek hebben Famke en ik nog even kort rondgekeken in Moyo, en zijn weer aan de terugweg begonnen. Een lange, en indrukwekkende dag.

Zaterdag morgen zijn Famke en ik eerst nog op bezoek geweest bij een Iers/Engels echtpaar wat al erg lang werkzaam is in Arua. Een erg prettig bezoek, aardige mensen.

Rond 12 uur wilden wij vertrekken vanuit Arua, om weer naar JiInja terug te rijden. Maar dat is erg gemakkelijk geschreven. De benzinetank was namelijk leeg! Sta je dan, gelukkig nog wel in Arua, midden op de weg, houdt de auto er mee op! Haha!

De chauffeur op een boda naar de benzinepomp, een jerrycan vol benzine opgehaald. Dan begint het grappige, want de tank is helemaal leeg. Dus de jerrycan leeggegoten. Auto wordt op en neer geduwd, heen en weer geduw, om de nieuwe benzine maar goed te verspreiden, in de hoop dat de auto weer gaat starten! Met behulp van een voorbijganger, die de auto geduwd heeft, krijgen wij dan gelukkig de auto aan de praat! Eerst maar de tank vol gegooid!De terugweg was net zo mooi als de heenweg. Je ziet het landschap veranderen. De stijl waarin de bevolking de hutjes bouwt veranderd. Mensen en kinderen die aan het werk zijn, vrouwen die water halen. Genoeg te zien! Na weer veel apen en nijlpaarden gespot te hebben komen we dan rond 10 uur ’s avonds weer veilig aan in Jinja! Gelukkig is alles goed gegaan!

Onderweg zagen wij nog een benzinewagen die omgevallen was. Je snapt niet dat mensen hun leven wagen, om in de plas benzine met een jerrycan zoveel mogelijk op te vangen. Ik moet er niet aan denken wat er met al die mensen zou gebeuren als er 1 vlammetje bij zou komen…

Het waren 4 lange, mooie, indrukwekkende en bijzondere dagen. Nu maar lekker bijkomen van het reizen en lekker met de kinderen van Welcome Home werken! Woensdag op donderdag nacht komen Rixtia, Kirsten en zus Marlinde aan op Entebbe! Er veel zin aan om hen op te halen en met hen veel te gaan beleven!

Ik verveel mij nog geen moment hier en de tijd gaat veel te snel! Ik weet zeker dat er ooit nog een 3e keer Oeganda aan komt!!

Bedankt voor jullie lieve en leuke reacties!

dorpjes en Sipi Falls

Het is weer een lang verhaal geworden! Ik hoor dat het in Nederland ook mooi weer is geworden, dus tip: print het uit, neem er een lekker koud drankje bij en ga het in de zon zitten lezen :)

Vorige week maandag ben ik al vroeg bij Welcome Home. Ik had met William afgesproken dat ik de boodschappen voor deze week wilde betalen ( van het gesponsorde geld) en dat ik graag mee wilde met het boodschappen doen.

Dat was natuurlijk helemaal goed! Dus met het busje op stap, richting de markt. Er werd van alles gekocht: brood, wc papier, kookolie, vaseline, suiker ( in zakken van 50 kilo), rijst, poshio, groente, fruit! Van alles, genoeg voor een hele week om meer dan 70 kinderen eten van te geven! Er werd letterlijk ‘voor een heel weeshuis' ingekocht! De prijzen van voedsel zijn ook in Oeganda heel erg de lucht in gegaan, dus het is een grote uitgavenpost. William was dan ook heel erg blij dat ik dit wilde betalen!

