Alles gaat zo z'n gangetje :)

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel nieuws te vertellen. Ik probeer elke dag bij Welcome Home langs te gaan. En verder gaan de dingen zoals ze gaan. Lekker makkelijk dus!

Zondag morgen naar de kerk geweest, leuk om weer mensen te zien en te spreken. Er was ook een Amerikaans echtpaar wat in Oeganda woont en 2 kinderen van Welcome Home geadopteerd heeft. Leuk om die kinderen te zien, maar het zal voor de kinderen ook wel raar zijn! Vooral het oudere meisje werd heel verlegen.

Zondag middag weer bij Welcome Home geweest, altijd weer leuk om de poort binnen te lopen en de oudere kinderen komen naar je toe gerend en roepen je! Zo schattig, iedereen wil dan natuurlijk even aandacht, het liefst willen ze opgetild worden, of willen bij je op schoot kruipen, maar ja, op een schoot passen maximaal 2 kinderen! Dat levert dus wel eens een traan bij sommigen op. Haha.

Ook bij de baby's gaat alles goed. Er is echt een heel schattig klein jongetje daar. Hij is 5 maanden, HIV positief en erg klein! Maat 44 is hem net te klein zeg maar. Een rompertje maat 52 past hem prima. Maar hij is zo lief! Natuurlijk zijn ze allemaal lief, maar met sommige heb je gelijk een andere ‘klik'.

Ook is er weer een nieuw jongetje van 6 weken binnengebracht. Zo lief jongetje, zo'n verdrietig verhaal. de moeder is 16, zelf helemaal wees. Was er een jongen die haar zwanger heeft gemaakt, na 2 maanden zwangerschap is hij weggegaan. Zit moeder nu met kind, met verder helemaal niets. Gelukkig heef het bij Welcome Home weer kans op een goede toekomst!

Maandag middag waren we eerst van plan om 's middags naar Home Sweet Home te gaan, maar Suzan en Otim waren er niet, dus hadden wij het uitgesteld naar dinsdagmiddag.

Maar toen wij dinsdag wakker werden was het toch aan het regenen, echt regenen bedoel ik dan. Met bakken uit de lucht. Dat werd dus 's middags niet naar HSH, omdat de wegen dan zo'n beetje onbegaanbaar zijn. Of je moet graag onder de rode modder willen zitten en uit willen glijden met de boda.

We besloten 's middags dan maar naar de markt te gaan om een jurk voor Famke te gaan kopen.

Vrijdag is er namelijk een bruiloft van een Amerikaanse met een Oegandese man. Daar moet je natuurlijk nieuwe kleren voor hebben!

Wij dus naar de markt, wat trouwens ook niet echt een goed plan is als het heel hard geregend heeft. Door de doolhof van kraampjes vonden wij eindelijk een hele mooie jurk!

Onderweg was mij al 2 keer een verschillend kind aangeboden, waar ik wel voor kon zorgen.Famke heeft natuurlijk Naomi, dus dan denken de meeste mensen dat ik ook wel een kleine wil hebben. ( zou ook wel WILLEN, maar of het nu praktisch en goed voor zo'n kleine is, is de vraag :) ) Echt, er werd 2 keer serieus een kind aangeboden, zo van: You take this baby! Ik zo van, No I don't want! Het kind heeft een papa of en mama, dan is het niet goed om te zeggen dat een ander maar voor het kind moet zorgen. Dit blijf ik echt niet snappen.

Dinsdag avond hielden we een ‘game night'. Dat wil zeggen dat we andere vrienden uitnodigen voor een spelletje SPOONS! Echt, dat is zo leuk, iedereen fanatiek! Helaas had ik niet gewonnen! Hopefully next time.

Woensdag middag dan wel naar HSH gegaan, alleen de boda rit was al weer leuk. Het heuveltje op voelde ik de motor al pruttelen en moeilijk doen. Wat betekend dat hij de motor stil zet aan de kant van de weg, je af moet stappen, de chauffeur de motor plat op de grond legt, hij wat heen en weer rammelt ( met de motor) zodat het laatste restje benzine goed verdeeld wordt en je kan weer opstappen om verder te gaan!