Dinsdagmorgen ging ik ‘smorgens weer naar Welcome Home toe. Toen ik aankwam bleek dat twee kinderen voor de eerste keer weer terug op visite gingen bij hun familie. Het uiteindelijke doel is dat kinderen weer terug gaan naar de familie, als ze nog familie hebben en deze voor de kinderen (wil) en kan zorgen. Zo ook bij deze twee kinderen: Charles en Christoffer. Rond 10 uur gingen we met een busje weg, en reden we richting Iganga, een plaats verderop. Deze weg is trouwens erg goed, volgens mij nog niet zo lang geleden gemaakt. Maar vanaf Iganga gingen wij steeds verder van de hoofdweg af. Steeds verder van de bewoonde wereld vandaan, en richting de dorpen. Onderweg geniet ik van alles wat ik zie: hutjes gemaakt van klei en leem, kinderen druk aan het spelen met zelfgemaakt speelgoed, vrouwen die druk bezig zijn met de was of eten aan het koken zijn, mannen die bij elkaar onder de boom aan het kletsen zijn. Na zo'n kleine 2 uur rijden komen wij bij het dorpje van Christoffer aan. Zijn moeder leeft niet meer, maar zijn vader nog wel. Hij kan weer voor zijn zoon zorgen, erg fijn natuurlijk! Want ik vind dat een kind (bijna) altijd het beste thuis hoort bij eigen familie. Zijn vader heeft een mooie hut, waar een echt bed in staat, voor hem en zijn zoon. In de tuin staat een ‘kerk' gemaakt van wat planken en golfplaten. Hier is de vader zondags dominee. De familie was erg blij om Christoffer weer te zien, iedereen kwam 1 voor 1 aanlopen, van oma tot neef en nicht! Goed om te zien dat ook de familie weer blij is om te zien dat hij binnenkort weer naar huis komt.

Hoe weinig bezittingen en geld de mensen in de dorpen ook hebben, ze zijn allemaal erg gastvrij. Speciaal voor ons werd er soda ( flesjes cola en Fanta) opgehaald en kregen wij koekjes! Dat moet voor deze mensen een hele opoffering geweest zijn, maar toont ook hun dankbaarheid naar Welcome Home toe! Na deze korte kennismaking reden wij weer terug naar Iganga. Hier gingen wij in een ‘restaurant' lunchen. Voor de 2 kinderen ook een hele belevenis om te eten in een restaurant! Ze waren onder de indruk van alles! Na een bord vol rijst, bonen en beef, gingen we op weg naar het dorp van de familie van Charles. Dit is een stuk makkelijk gezegd dan gedaan.

Ze wisten namelijk niet precies waar het dorpje lag, dus met veel getelefoneer, verkeerd rijden en mensen de weg vragen, wist de chaffeur de weg te vinden.

Ook hier onderweg weer genoten van alles! Hier zie je echt hoe het leven in een dorp is, je ziet het ‘echte' originele Afrika. Van dorpjes met alleen ronde hutjes.

Zo ook het dorpje waar Charles vandaan komt. Hoe verder we van de doorgaande weg af gaan, hoe smaller de wegen worden, tot het bijna geen wegen meer te noemen zijn. Ik dacht soms echt: moet hier een auto door passen?

Ook de familie van Charles is erg blij hem weer te zien! De HELE familie was op de been! Echt veel mensen waren er. Charles werd door iedereen welkom geheten. We bezochten het huisje waarin hij straks komt te wonen. Ook hier was de familie erg blij, dus werd in de auto een levende kip geladen, met veel pinda's. Voor de kinderen van Welcome Home.

Na een lange dag komen we dan rond 5 uur weer terug bij het weeshuis. De kinderen erg moe, maar volgens mij hebben ze van elk moment genoten! Het gebeurt ook niet erg vaak dat ze er met de auto op uit gaan, soda krijgen en in een restaurant gaan eten! Dan nog niet te spreken van alle familie die ze weer zien!

Donderdag was de dag dat Famke, Naomi en ik op reis gingen. We gaan op weg naar de Sipi watervallen. Deze liggen in het oosten van Oeganda. Dus ‘smorgens onze wekker gezet, zodat we mooi op tijd weg konden( dachten we).

Rond half 8 komen wij bij het taxipark van Jinja aan. Hier zoeken wij de taxi ( een minibusje) wat naar Mbale gaat. Deze staat al klaar, maar helaas zat er nog niemand in!

De ‘regel' van de taxi's in Oeganda is, dat je wacht tot het hele busje vol is, pas dan gaat hij op weg. Dus dan begint het wachten. Je kan bijna elke voorbijganger wel in het busje kijken, want wachten op de vroege morgen, daar ben ik nog niet zo goed in. Maar je moet wel, want na 75 minuten later stapt eindelijk passagier nummer 14 in. We kunnen op weg! Gelukkig ging de heel reis erg soepel en komen wij veilig in Mbale aan. Hier zoeken wij een volgende taxi, die ons naar sipi kan brengen. Deze keer is het geen busje, maar een personenauto die vol geladen moet worden. Maar dan ook echt VOL geladen moet worden. Op de achterbank zitten we met 4 volwassenen gepropt, en dan heeft Famke Naomi ook nog eens op schoot. Op de voorstoel moeten ook 2 mensen zitten. Maar zit iedereen dan eindelijk, dan gaan wij ook hier weer weg. De reis naar Sipi is erg mooi. Ineens zie je de bergen opduiken en het landschap veranderen. Erg mooi!

Bij Sipi aangekomen staat Moses ons al op te wachten, hij is een Oegandese vriend van Famke, die veel toeristen rond leidt. Hij woont zelf in een dorpje, in een modderhut. Hij was heel gastvrij, want wij mogen bij hem thuis slapen! Mijn eerste echte keer slapen in een hut in een dorp!

We beginnen 's middags aan de koffietour. Iedereen in de omgeving daar verbouwt zijn eigen koffie, dus ook Moses. We lopen tussen de velden door en gaan naar een lodge, vanaf hier heb je prachtig uitzicht op een waterval. Maar erg lang konden we niet genieten van dit uitzicht! Het begon te regen! Zo hard, dat ik niet verder kon kijken dan 10 meter. Gevolg van deze regenbui was ook, dat de weg weer terug naar het ‘huis' een en al in modder was veranderd! Dus glibber weer terug, schoenen onder de rode modder. Hier ging de rest van de koffietour verder. Want nadat de koffie geplukt zijn, en de bonen gedroogd, moet je de bonen nog stampen, roosteren en fijn malen. Een heel proces voordat je eindelijk gebruikklare Koffie hebt. Helaas lus ik echt geen koffie, ik heb nog geprobeerd wat van mijn eigen creatie te proeven, maar toch was het niet lekker.

Nadat alles van de koffietour klaar was, begon het ook al donker te worden. Dan wordt het echt donker. Er is geen elektriciteit in de hut, dus met een petroleumlampje zitten we in de ‘huiskamer'. De vrouw van Moses heeft echt Afrikaans eten klaargemaakt. Dus zitten we aan de bonen, rijst en matoke. Op zich wel lekker hoor, maar toch neem ik maar niet te veel! Stel dat het verkeerd valt, en dat zit je in een hutje, zonder wc, haha!

Omdat het heel erg geregend had, en de wc een heel eind verder was ( buiten het hek, de straat over) mochten we in de douche plassen, niet echt een douche zoals hier, maar gewoon een omheining in de hoek van de tuin.

Onze voeten waren heel erg vies geworden na deze dag, maar ook daar had de vrouw van Moses aan gedacht! Ze had heel erg lief wat water opgewarmd en ze ging onze voeten wassen! I voelde me wel een beetje opgelaten ,aar dit is de Afrikaanse manier van gastvrijheid, dus heb ik haar maar heel hartelijk bedankt!

In het hutje waren twee extra bedden, dus Famke en ik konden elk in een eigen bed slapen! Dat was erg fijn. Wel werd ik ‘snachts vaak wakker, toch raar als je je bedenkt dat je slaapt in een hut, ergens in Oeganda!

‘smorgens vroeg wakker, om half 7 is het al weer licht buiten, dus dan begint ook het leven in het dorp weer. Omdat het nu licht was, voelde ik er niet veel voor om ook nu de ‘douche' als toilet te gebruiken. Dus op weg naar de latrine. Dichterbij gekomen snap ik ook wel waarom ze deze zover weg bij het huis hebben staan, je kunt letterlijk de geur volgen :). Maar dat geeft niet.

Ben er wel achter gekomen dat het echte Afrikaanse village leven niet echt iets voor altijd voor mij is. Neem nou de wc, dat is een heel (echt heel klein) gat in de grond, waar je je behoefte kunt doen. Ik snap niet hoe die Afrikaanse vrouwen dat kunnen hoor! Respect.

Altijd modder en viezigheid als het geregend heeft, geen elektriciteit en stromend water. Ik heb er echt van genoten deze nacht, een hele belevenis, maar ik ga straks toch echt de koude douche enzo weer waarderen!

Deze morgen scheen gelukkig de zon, wat de modder een beetje aan het opdrogen maakte. We liepen naar een andere lodge toe, waar onze wandeling begon.