Leuk om sommige kinderen weer te zien. Alleen de special need kinderen waren aanwezig, de andere kinderen waren nog op school. Iedereen is gegroeid (logisch) en wijzer geworden! Zo leuk!

Ook Suzan en Otim weer gezien. Hierna zijn wij doorgelopen naar King Fisher. Een resort waar je heel erg goed kan zwemmen! Het is daar zo mooi, je kijkt zo het Victoria Meer op. Echt een plaatje.Ik zal hier nog wel vaker komen denk ik!

Donderdag middag zijn Famke, Naomi en ik naar huizen wezen kijken. Famke wil graag ergens anders wonen, dus dat werd huizenjacht! 3 huizen bekeken, de eerste wordt het waarschijnlijk. Het 2^e huis wat we bezochten was vies, klein en geen wc, vlak bij een drukke lawaaierige mark, het 3^e huis was zo luxe, dat we er niet eens naar binnen zijn gegaan.

Morgen dus de bruiloft, ben erg benieuwd! Het begint pas op 16.30, dus kan 's morgen gewoon eerst naar Welcome Home.

Wat trouwens het enige echt vervelende hier is dat de moskee achter het huis staat, 's morgen om 05.20 wordt ik dus netjes gewekt door een brute speaker die oproept tot gebed, dit gaat zo de hele dag door, tot 's avond 8.20 voor de laatste oproep, maar het fijne nu is, dat tijdens de ramadan de hele ‘preek' over de speaker gezet wordt! Dat is dus minder! Maar verder gaat alles goed.

Alles gaat hier dus prima zijn gangetje! Tijd gaat (te) snel!

Groetjes!

PS. Het is heel erg leuk om jullie reacties te lezen!

Eerste dagen weer terug in Oeganda :)

Een berichtje vanuit Oeganda!

Woensdag rond half 7 ging ik uit Genemuiden weg, vergezeld door paps en mams. Eindelijk ging ik weer terug naar Oeganda!

Op Schiphol had ik gelukkig geen problemen, mijn koffer was 30,3 kilo, iets te zwaar, maar gelukkig mocht ik de kaas en hagelslag gewoon mee nemen!

De vlucht naar Istanbul verliep heel goed, ik had niemand naast mij zitten, dus kon het er eens goed van nemen. Met de schoenen uit, filmpje op en lekker languit in het vliegtuig. Istanbul was echt een heel mooi vliegveld, waar ik gelukkig gewoon in Euro's kon betalen. Wel een beetje duur trouwens, 3,30 voor een blikje cola, maar vooruit! Straks ik Oeganda zullen de prijzen weer een stuk goedkoper zijn.

Vlak voordat we aan boord van het vliegtuig van Istanbul-Entebbe gingen, ontmoette ik een ander Nederlands meisje, die ook voor vrijwilligerswerk bij een ander weeshuis naar Oeganda ging. Toevallig zaten wij naast elkaar in het vliegtuig, dat was dus wel erg gezellig!

Maar het vliegtuig was wat minder luxe! Klein en vol, maar ook dit vliegtuig landde weer netjes op de grond!

En dan was ik eindelijk weer terug in Oeganda! Ik kon weer ruiken hoe alles rook en iedereen weer zien! Famke stond mij al op te wachten met Naomi! Wat fijn om weer ‘thuis' te zijn!

Je kunt wel raden dat de hele weg van Entebbe-Jinja het niet stil geweest is in de auto, ondanks het tijdstip. ( Mijn vliegtuig landde om 1.10 in de nacht) Om 4.30 waren we dan eindelijk in Jinja!

Famke heeft een leuk ‘appartementje', met 2 slaapkamers, dus ik heb mijn eigen slaapkamer de komende 2 maanden!