We gingen naar twee watervallen lopen. Het was echt heel erg mooi daar, een mooi uitzicht. Wel was de weg erg glibberig en we moesten over een HEEL eng bruggetje lopen. Dat was het enige minder leuke aan de tocht.

Bij de tweede waterval aangekomen was de nevel heel erg opkomen zetten, wat betekende dat het uitzicht niet te zien was, erg jammer. Gelukkig had ik de vorige dag wel van het uitzicht kunnen genieten.

Rond 11 uur namen wij weer een taxi, die gelukkig langs kwam rijden, naar Mbale. Vanaf hier zochten wij weer een taxi terug naar Jinja.

Gelukkig hoefde we deze keer minder lang te wachten, ruim 3 kwartier laten was het busje vol en konden we naar Jinja vertrekken.

We zijn gelukkig weer veilig aangekomen in Jinja. ‘thuis'gekomen heb ik eerst heel erg genoten van een erg koude douche! Dat hij koud was kon me niet zoveel schelen! Wat hebben we het toch luxe met stromend water en een douche! Alle rode aarde werd weer van onze benen en voeten gewassen!

Dat we erg veel ‘geluk' hebben gehad op onze terugweg, hoorde ik de volgende dag. Er was later in de middag een busje vanuit Mbale naar Jinja verongelukt in Jinja. 12 doden.... Dan sta je toch wel even stil en besef je weer hoe kwetsbaar je bent.

Want het verkeer in Oeganda is soms echt chaotisch.

Zaterdag morgen was ik weer bij Welcome Home, altijd fijn om hier weer naar toe te gaan! Kinderen en mommies zijn zo lief!

's Middags ging ik naar een heuse Afrikaanse bruiloft toe. Betty, een medewerker van Welcome Home ging trouwen en iedereen was uitgenodigd! Dus om 1 uur stond ik bij welcome Home, omsamen met een andere mommie naar de bruiloft te gaan.

Ik had mijn jurk aangetrokken en was er klaar voor. ( op de kaart stond dat het om 12 uur zou beginnen) Dus eigenlijk al een uur later dan op de uitnodiging stond gingen wij op weg. Rond half 2 kwamen wij bij de kerk aan waar de dienst en later ook de receptie gehouden werd.

Iedereen was erg feestelijk gekleed. Maar natuurlijk was de dienst nog niet begonnen, tijd is immers een ruim begrip in Afrika!

Rond 2.15 kwam de bruidegom aan. Swingend kwam hij de kerk binnen! Gaaf zeg :) Iedereen erg vrolijk en onder veel gejoel van de vrouwen ging hij zitten. Maar de bruid was nog niet gearriveerd, dus ook daar moest nog op gewacht worden. Een kwartier later was ook zij gekomen. Ze zag er erg prachtig uit, met bruidsmeisjes en al!

De dienst was erg uitbundig en er werd veel gezongen en gedanst! Maar de preek was wel erg traditioneel, de vrouw moet de man gehoorzamen enzo... Brrr. Gelukkig sprak hij later nog wel over liefde.

Na het ja woord werden de ringen omgedaan en omhelsden de bruid en bruidegom elkaar, kussen in het openbaar is namelijk taboe!

Na de dienst gingen de bruid en bruidegom foto's maken, wij moesten dus braaf wachten in de tuin tot zij weer terug waren. Dat duurde behoorlijk lang!

Rond half 6 waren ze weer terug en na heel veel toespraken konden wij eindelijk het nieuwe bruidspaar feliciteren. Ondertussen was het al 7 uur, en zou het snel donker worden. Ik besloot dus maar om naar huis te gaan, want alleen in het donker over straat lijkt mij geen pretje!

Het was echt heel erg leuk om een Afrikaanse bruiloft mee te maken, alle enthousiasme enzo, maar ook veel wachten. Je leert er wel geduldig van zijn. :)

Zondag weer naar de kerk, altijd fijn hier om in de buitenlucht naar de kerk te gaan. 's Middags geluncht in mainstreet. 's Avond was er bij een vrouw uit de kerk een gezellige avond. Dus ben daar heen gegaan. Ze hadden een WII dus hebben we gedanst en een film gekeken. Ook wel fijn dat sommige mensen die luxe hier hebben, dan voel je je weer even Westers J

Woensdag gaan Famke, Naomi en ik naar Arua toe, dat is een dorp in het Noord-westen van Oeganda. Erg spannend ook wel, want het is een hele lange reis! Hopelijk ook deze keer zonder ongelukken!