Donderdag kon ik dan eindelijk weer terug naar Welcome Home, om alle kinderen en medewerkers weer te zien! Je kan wel raden dat dat heel erg leuk was! Alle ‘mommies' waren erg blij om mij weer te zien, ik werd door iedereen geknuffeld! Het voelde echt als: ‘Welcome Home'! Ook de kinderen vonden het erg leuk. Er zijn er best nog veel die ik ken! De oudere kinderen waren nog naar school, dus om 12.30 ging ik mee om de kinderen uit school te halen. Toen wij stonden te wachten en de kinderen er aan kwamen, renden er gelijk 2 kinderen naar mij toe en riepen: ‘mommie Anita'! Ze herkenden me nog! Een ander kindje vroeg zelfs: Mommie, Susan is where? ( Susan was de vorige keer een van de meisjes waar ik veel mee gewerkt heb en die echt mijn meisje was, zij is nu naar Amerika geadopteerd)

Er zijn heel veel kinderen in het weeshuis, bij de baby's zijn er veel nieuwe kleintjes! Echt zo schattig! ( het geld voor de babyvoeding komt dus goed van pas)

Ook bij de andere afdelingen is het gezellig druk! Elke keer als ik nu kom word ik al van verre gespot en roepen ze allemaal: ‘mommie'Anita! You are here!

Vrijdag zijn Famke en ik op bezoek geweest bij Pastor Terrie, hij is de dominee van de kerk waar ik altijd heen ging. Zo goed om hem weer te zien, was erg gezellig. Hij vroeg ons om te blijven eten voor lunch! Dat namen we natuurlijk aan, dus heb zelfs weer kip gegeten J ( zonder eerst naar de markt te hoeven om de kip levend te kopen en te laten slachten)

Ook het brood is niet meer zo droog als 1,5 jaar geleden! Als je het nu uit de verpakking haalt, breekt het niet gelijk! Dus dat is mooi!

Verder nog niet veel bijzonders gedaan, het weer is ook net als ik Nederland, veel regen dus. ( ik vertelde de ‘mommies' van Welcome Home dat het in Nederland ook zo veel regent, volgens hen heb ik ‘blessings' mee genomen)

De stroom is ook al vaak uitgevallen, wat betekent dat ik met een zaklamp moet douchen, ach het voelt echt als ‘thuis', dus ook zonder stroom of warm water J haha!

Groetjes vanuit een wat nat, maar toch warm Oeganda!

4-Daagse en bijna Oeganda!!!

Tijdens de 4-Daagse in Nijmegen hebben we alle drie ( Kirsten, Marlinde en Anita) het fel begeerde kruisje behaald!

Jaja! Het was me wel een week. Maandag zijn we eerst naar Herpen gereden, hier sliepen we de hele week in een kampeerboerderij, samen met lopers van het Rotterdamse Havenbedrijf. Een gezellig clubje bij elkaar.

Onze startbewijzen werden opgehaald, 4 keer 40 km! Waar beginnen we weer aan!
Maar er werd goed voor ons gezorgd! Er waren masseurs, EHBO'ers, keukenprinsessen, verzorgers, chauffeurs enz. Kortom: Wij hoefden ons nergens druk om te maken, we moesten alleen de 160 km lopen.
Gelukkig had ik, naast de zere spieren en voeten, nergens last van. Geen enkele blaar. (!) Kirsten had wat minder geluk. Maar ook zij heeft zich er goed doorheen gesleept!
De masseurs waren erg prettig, maar erg complimenteus waren ze niet ;).
Mijn kuiten waren zo erg, vertelde men: ik kon er een ballonvaart mee maken, maar dan moest ik er wel geld voor vragen! Haha!

Nee het was erg gezellig, wie weet voor nog een herhaling ooit!

En dan Oeganda: Woensdag ga ik al vliegen! Ik heb er echt onwijs veel zin in! Morgen ga ik mijnkoffer inpakken. Ik mag 30 kg mee en zo zwaar zal hij ook worden!
Heb van enkele winkels en van het bedrijf van ‘Feetje' veel kleertjes gekregen om mee te nemen. Zo schattig! Kan niet wachten om die lieve kleintjes aan te kleden in nieuwe kleren.
Famke komt mij ophalen van Entebbe, ik kom om 1.10 uur ‘s nachts aan, dus dat is wel super dat ze dat wil doen!
Daarna nog naar Jinja rijden en nog een paar uurtjes ‘slapen'. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien! Zal wel lastig zijn om alle 70 kinderen weer bij naam te kennen, maar dat komt vast ook wel weer goed!

Mijn volgende bericht zal dus vanuit het zonnige en warme Oeganda komen! Ik zal aan jullie denken!
Groetjes!

Oeganda weer in zicht!