We gaan bij andere Nederlands slapen, dat is wel erg fijn. Ondertussen hopen we daar verschillende projecten te gaan bezoeken. Ik ben erg benieuwd hoe de toestand daar nu is, met betrekking op Het Leger van de Heer.

Zaterdag hopen we weer terug te reizen naar Jinja.

PS. Heel erg bedankt voor alle reacties! Dat is altijd zo leuk om te lezen, super!

van modder tot blikken babyvoeding

Erg leuk om al jullie berichten te lezen! Leuk dat jullie allemaal met mij ‘meereizen'!

Ondertussen is er al meer dan een week voorbij gegaan en heb wel weer wat te vertellen. Hopelijk wordt het voor jullie een niet al te lang verhaal. Maar uit de berichten is het regenachtig in Nederland, dus binnenzitten met een kopje thee/koffie is niet verkeerd. Ga er dus goed voor zitten, en veel leesplezier ! :)

Vorige week vrijdag ging ik 's morgens gewoon naar Welcome Home, om daar lekker met de kinderen te zijn en les te geven.

Mijn moeder vroeg van laatst: Wat doe je nou de hele dag? Mijn antwoord was; baby knuffelen :)

Natuurlijk is dat niet wat ik de hele dag doe;) Maar het is wel erg leuk. Het weeshuis is opgedeeld in drie verschillende groepen. Je hebt de kleine baby's (preemies) de oudere baby's/peuters (baby's) en de kleuters (toddlers) Op elke verschillende afdeling, is er weer van alles te doen!Bij de allerkleinsten kom ik erg graag. Baby's de fles geven, baby's wassen, luiers verschonen, lekker knuffelen en spelen. Gewoon aandacht en liefde geven die elke baby nodig heeft.

Bij de baby's/ peuters zijn kinderen van ongeveer 1-2,5 jaar. Het enige nadeel wat ik aan deze afdeling vind, is dat de kinderen geen luiers meer dragen! Ze worden getraind om op het potje te plassen en te poepen, maar zeg dat maar eens tegen een kindje van 1,5 jaar! Dus elke keer als ik hier een kindje op schoot neem of optil, controleer ik eerst even of hij of zij niet net toevallig in de broek geplast heeft. Natuurlijk ben ik allang een keer onder gesplast/ gepoept en gekotst, dat hoort erbij! Maar als je het zo goed en kwaad kan voorkomen...! Bij deze kinderen gaat het er meer om dat ze lekker spelen, en dat je aandacht geeft aan de woordenschat enzo, dus lekker met ze zingen en tellen.

Bij de oudste en grootste groep zijn de oudste kinderen. Van 3-7 jaar. Deze kinderen spelen erg graag buiten, maar lastig vinden ze het om samen te delen, dus we leren ze dat delen goed is, en ook dat samen spelen erg belangrijk is! Het weeshuis heeft ook een eigen klaslokaal waar ik erg vaak te vinden ben. Lesgeven is erg leuk, kinderen zijn zo dankbaar! De kinderen weten dat ik uit Nederland kom, dus vinden het ook erg leuk om Nederlandse woorden en zinnetjes te leren, zoals: ‘Goedemorgen, Hoe gaat het? Het gaat goed! Zo leuk om dat uit de mondjes van de kinderen te horen. Maar ook creatief bezig zijn in het lokaal is erg leuk, vouwen met vouwblaadjes is erg leuk, al vinden de meeste kinderen dit nog heel lastig!

Zoals je leest, verveel ik mij dus zelden met zoveel kinderen om je heen, die allemaal graag even aandacht willen! ‘mommie Anita' neemt haar taak dan ook serieus en is altijd wel ergens te vinden!

Maar die zelfde vrijdag had ik ‘smiddags een bruiloft van een Amerikaanse die met een Oagandees ging trouwen. Famke en mij was gevraagd of wij de bruidstaart op wilden halen en af wilden leveren bij de locatie. Dat wilden wij wel, maar vonden het wel een hele verantwoording, we zullen maar net die taart uit onze handen laten vallen, of struikelen over een steentje! Maar gelukkig is de taart heel afgeleverd. Ook werd gevraagd of wij een bruidsboeketje wilden maken. Wij, die nog nooit een boeket gemaakt hadden, vonden het erg leuk om te doen, want het was een heel belangrijk boeket! Deze werd na de ceremonie in de lucht gegooid en elke vrijgezelle vrouw mocht proberen deze op te vangen! Helaas was ik niet de gelukkige en moet ik dus nog even wachten met mijn eigen bruiloft. Haha!

Op de kaart stond dat de ceremonie om 16.30 begon. Maar tijd is in Afrika een ruim begrip. Om 18.00 arriveerde dan de bruid en kon de dienst beginnen. Deze werd gehouden bij een restaurant, welke uitzicht had op de Nijl, een prachtige locatie dus! De zon ging onder, dus bij zonsondergang trouwen is wel erg romantisch! ( maar ook wel jammer van je dag, zo laat!)

Het was een mooie dienst! Na de ceremonie was er (erg lekker) eten! Poeh zeg, wat hebben wij ons misdragen! :) Maar we vonden wel dat het mocht! Was weer eens wat anders dan het Oegandese eten wat we elke dag eten! Hierna werd de ‘dansvloer' beneden op het grasveld bij de Nijl gereed gemaakt. Een mix tussen Afrikaans en Amerikaans! Erg leuk.

Het was een gezellige middag en avond zo!

Zaterdag werden we wakker en de zon scheen uitbundig! Dit is soms wel anders, want volgens mij is het regenseizoen hier aangebroken ofzo, het kan regenen! Maar niet deze zaterdag!

Nadat ik ;s morgens eerst weer naar Welcome Home geweest was, pakten we 's middags onze zwemspullen in om eens lekker te zwemmen! Dit keer bij de Nile Resort! Een super de luxe hotel, wat ook een zwembad heeft. Je kijkt echt op de Nijl, en tropisch uitzicht! Maar wat het zwemmen deze keer nog bijzonderder maakte, was de aanwezigheid van heel veel aapjes! Er waren minimaal 6 aapjes wat naast ons, of in de boom aan het spelen was. Echt een leuk gezicht om vanuit je ligstoel aapjes te kijken (letterlijk)!

Zondag morgen was het weer mooi weer! Dus naar de kerk, waar je lekker buiten zit, onder de bomen.

Helaas was het 's middags over met het mooie weer, want de regen kwam met bakken uit de lucht, dat werd dus een lekker middagje binnen zitten en boekje lezen! J

's avonds was er ‘missionairy Fellowship'. Alle missionarissen in Jinja kunnen dan 1 keer in de maand bij elkaar komen op de zondag avond. Er is dan een Bijbelstudie en daarna lekker eten! Iedereen neemt wat te eten mee. En lekker dat dat is! Het was ook erg gezellig, weer veel mensen ontmoet die ik nog kende van mijn vorige reis.

Maandag morgen WH, 's middags gingen wij op bezoek bij Jjajja Amina ( Jjajja=oma) Dit is de oma van Famke's project, die zorgt voor ongeveer 30 van haar kleinkinderen die wees geworden zijn.

Maar ook deze keer hadden wij pech op de heen weg. We zaten met z'n drieën ( Famke met Naomi, en ik) achter op de boda. We waren de grote weg al af gegaan en zaten net lekker op de zandwegen te rijden, begint het te regenen. Dat is geen pretje als je achterop de motor zit, maar al helemaal niet als de wegen waarop die motor rijdt, langzaam in modder veranderd! Dus glibber en slibber vervolgen wij onze weg naar de oma. Deze was heel erg blij om ons te zien.

We beloven om volgende week weer langs te komen, dan neemt Famke spullen mee en zullen wij met 2 van haar kinderen een bezoekje aan de dokter brengen. Deze kinderen hadden ergens last van, maar helemaal duidelijk was het niet.

Het gevolg van deze trip was dat je voeten en slippers zo onder de rode modder zitten, dat je net een Afrikaanse bent! Gelukkig biedt een ( koude) douche ervoor dat we ons gelukkig weer helemaal schoon kunnen boenen!

Dinsdag morgen weer naar WH, ;s middags ben ik met het zendingsteam mee geweest naar een dorpje in de omgeving. Mpummede. De kinderen uit dat dorpje krijgen dan een verhaal uit de bijbel te horen en er wordt veel gezongen! Het is altijd weer een hele belevenis om mee te gaan! Je ziet de blijdschap die de kinderen uitstralen op hun gezicht. De omgeving ziet er wat minder blij uit, hutjes en kleine huisjes, veel viezigheid. Maar toch leven deze mensen in blijdschap! Wat in mijn ogen dus heel armoedig is, komt voor hen niet zo over! Wat ene verschil van cultuur, mooi om te zien ook.

Ik had deze dinsdag ook een blunder gemaakt. (zal ook eens niet)

Elke keer als ik naar de stad loop, zo'n drie straten verderop, kom ik langs een moskee waar altijd een man zit te bedelen. Ik loop er altijd gewoon voorbij, maar toch voelt het vreemd. Je wilt zo graag iedereen helpen, maar dat kan gewoon niet.

Maar ik had deze dinsdag besloten om toch iets goed te doen, voor mijn eigen gemoedsrust. Dus ik tussen de middag een samosa ( soort driehoekige loempia met vlees of groentevulling) gekocht voor deze man. Geld wil ik niet geven, dan maar praktisch eten.

Dus ik loop daar met het zakje over straat en ik zie de man al zitten, voor de moskee, met zijn petje op.

Bedenk ik mij ineens, wat stom van mij! Het is ramadan! Hoe kan ik zo stom zijn om ETEN voor deze man te kopen en hem dit aan te bieden tijdens de ramadan! Stom, stom!

Dus ik ben, met het zakje in mijn hand, toch ook deze keer weer langs de man gelopen, heb vriendelijk naar deze man geknikt en heb de samosa maar zelf opgegeten. Ik kan die man toch moeilijk in verleiding brengen?!

Woensdag was ik de hele dag bij WH, lekker met de kinderen.

Donderdag morgen ook,'smiddags wilde ik graag met het zendingsteam mee op pad naar Lwombogo. Dat is een dorpje waar ik vorge keer ook erg vaak mee naartoe geweest ben. De mensen zijn hier erg dankbaar. Ook komen we dan bij een dorpje wat alleen uit hutjes bestaat. Het ‘echte' Afrika van de plaatjes zeg maar.

Omdat ik vorige week niet mee kon, omdat mijn buik tegen de rijst met bonen aan het protesteren was, hoopte ik dat het deze keer wel door kon gaan. Maar toen ik al wakker werd die donderdag wist ik al dat het snel droog moest worden, of anders ging het ook deze keer niet door!

Het regende echt al de hele dag! Ook in het dorpje waar we naar toe wilden was het erg aan het regenen. Voor de veiligheid konden we er dus niet heen. Niemand gaat graag vrijwillig door de modder rijden op de motor. Jammer, maar helaas, een volgende keer!

Vrijdag al redelijk vroeg op pad naar het taxipark. Geen taxi's zoals ik Nederland, maar busjes die vol gepropt worden en je op de plek van bestemming afleveren. Wij waren op weg naar Kampala om babyvoeding in te slaan! Deze blikken voeding zijn in Kampala stukken goedkoper dan in Jinja, de moeite dus om een reis naar Kampala te maken!

In Kampala heb je een ‘echte' westerse supermarkt! Fijn om eens lekker te snuffelen! Ook is er een mooie boekwinkel. Hier heb ik voor het schooltje van het weeshuis muziekinstrumenten gekocht! Sambaballen, mandharmonica's en tamboerijnen. De kinderen zullen dat erg leuk vinden.

Maar ook veel, erg veel, babyvoeding ingekocht! 125 blikken in totaal! Ik voelde me echt een multimiljonair toen ik ging betalen aan de kassa! Want ook al is Oeganda een goedkoop land, babyvoeding is hier ( bijna) net zo duur als ik Nederland. Ruim €6,50 per blik!

Dus met een privé taxi (auto) weer terug naar Jinja!

Maandag ga ik met William ( de manager van Welcome Home) mee boodschappen doen voor een hele week, voor het hele weeshuis, ik heb aangeboden ook dit van het gesponsorde geld te kopen. Want alle voedselprijzen zijn erg de lucht in gegaan!

Hij was hier heel erg blij mee, want voedsel is een van de grootste uitgavenpost van het weeshuis!

Met deze 125 blikken, kan de babyafdeling zo'n 6 weken vooruit! Dus iedereen die iets gesponsord heeft, heel erg bedankt, namens alle kinderen en baby's!